آب در کوزه و ما تشنه لبان می گردیم
یار در خانه و ما گرد جهان می گردیم
تنش و خیزش های مردمی برسر پروژه توتاب نه تنها که مشکل مردم افغانستان را حل نمی کند بلکه افغانستان را به عقب نگهداشته و محتاج تر از این می سازد.
توتاب و یا هر پروژه بنام های مختلف که از مسیرهای مختلف وارد افغانستان می شود نه تنها که مردم افغانستان را از روشنایی برق مستفید می سازد بلکه افغانستان را از خود کفایی باز می دارد و رهبران کشور را بی برنامه تر می سازد تا به این معضله رسیدگی نکنند و اینگونه پروژه ها موجبات وابستگی و درماندگی ما را به کشور های همسایه بیشتر می سازد.

درحالیکه برق از ما باشد و سویچ اش بدست خارجی ها، این محتاج بودن ما را وا می دارد که به کشورهای برق دهنده (از بینی بالا حرف زده نتوانیم) در غیر ان سویچ را پایین خواهد زد و تمام مردم افغانستان را در تاریکی فرو خواهد برد.

واقعیت اینجا است که افغانستان با داشتن منابع سرشار و فراوان آبی، ورود های زیاد مانند، دریای خروشان پنجشیر نزدیکتر به کابل پایتخت کشور، دریای امو،‌ دریای سالنگ شمالی، ‌دریای غوربند، ‌کنر، بغلان و غیره که از این منابع ابی ما می توانیم به کشور های همسایه بطور کافی برق صادر کنیم اما خیلی متاسف هستم که با این منابع عظیم که از آبریزه های منابع ابی ما دیگران بند برق اعمار می کنند و برسر ما زیر نام های مختلف می فروشند که بیشترین خزانه افغانستان در این راه مصرف می شود، اما درد ما را دوا نمی کند بلکه برسر زخم ما نمک پاش می دهد و ما را محتاج تر از ان می سازد که فعلا هستیم.

بیاییم به عوض اینکه برسر پروژه توتاب فکر کنیم برسر خودکفایی شدن و بر سرپای خود ایستاده شدن را یاد بگیریم کوشش نکنیم که ماهی خوردن را یاد بگیرم باید ماهی گرفتن را تمرین کنیم،‌ این بودجه هنگفت را که جامعه جهانی بر ما کمک کرد از ازسال 2001 تااکنون اگر دالر را سر بسر هم کنیم یک بند برق ساخته می شود، ‌ولی با وجود این کمک های عظیم کشور های مختلف خصوصا بانک جهانی، کوچکترین کاری که باعث خودکفایی مردم افغانستان شود نداریم.

بیاییم دیگر برسر پروژه توتاب به تفرقه افگنی پایان بدهیم. این پروژه را قومی سازی نکنیم زیرا به باور من قومگرایی نه کار روشنفکرانه، نه بینش روشنگرانه و نه کنش اکادمیک است و همین بودجه را گرفته پلان داود خان را در کیله گی بغلان تطبیق کنیم بسیار کوتاه تر از اینکه برق را از مسیر راه های پر خطر و پایه های پرهزینه که هر روز طالب او را نشانه بگیرد در منطقه ارام و مصون کیله گی بند برق اعمار کنیم هم مشکل بامیان ‌و هم مشکل سایر ولایات دیگر افغانستان حل می شود و جالبتر دیگر اینکه سویچ روشن کردن و خاموش کردنش بدست خود ما باشد و خودمان صاحب یک منابع دوامدار برای نسل فعلی و نسل های اینده باشیم و حرف هیچ کشور را برسر خود نمانیم و مدیون هیچ همسایه ای هم نباشیم و از این پروژه بتوانیم عواید اقتصاد کشور را هم بالا ببریم و به اقتصاد کشور هم کمک کنیم.

سوال جالب تر دیگر اینکه بر ذهن من پیش می شود، در این مدت 15 سال اگر این رهبران سیاسی که امروز خودشان بخاطر استفاده از روشنایی جنبش را اغاز کردند، در این مدت طولانی در کابینه دولت حضور داشتند، در موج کمک های جامعه جهانی قرار داشتند، یک مرتبه بیاد بامیان، ‌پکتیا و سایر ولایت های دیگر نیفتادند که یک بند برق را از منابع خود افغانستان بسازند تا بشکل دایمی مشکل مردم افغانستان حل شود، بنآ‌ می دانم که هیچ رهبر سیاسی که منافع ملی را در افغانستان تمثیل و زمینه های کاری را مساعد کرده باشد سراغ ندارم. اینهمه را که می بینیم و می شنویم، ‌کمپاین کردن برسر کرسی های دولتی و تمدید کردن قدرت خواهی از ادرس توده های مردمی چیزی دیگر بیش نیست. می دانیم که بوت پای هریک رهبران ریگ دارد.

