درخصوص اهمیت اجلاس سازمان همکاری های اقتصادی فرهنگی شانگهای با عضویت مهره های قدرتمندی همچون چین و روسیه هیچ نکته ی گنگ یا ابهام آمیزی باقی نمانده است و تیتر یک رسانه های ملی و منطقه ای مملو از حواشی و سخنان اشرف غنی در تاشکند ازبکستان است.

اینکه رییس جمهور، وزیر خارجه، محمد حنیف اتمر مشاور امنیت ملی، محمد معصوم استانکزی رییس عمومی امنیت ملی، محمد شاکر کارگر مشاور رییس جمهور در امور آسیای میانه، حضرت عمر زاخیلوال سفیر کبیر و نماینده فوق العاده افغانستان در پاکستان، عبدالسلام رحیمی رییس عمومی اداره امور ریاست جمهوری و محمد هارون چخانسوری سخنگوی رییس جمهور چه می کنند و چه می گویند تا حمایت و توجه هرچه بیشتر اعضای رسمی و ناظر شانگهای را به کابل جلب کنند درجای خود حایز اهمیت است اما...

اما این نه اولین و نه آخرین اجلاس سران همکاری های منطقه ای تحت عنوان شانگهای است که افغانستان صرفا بعنوان مهمان از 2004 یا بعنوان عضو ناظر از 2011 در آن حضور دارد بلکه شانزدهمین نشستی می باشد که بدون عضویت رسمی افغانستان به کار خود پایان می دهد.

بنابراین فارغ از هرآنچه نمایندگان جمهوری اسلامی افغانستان برای جلب همکاری ها و گذر از انزوای کنونی کشور در شانگهای انجام می دهند؛ عدم به رسمیت شناخته شدن کابل در میان دیگر اعضای رسمی این اجلاس اعم از پکن، مسکو، تاشکند، آستانه، بیشکک، دوشنبه و عشق آباد نکته ای است که همواره مغفول مانده است.

در واقع سخنان و مواضعی که ارگ نشینان در چنین نشست های مهم منطقه ای ایراد و اختیار می کنند جدا از نحوه ی پرداخت و تنظیم آن برای قدرت تاثیرگذاری به جایگاه افغانستان نیز بستگی دارد و عضویت رسمی و دایمی در شانگهای می تواند دروازه های ترقی و توسعه و تبادلات فرهنگی را به روی کابل بگشاید.

اینکه در ادوار گذشته و با نمایندگان مختلف و متعددی که از آدرس ارگ و حکومت پیشین و کنونی راهی شانگهای در کشورهای مختلف عضو آن شده اند و باتوجه به رایزنی های گسترده با سران عضو هنوز صرفا مهمانان ناخوانده ی این اجلاس هستیم جای تاسف و تامل دارد چرا که قلب آسیا بیش از هرچیز به توسعه ی مناسبات دیپلماتیک با قدرت های منطقه و گذر از انفعال و انزوای تحمیلی نیازمند است.

اینکه چندمین اجلاس سران همکاری های میان دولتی شانگهای با رویکرد اقتصادی امنیتی و فرهنگی افغانستان را به رسمیت خود خواهد شناخت بستگی به استفاده ی نمایندگان کنونی از تجارب افراد پیشین حاضر و ناظر در اینگونه نشست ها و نیز تلاش برای اثبات خود بعنوان یک کشور مستقل از امریکا و بیشمار جاسوس و نظامی موجود در خاک کشور دارد وگرنه...

وگرنه صرفا بحث و بررسی جزیی و نکته به نکته ی سخنان عمدتا تکراری یا دیدارهای کلیشه ای و تشریفاتی ربانی و اشرف غنی و اتمر با همتایان منطقه ای خود راه به جایی نمی برد.

کد (8)

>>>   شما از موفقیت های خودتان در این کنفرانس بگویید به افغانستان چه کار دارید.

>>>   کشور افغانستان مانند گذشته اش مستقل وازاد واز صلاحیت های قانونی اش بر خوردار وتمام کشور های جهان افغانستان را برسمیت میشناسند وبیرق پر افتخار افغانستان در پهلوی سایر کشور های شناخته شده جهان می درخشد واین کدام عیبی ندارد که کشور امریکا در راه اوردن صلح در کشور ما کمک های شانرا برای ایستاده شدن افغانستان بپای خودش وجلوگیری از ترور دهشت گران در خاک کشور ما همکاری میکنند این یک کار اصولی ومروج در تمام کشور ها است که دوستان بین المللی شان انها را در عرصه های مختلف یاری وهمکاری میکنند بطور مثال کشور روسیه دولت اسلامی ایران را در بخش های نظامی وغیره هم اکنون ودر گذشته هم همکاری کرده ویا دولت ایران در سوریه وعراق سلاح ومهمات نظامی وحتی در سوریه اشخاص نظامی شان همراه با افراد شان بخاطر از بین بردن داعشیان همکار میکنند مفهوم ان چه است کشور ما در شرایط موجود به کمک امریکا اشدضرورت دارد تادشمنان کشور وازادی واستقلال خود را در جنگ اعلام ناشده شکست دهد دشمنان کشورما تعبیر غلط را در رسانه ها میفرستند .

