بحث صلح با طالبان نه به خاطر صلح، بلکه به خاطر تسهیل انتقال ماموریت مرگ از یک پروژه ی انجام یافته به یک پروژه ی جدید است.
جنگ دهشت افکنانه ی تحمیلی در افغانستان یک جنگ پروژه یی مسلسل منبعث از یک استراتژی مشارکتی طیفی از بازیگران خورد و کلان دولتی و غیر دولتی بین المللی و محلی است، که در چارچوب حفظ و توسعه ی منافع بازیگران و رقابت های کلان جهانی قابل تعریف است.

پروژه ها آغاز می شوند و انجام می یابند. مهره هایی برای اجرا این پروژه ها سر بر می آورند و در جریان انجام ماموریت مرگبار خویش می سوزند و یا در نقش های دیگری استحاله می شوند؛ اما استراتژی ها کماکان باقی مانده اند؛ بی هیچ تغییر بنیادی.

طالبان حلقه یی از حلقه های زنجیر نفرتبار جنگ پروژه یی در این کشور اند. هر چند آنها در هر دو مرحله ی ماموریت شان از ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۱ و از ۲۰۰۴ تا اکنون تا حدود زیادی مؤفق عمل کرده اند؛ اما ناتوانی و یا کم علاقگی آنها در تقبل و انجام مأموریت های مطلوب فرا سرزمینی، تکراری شدن چهره و طولانی شدن عمر آنها ممکن است به حیات پروژه یی آنها خاتمه بدهد.

اما همانطور که مهره های اصلی پروژه ی پیشا طالبان سرانجام در ساختارهای دولتی و مدنی ادغام شدند، حلقه های رهبری طالبان و یا بخشی از آنها نیز در پیآمد مذاکرات صلح به این ساختارها مدغم می شوند؛ اما صفوف و جنگجویان آنها همچون دوره انتقال پروژه یی پیشین بدون شک به پروژه ی جدید (داعش) خواهند پیوست.

بحث صلح با طالبان نه به خاطر صلح، بلکه به خاطر تسهیل انتقال ماموریت از یک پروژه ی انجام یافته به یک پروژه ی جدید است. پروژه ی دارای ماهیت فوق ملی که ایدیولوژی های تمامت خواهانه ی محلی تأثیر قابل ملاحظه یی بر آن نخواهند داشت.

و اما در این جنگ پروژه ای خونبار تمام تصمیم گیرندگان، بازیگران و مجریان بزرگ و کوچک بین المللی و محلی، منافع خود را تعریف کرده اند؛ به جز مردم افغانستان که قربانیان اصلی این جنگ اند.

عزیزالله آریافر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است