سرطان را به دو نوع خوش خیم و بدخیم تقسیم نموده اند. در سرطان های خوش خیم امید آن می رود که با دارو و شیمی درمانی آن را مهار و از بین برد، اما سرطان بدخیم و پیشرفته در نهایت با تیغ جراحی سردچار می شود، یا آن تومور را بر می دارند و یا هم عضو آلوده به سرطان را قطع می نمایند.

افغانستان نیز به سرطان مبتلا شده است، مردم به خود روحیه می دهند و این سرطان را خوش خیم می پندارند.

چهار دهه است که تلاش ها برای بهبودی این بیماری به نتیجه نرسیده است. نه داکتران توانستند با تجویز نسخه معالجه کنند و نه انتر و منتر ملا و مولوی توانست موثر واقع شود.
نه نسخه کمونیستی داکتر نجیب کارگر افتاد و نه نسخه دموکراسی داکتر اشرف غنی. نه دعا و سوگند و نوشیدن آب زمزم برهان الدین ربانی رهگشا شد و نه در تعویض و نماز ملا عمر فرج حاصل گردید.

آیا زمان آن نرسیده است که مردم بپذیرند و باور کنند که این بیماری سرطان لاعلاج و بدخیم است و هیچ نسخه ی کارگر نخواهد افتاد و ناگزیر بیمار را زیر تیغ جراحی فرستاد؟

این جراحی بدون شک با خونریزی و قطع عضو همراه خواهد بود اما برای ادامه حیات ضرور است تا این هزینه را مردم افغانستان بپردازد.

حسین زاهدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است