اين روزها مصادف است با روزهای ولادت كودكی كه مؤرخين و راويان مسلمان روز ولادت وی را در روز هاي مختلف از تاريخ نوشته اند و هر يك از اين روزها دربين «شيعه و سنی» سبب اختلافی بزرگ و مشهور در آن زادروز گرديده است.

آری!
مشهورمؤرخين اهل سنت تولد حضرت نبی اكرم رسول‌الله (ص) را در روز دوازدهم ماه ربيع الاول دانسته و آن را قول مشهور گفته اند و مشهورمؤرخين اهل تشيع به ويژه بعد از دوره و زمان حيات مرحوم شيخ مفيد، روز ميلاد رسول گرامی را هفدهم ماه ربيع الاول، قول مشهور گفته اند.
اما هيچ يك از این مؤرخان قبل از شيخ مفيد فقيه و متكلم بزرگ متولد 336 هـ، و متوفی سال 413 هـ، از علماء شيعه روزميلاد النبی را روزهفدهم ربيع الاول كه قول مشهورمؤرخين اهل تشيع هست نگفته اند. بلكه همهٔ آنها قبل از مرحوم شيخ مفيد روز دوازدهم ربيع الاول را كه همان قول مشهور اهل سنت است را بيان كرده‌اند.

ابن اسحاق اولين مؤرخ تاريخ عرب می‌نويسد كه: (وُلد رسول‌الله يوم اثنين عشرة ليلة خلت من شهر ربيع الاول عام الفيل) رسول‌الله شب دوازدهم ربيع الاول در سال عام الفيل قدم به عرصه هستی گذاشته است و مسعودی مؤرخ مشهور وهمچنين طبری مؤرخ مشهور شيعه و مرحوم شيخ كلينی روز ميلاد را روز دوازدهم ربيع الاول ذكر كرده اند.

اما بعد از مرحوم كلينی علمای شيعه بنا بر رأی مشهور روز مولود را روز هفدهم ربيع الاول می دانند، ولی روايات قبل از شيخ مفيد ميلاد آن حضرت را از قرن دوم تا قرن سوم همان روز دوازدهم ربيع الاول می‌دانند.
مرحوم شيخ محمد ابن يعقوب كلينی صاحب كتاب اصول كافيی در قرن سوم و متوفي سال 329 هـ ، ولادت آن حضرت را روز دوازدهم ربيع الاول می‌داند.
ولی مؤرخين و راويان ديگری نيز هستند كه قول مشهور هفدهم ربيع الاول را روز ميلاد الرسول می‌دانند.

همچنانكه مؤرخين ديگری نيز هستند كه اقوال ديگری غير از روز دوازدهم و نيز هفدهم ربيع الاول را برای تولد پيامبر اسلام ثبت تاريخ ساخته اند؛ برخی از آنها هشتم ماه ربيع الاول و يا دوم ربيع الاول و يا سوم آن ماه و نيز سيزدهم ربيع الاول را كه اقوالی غيرمشهور هستند گفته اند و نيز برخی روز دوشنبه و يا روز جمعه را روز و يا شب ميلاد و لحظات ولادت رسول اکرم (ص) را قبل از طلوع و يا بعد از طلوع فجر گفته اند.

شايد برخی از خوانندگان عزيز چنين تصور نمايند كه طرح اين بحث چه سودی برای امروز ما دارد؟

آری!
درست است پيچيدن در اين موضوعات اختلافي هيچ دردي را دوا نمي كند. اما هدف از طرح اين بحث اين است كه اختلاف در بيان روزهاي اختلافی و تاريخی چه نقشی می‌تواند در اصلاح و هدايت پيروان آن حضرت داشته باشد؟

آيا اگر كسی طرفدار روز هفدهم و يا دوازدهم ربيع الاول در ولادت حضرت رسول اكرم (ص) باشد؛ نقشی در قوت ايمان وعمل صالح و سبك زندگی شخصی و اجتماعی وی ايجاد خواهد کرد؟
متأسفانه نخير، بلكه همين اختلاف تاريخی در روز ولادت پيامبر اسلام وديگر مناسبت ها توانسته است مسلمانان را چند دسته بسازد، تا برخی روز ميلاد را روز دوازدهم ربيع الاول گفته و تجليل آن را برای برخی مسلمانان حرام بدانند و آنها را كه از اين روز تجليل به عمل می‌آورند خارج از دين به شمار آورند و برخی از آنها اين تجليل را لازم و ضروری دانسته و ديگرانی را كه به اين امر بی‌توجه هستند بی‌علاقه به پيامبر اسلام به شمار آورند و برخی ديگر از مسلمانان نيز نسبت به تجليل از آن روز بی‌تفاوت هستند.

