تاکنون تصور می شد بقایای استخوان های انسان های مدرن ریزنقشی که 15 هزار سال قبل در جزایر اندونزی می زیستند، متعلق به هوموساپینس ها یا نیای هوشمند انسان های امروزی است، اما تازه ترین یافته ها نشان می دهد که این طور نیست.

به گزارش خبرگزاری فرانسه نوشت: استخوان های این انسا ن های اولیه که به خاطر جثه کوچک کوتوله نام گرفتند، در سال 2003 در جزیره فلورس اندونزی کشف شدند.

از زمان کشف این استخوان ها، بحث های زیادی بین دانشمندان درباره ماهیت آنها جریان دارد. برخی آنان را متعلق به گونه ناشناخته ای از انسان های اولیه می دانند و برخی بر این باورند که این گونه احتمالا متعلق به هموساپینس ها (انسان های امروزی) است که چه بسا ابتلا به نوعی بیماری خاص موجب کوتولگی آنها شد.

این گونه ی ناشناخته یک متر قد و تقریبا 25 کیلو وزن داشتند. اندازه مغز آنها هم چیزی نزدیک به اندازه یک میوه گریپ فروت بود.

با این حال، نتایج تحقیقات تازه به این بحث ها پایان داد و اعلام شد که این استخوان ها متعلق به هوموساپینس ها نیستند.

دو دانشمند فرانسوی به نام های آنتونی بالزو و فیلیپ شارلیه در مقاله ای که در مجله علمی تکامل انسانی (Human Evolution) به چاپ رسید، توضیح داد ند که وقتی با فناوری لیزری تازه، به بررسی لایه های استخوانی 'مرد فلورسی' پرداختند، به این نتیجه رسیدند که این استخوان ها، مختصات استخوانی انسان های هموساپینس(انسان های کنونی) را ندارد.

بالزو محقق موزه تاریخ طبیعی فرانسه گفت: اطلاعات زیادی در لایه های استخوان های جمجمه وجود دارد، هیچ خصوصیت مشترکی بین انسان هموساپین و این گونه وجود ندارد.

اما اگر یک بخش از این معمای دیرین حل شده باشد، بخش دیگری از آن همچنان بی پاسخ مانده است.

براساس این گزارش، اکنون مشخص شده است که این استخوان ها متعلق به هوموساپینس ها نیستند اما هنوز دانشمندان دو فرضیه دیگر را نمی توانند با قطعیت کنار بگذارند یکی این که این کوتوله ها متعلق به انسان های هومو ارکتوس هستند که چند میلیون سال پیش به جاوه آمدند و به مرور قد و قامتشان کوتاه شد.

دیگر این که این استخوان ها ممکن است به گونه کاملا ناشناخته ای از انسان های اولیه تعلق داشته باشند.

هومو ارکتوس یا انسان راست قامت یکی از انواع گونه انسان بود که در آفریقا تکامل یافت و نخستین گونه انسانی بود که حدود ۱٫۸ میلیون سال پیش به بیرون آفریقا مهاجرت کرد. فسیل های مربوط به این گونه در شرق آسیا به دست آمده است.

کد (6)

>>>   در مجموع تمام موجودات زنده بشمول انسان ها و حیوانات و نباتات، در صورت گرفتن مواد کافی خوراکه و آب و هوا،رشد و نمو بهتر میکنند و این رشد و نمو بهتر به نسل های بعدی از طریق جنیتیکی انتقال پیدا میکند و در صورت کم بودن مواد خوراکه و آب و هوای ناکافی، برعکس رشد و نمو کمتر میشود.
صد میلیون سال پیش دایناسور ها در حدود هفتاد تن وزن و ده تا دوازه متر طول و چهار تا پنج متر ارتفاع داشتند، اما امروز نسلی از آنها که عبارت از مرغ است، به اندازه یک مرغ کوچک شده اند.
همین حالا در جنگل های آمازون امریکای جنوبی ،شادی هایی به اندازه یک گنجشک وجود دارد، که صورت شان نیز عیناً شبیه انسان ها است.
از آغاز جدا شدن انسان از میمون ها بیش از چهارمیلیون سال میگذرد. این که درین چهار میلیون سال از نگاه جسمی و عقلی چقدر تکامل نموده اند و چند نوع بوده اند و چگونه بزرگ و یا خورد شدند و چگونه نسل های مختلف باهم آمیزش پیدا کردند و کدام نوعیت های جدید بمیان آمدند و کدام نوعیت ها محو شدند، هر چند از طریق کاوش های باستان شناسان و فوسیل های بدست آمده، تا اندازه معلوماتی در باره آنها بدست می آید. اما این معلومات ها کافی نیست و با پیدایش فوسیل های جدید، دانشمندان با نوعیت های جدید گذشته انسان ها،آشنایی پیدا میکنند.
جالب این جا است که تکامل انسان ها هنوز نیز ادامه دارد.
امروز که من جوانان را در اروپا و امریکا و دیگر نقاط جهان میبینم که در روی سرک هنگام راه رفتن سر های شان خم و با موبایل های خود مصروف اند، اگر تا چند هزار سال دیگر، تخنیک جدیدی حای موبایل را نگیرد، انسان ها دوباره کمر شان خم و سر شان پایین و به شکل اجداد شان، یعنی شادی ها و میمون ها تبدیل خواهند شد.
اما چون تکامل تخنیک از تکامل انسان با سرعت بیشتر صورت میگیرد و تخنیک های جدید جای موبایل ها را میگیرد، بناً تکامل انشان شاید مسیر دیگری را بخود بگیرد.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است