گام های پراکنده ای در مسیر صلح برداشته شده است. نشست های چهارجانبه، نشست قطر، حرف های مقام های افغانستان در سفر چین گفتگو با حزب اسلامی و ده ها مورد دیگر از این جمله هستند.
آیا ما در مسیر صلح، درست روان هستیم؟
آیا در این دوره شورای عالی صلح، شورایی که در چهارده سال گذشته جز مصرف های بیهوده گزاف نتیجه دیگری نداشته، در این دوره گامی را در مسیر صلح خواهد برداشت؟

موسی فریور استاد دانشگاه در برنامه «خط کابل» گفت: در افغانستان ما باید دو مساله را از هم تفکیک کنیم، یکی پروسه صلح و دیگری پروژه صلح. اگر جریانات کنونی صلح یک نوع پروژه باشد، راه به جایی نخواهد برد. چرا که حامیان آن خارجی می باشد. در عمل، ملت افغانستان شاهد است که صلح به یک بازیچه و ملعبه ای بیش تبدیل نشده است و نوع نگاه حاکمیت هم به صلح، به عنوان یک پروژه بوده است. استنباط مردم افغانستان، از جریان صلح این است که نه نوع نگاه تیم آقای کرزی در زمان حکومت داری اش، نه تیم حکومت موجود، به عنوان یک پروسه، به عنوان یک نیاز مبرم، به عنوان یک فوریت و اولویت جامعه افغانستان نبوده و نیست بلکه به عنوان یک پروژه بوده است. پروژه ای که هر گروه سعی در استفاده از آن به نفع خود، کرده است.

وی، وجود نیروهای خارجی در افغانستان را مانع رسیدن به صلح دانسته و بیان داشت: اگر صلح، یک پروسه می بود توسط خارجی ها تمویل نمی شد. وقتی یکصد و شصت میلیون دالر برای شورای عالی صلح اختصاص یافت، فقط زمینه را برای اشتغال یک تعداد افراد بیکار، افرادی که به نحوی با حاکمیت در زد و بند بودند فراهم ساختند. در عمل شورای عالی صلح، دستاوردی برای جامعه افغانستان نداشت و نخواهد داشت. غیر ممکن است در کشوری، هم نیروهای خارجی حضور داشته باشند و هم صلح در آنجا تامین شود.مخالفان مسلح افغانستان هم از این اوضاع استفاده کرده و از مردم سربازگیری می کنند. بدون شک حضور نیروهای خارجی، پایگاههای خارجی و بالاخره، وابستگی حکومت به کمکهای خارجی در افغانستان باعث شده است که صلح هم در افغانستان وجود نداشته باشد. ما باید بهانه ها را برای مخالفان مسلح دولت کم کنیم. آنها با تمام وجود مخالف حضور نیروهای خارجی در افغانستان هستند. بنابراین وجود نیروهای خارجی تعارض مستقیم با صلح دارد.

فریور، وجود آمریکا در افغانستان را با هدف چیزی غیر از تامین صلح و ثبات دانسته و افزود: آمریکا از همان آغاز با حسن نیت به افغانستان نیامده است. وگرنه چهارده سال گذشته فرصتی بسیار کافی برای ساختن افغانستانی نوین بود. افغانستانی که در آنجا می توانست صلح، دولت، امنیت و بازگشت مهاجران باشد.ما باید عوامل بحران را در افغانستان ریشه یابی کنیم. اینکه چرا خارجی ها بحران را در افغانستان مدیریت کردند و به حکومت اجازه ندادند که زمینه های بحران آسیب شناسی شود و برای رفع آن اقدامات عملی شود.

استاد دانشگاه، برگزاری نشست های اخیر را وسیله ای برای رسیدن به صلح نمی داند و می گوید: به اقدامات موجود برای صلح خوش بین نیستم. مردم افغانستان هم باید بدانند که صلحی در پشت این نشست ها نخواهد بود و نباید دلخوش کنند و فریب بخورند. خارجی ها هم بنابر سیاست خود، ادعا می کنند که به دنبال تامین صلح در افغانستان هستند اما در عمل جنگ را تمویل می کنند و معلومات استخباراتی را در اختیار دشمن قرار می دهند.

کد (30)

>>>   سلام نیروهای خارجی به جای به جنگ بیرود جلواونهاپولیس دونبلشان هم پولیس بودنی.اینها هیش نفع به افغانستان ندار بلکی ضرریها بی شمار میزند ماافغانیهاباید از فکرازهوش استفاده کنم به جایکی من بم ازبکم اون بیگه من پشتوم اینهارا بیگزارید کنار اگرصلح درافغانستان باشدهم اون خوشحال میشود بودنی اونهاهیچ پایدای ندار..
رضاسلمی ازایرن

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است