دقيقاً همين مورد و ده‌ها مورد جزیی ديگری‌ كه هيچ نقشی در فرهيختگی و ايمان وعمل وعلاقهٔ مسلمانان به دين و اخلاق و عمل صالح و تقوی و پرهيزگاری و ترقی و پيشرفت مسلمانان ندارد، عامل اختلاف و تنفر و تعصب فرقه‌های مسلمان شده است و اختلافات تاريخی رهبران سياسی و امراء و خلفاء و حاكمان اجتماعی ده‌ها و صدها سال قبل را كه برای زندگی جامعه امروز نمی تواند در بين مسلمانان نقشی داشته باشد سبب گرديده تا موجب قتل و خونريزی و نيز سؤ استفاده دشمنان گردد.

اختلافات فقهی و اعتقادی و تاريخی كه هيچ گره‌ای را از مشكلات جهان امروز مسلمانان بر طرف نمی‌سازد؛ بلكه كمترين اثر آن این است كه آنها سبب آوارگی و قتل و نفاق و كشتار بيرحمانه در بين مسلمانان می‌گردد.
آنچه كه در كتاب آسمانی اسلام قابل اعتبار و كارساز است؛ عمل صالح و خدمت به بشريت و اتفاق و اتحاد و زندگی مسالمت اميز و دوستانه بين همهٔ افراد بشريت به ويژه بين مسلمانان می‌باشد.

از ديدگاه قرآن كلام الهی، هنگامی‌ كه مسلمانان اجازهٔ دشمنی با كفار را ندارند و قتل كسی را دين بر كسی ديگر روا نمی‌دارد، چگونه می‌شود تا مسلمانان نسبت به همديگر اختلاف و دشمنی داشته و خون همديگر را به اين آسانی تحت عنوانهای گوناگون و برداشتهای مختلف فقهی از دين و اسلام و حوادث تاريخی بر زمين ريخته و همديگر را سر از تن جدا نمايند؟

اگر آموزه‌های دين اين چنين نيست و دين ، مسلمانان را امر به محبت و برادری و انسان دوستی و رعايت حقوق همهٔ بشريت می‌كند ودين مردم را دعوت به رفق ومدارا وتحمل اراء مختلف همديگرمي كند پس عوامل اساسی ديگر است كه می‌تواند موجب اين وضعيت اسفبار و مفتضح جهان اسلام و كشورهای اسلامی و نيز مسلمانان جهان گردد: يا جهالت و بی‌خبری از تعليمات دينی و يا طرح و توطئه دشمنان كشورهای اسلامی و وابستگی سران ان كشورها و مسلمانان به بيگانگان است كه وضع جهان و مردم را اينچنين آشفته ساخته و مردم را آواره و به اين سيه روزی و بدبختی كشانده است.

مصباح هراتی

>>>   بسیار خوب فرمودید آقای مصباح ،دین اسلام دین وحدت و انسجام و همبستگی در راه حق است احترام به دیگران همه افراد جامعه را در بر میگیرد ، آنطور یکه انسان را الله متعال با عزت خلق کرده وعلت خلق نمودن خلیفه شدن در روی زمین است ،پس این انسان حالت خوب خو یش را بداند پا از گلیم خود دراز نکند تا سبب انشقاق انسانی شود ، پس برما مسلمانان است دراین روز خجسته میلاد حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و اله و سلم نفاق وشقاق را بدور بانیم کوشش کنیم به عالم انسانیت مصدر خدمت شویم ،چون الله پاک حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و سلم را رحمت به جهانیان آفرید ، پس ما از سخنان الله متعال پیروی کنیم ونه از خواهشات نفسانی.
عبدالله ریحان

>>>   با به میان آمدن حکومتهای غدار نادری وظاهرشاهی وپسمانی کشور وسقوط جامعه نو به پا خاسته دوران امانی در قهقرایی جهالت وبیسوادی و بکارگیری ملا ها مولوی های تربیت شده در مدارس پاکستانی وفقر اقتصادی وفقر فرهنگی که به اثرپلانهاونقشه های استعمار وتطبیق آن توسط خاندان نادری همه وهمه باعث گردید که کشور تا امروز آلت دست بیگانگان قرار گرفته وهرازگاهی هم که شاهد قیام های مردمی می بود باز هم این نوکران روباه صفت در نطفه خنثی میکرد وبرای خوش خدمتی بادارانشان از راستی وچپی دلیرمردان این دیار را به قربانگاه میفرستاد امروز هم همین حال است وبدین منوال زیرا اداره کشور کمافی السابق بدست همان قوم وتیره وتبار است یعنی همان آش وهمان کاسه ودرین سالیان دراز مردم بدبخت است که قربانی میدهددرسرزمین زیبای ماباموجودیت اینحالات چگونه توقع باید کرد که اسلام واقعی را بشناسند واسلام ناب وجدا ازخرافات ورسم ورواجهای قبیله‌ای را سرمشق خودقرار دهند واز رهبری والگوی چون محمد رسول الله صلی الله علیه و اله و سلم پیروی کامل و جامع نمایید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است