فقدان یک باور!

هنوز باورمند نیستیم که وطن و کشور ما به یک صف پولادین واحد ضرورت دارد.

بزرگترین مشکل آن است که نپذیرفته ایم در برابر یک جنگ مذبوهانه تحمیلی قرار داریم. جنگ تحمیلی که به وسعت تمام شهرها، ولایت ها و قریه ها، فرزندان دلیر و قهرمان ما در برابر تمامی لشکریان اهریمن شیطانی ایستاده اند و حماسه می آفرینند.

صد جای تاسف است بجای قدرشناسی، تجلیل و تکریم از جانبازی ها، فداکاری ها و رشادت های سربازان فداکار وطن با نشر صحنه های دلخراش، ایجاد فضای رعب و وحشت ناآگاهانه، آب به آسیاب دشمنان زبون می ریزیم.

در رسانه ها و مطبوعات بجای پرداختن به شرایط حساس کشور و توانمندی در تحلیل درست، به پیش داوری، غوغا سالاری و متاسفانه قضاوت می پردازیم.

فراموش کرده ایم، همانگونه که رزمندگان ما با جانبازی به قیمت خون مبارک شان در برابر دشمنان آب و خاک وطن ایستاده اند، ما هم مسوولیت داریم، تا مرز قلم، بیان و اندیشه خویش را به اسارت دشمن ندهیم!

بجای خلق فضای اتحاد، همبستگی، تعامل به نفرت پراکنی، انشقاق و حس بد بینی پرداخته ایم. نباید فراموش کرد شرایط امروز وطن ما حساس تر از هر زمان دیگر است و کوچکترین سهل انگاری و غفلت برای ثبات نظام و کشور عزیز ما، غرامت جبران ناپذیری به همراه خواهد داشت.

برای ثبات کشور و التیام زخم های عمیق این وطن همه از سربازیم.

دوست زاده

>>>   پاکستانی ها مــــردانه وهشیارانه برای تامین منافع ملی خود می جنگند به آنها تفاونی ندارد که مسجد است یا قریه ، مکتب که محل تحصیل دانش است مهمترین هدف برای شان است مکتب را ویران کتنید تا اینها هم بروند ودر مدرسه های پاکستان ترورست شوند ، جنگ بین افغانستان واسرائیل است هرکس مرد است به نفع وطن خود کاری کند

>>>   این موضوعات مهم نیست مهم آنست که هرطوری شده عطا والی باشد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است