با احترام
گلاب میر رحمانی استاد دانشگاه بغلان

>>>   یا برق یا مرگ

>>>   درد ما برق نیست
در ما فرق است

>>>   من بعنوان خواننده دایمی افغان پیپر مقاله موجز، مختصر و پر از حقایق محترم رحمانی و بخصوص پراگراف اخیر را با اضافه کردن دو سه نکته صد در صد تایید میکنم:
1 "رهبران " بعد از آغاز دهه هفتاد با شستشوی مغزی از جانب پاکستان، ایران و جهان غرب بخاطر این نیامدند که زیربناهای افغانستان را اعمار کنند. صدها کتاب درین عرصه نگاشته شده که انها بخاطر ویران کردن زیربناهای موجود افغانستان که بدست حکومتهای قبلی و حامیان خارجی شان ساخته شده بود، تشریف فرما شده بودند. انها مانند غارتگران و فاتحین قرون وسطی همه چیز مادی و معنوی این کشور را مطابق اوامر ارتجاع منطقه و جهان به آتش کشیدند و آنچه بنام تمدن و مدنیت وجود داشت تا توانستند تخریب کردند. آنها به قیمت بدبخت ساختن توده های ملیونی کشور فقط کیسه های کلان آماده شده بخاطر غارت ثروت جامعه را پر کردند. اقوام کشور را در میان خود انداختند و خود را هم به ثروت و هم به قدرت رسانیدند. در میان انها " مرغ سفید" وجود ندارد همه از یک قماش هستند. حتی همین رهبران طالب این ادمکشان قرن 21 را وقتی سوابق شان را بپالید یک وقتی اعضای تنظیمهای انها بوده اند.
2 آنها غلامان سیستم اقتصادی جهانی اند که هیچگاه در کشورهای جهان سوم زیربناهای اقتصادی اعمار نمیکردند و نمی کنند. ببینید اقتصاد لیبرال و بازار آزاد چه بحال این جامعه اورد. آیا چیزی جزء فقر، چنگ، جهل، بیکاری و هزاران بد بختی دیگر را نصیب این کشور ساخت؟ این سیستم یکجا با مظالم و چور و چپاول فاصله میان فقر و ثروت را با ان حدی وسعت داد که در تاریخ جهان بی سابقه است.
3 غارت دارایهای عامه و شخصی بجایی رسیید که یکی از وکلای پارلمان در مورد غصب زمینهای دولتی گفت:" از برای خدا ! غصب زمینهای دولتی در همین کابل بجایی رسیده که یک بلیست زمین بخاطر سجده به دربار خدا باقی نمانده است"
فقط از دربار خداوند استدعا کنید که قارونها و فرعونهای کشور ما را در همین دنیا غرق و بغضب خود گرفتار نماید. دیگر راه نجات وجود ندارد.
هموطن

>>>   واقعا جای اینگونه مقالات در روزنامه ها وویگر رسانه های کشور خالی است. افغان پیپر بهتر است لا اقل هفته یک بار از گونه مقالات نشر کند با تشکر .عالی بود.

>>>   بیائید از رهبر گرفته تا هر فرد این سرزمین کمی ملی تر ومسئولانه تر فکر کنیم تا باشد این ملک را بدست خود آباد نمائیم .شاعر گوید:
کس نخاردپشت من جز ناخن انگشت من.

>>>   برق تا برق است۰
هدف غنی و تیم قبیلوی او فقط رساندن برق بلند ولتاژ صنعتی به جنوبی است و اگر درین راستا تاجیک ها ویا هزاره ها ویا هرکسی دیگر محروم شود برای غنی بیتفاوت است و فقط برق ۵۰۰ میگا وات صنعتی باید با کمترین ضایع شدن شدت آن به جنوب و جنوب شرق برسد۰
این در حالیست که تولید چهار بند برق عمده کشور قبلن همه در خدمت جنوب و جنوب شرق قرار دارند و مناطق مرکزی روشنی هم ندارند۰

>>>   یا برق یا مرگ یا حق

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است