>>>   این سناریو های تکراری و نمایشی به درد هیچی نه خورد جز وقت کشی های سیاسی و بس !چلوی پرده چی است در عقب پرده جهالت چه می گذرد.

>>>   خوب بيچاره ها خسته شده اند، برايشان تبديل هوا ميشود، مغز شان تازه ميشود، بسيار مصروف كار و خدمت فاميل هاي خود هستند.

>>>   شاکر کارگر برای اینکه ازبک است بین سران ازبکب ترکمنی ترجمانی کند ، زاغ عیل وال برای اینکه در ملاقات ر ئیس جمهور افغانستان پاکستان حضورداشته باشد ،اتمر مسایل امنیتی ، رئیس اداره امور وسخنگوی رئیس جمهور حق شان است که باشند
ر

>>>   سران افغانستان هرجا که میرود سران دیگه ی کشورها میگوید نرگداهای افغانستان آمد فرارکنید تا دست گدائی دراز نکرده بنام ملت خودوبکام خویش ؟!!! ما همه جور گدادیده بودیم گدائی نکتای بند ندیده بودیم که با وجود دولت مردان افغانستان دیدیم خهههههههه

>>>   سازمان همکاری شانگهای سازمانی میان‌ دولتی است که برای همکاری‌های چند جانبه امنیتی، اقتصادی و فرهنگی تشکیل شده‌است. این سازمان در سال ۲۰۰۱ توسط رهبران چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان پایه‌گذاری شد. نقش اصلی و تعیین کننده را در سازمان شانگهای، دو کشور چین و روسیه تشکیل می‌دهند. سازمان همکاری شانگهای در حقیقت ترکیب جدید سازمان «شانگهای ۵» است که در سال ۱۹۹۶ تأسیس شده بود، ولی نام آن پس از عضویت ازبکستان به «سازمان همکاری شانگهای» تغییر داده شد.
علاوه بر اعضای اصلی، ابتدا مغولستان در سال ۲۰۰۴ و یک سال بعد ایران، پاکستان، هند و افغانستان در سال ۲۰۱۲ به عنوان عضو ناظر به سازمان ملحق شدند.
نقش این سازمان از زمان تاسیس آن تاکنون در منطقه افزایش یافته‌است. این سازمان بر خلاف سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و پیمان ورشو سابق، هنوز یک معاهده دفاعی چندجانبه به شمار نمی‌رود.

توازن قدرت در جهان چندقطبی
کشورهای عضو و ناظر سازمان همکاری شانگهای روی هم نه تنها بزرگ‌ترین توان اقتصادی، نظامی، هسته‌ای و فضایی جهان را دارا هستند، بلکه بیشترین تولیدکننده و مصرف کننده انرژی در جهان نیز می‌باشند. مساحت کشورهای عضو (اصلی و ناظر) این سازمان روی هم بیش از ۲۵/۱ میلیون کیلومتر مربع یا یک چهارم سطح خشکی‌های زمین است.
اساس‌نامه سازمان همکاری شانگهای بر شفافیت عملکرد و بی‌ طرفی نظامی آن تاکید می‌کند. علی‌رغم این موضوع، شکی نیست که سازمان همکاری شانگهای تقش موازنه دهنده‌ای در صحنه بین‌المللی خصوصاً در مقابل پیمان ناتو ایفا می‌نماید. برای مثال، ایالات متحده آمریکا درخواستی جهت عضویت به عنوان عضو ناظر به سازمان همکاری شانگهای ارائه کرده بود، اما این درخواست در سال ۲۰۰۵ از طرف سازمان رد شد.
سازمان همکاری شانگهای از آمریکا خواسته‌است که پایگاهها و نیروهای نظامی خود را از خاک تمام کشورهای عضو خارج سازد. پس از این درخواست، دولت قرقیزستان رسماً از آمریکا درخواست کرد که برنامه خروج نیروهای آمریکایی و تعطیلی پایگاه هوایی نظامی کی۲ را از این کشور را سریعاً تهیه و اعلان کند

>>>   افغانستان عضو ناظر پیمان شانگهای است.

>>>   میگویند دنیا به امید خورده شده خداکند که این اجلاس به نفع افغانستان تمام شود

>>>   در یک کشوری که قوای امنیتی یک پیمان دیگر بنام ناتو در آن باشد، امکانات شمولیت به پیمان جدیدی بنام شانگهای که در تقابل و یا رقابت با ناتو ایجاد شده است، امکان پذیر نیست.
از طرف دیگر کمک های ملیارد دالری که افغانستان سالانه از کشور های عضو ناتو غرض مصارف نظامی و بودجه عادی و انکشافی خویش دریافت میکند، امکانات پرداخت چنین کمک ها از طرف کشور های عضو پیمان شانگهای بعید به نظر میرسد.
بنأ عضویت افغانستان در پیمان نظامی ناتو، درصورتی که اعضأ آن به آن موافقت کند، از نگاه سیاسی و اقتصادی و نظامی، به مراتب با ارزش تر است، نظر به عضویت با سازمان شانگهای

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است