خیلی‌ها از صلح گفتند و صلح را در کشور رویایی بیش ندانستند. اما آیا در چنین وضع که ما داریم، صلح می‌تواند رویا باشد!

شرایط موجود کشور و واقعیت امروز کشور طوری است که انسان این زمین از رویاپردازی و تخیل هم محروم است. تخیل و تصور فضایی می‌خواهد و شرایطی نیاز دارد که ما چنین فضا و شرایطی نداریم. کجا و در چه فضایی رویاپردازی کنیم؛ آیا خانه‌ی ما جای رویاپردازی است؟ خانه‌ای که مهمترین دغدغه‌ همه، امنیت جانی و مالی است و بیشترین تشویش شان کار و اقتصاد و کرایه خانه و هیجان زندگی است. مگر پارک ما جای تخیل است؟ در پارک های نیمه ویرانه که جز انسان سیاه از دود تریاک و گدا و سپندی و اوباشان، چیزی دیگری هم نمی‌بینیم.

می‌بینیم ما برای خلق دنیای مجازی با دنیایی مشکل روبرو هستیم. وضعیت تنش آلود سیاسی و اجتماعی کشور، طوری است که فرصت تخیل و تصور را از ما گرفته است. ما نمی‌توانیم لحظه‌ای در دنیای ایده آل خود قدم بزنیم چون هرج و مرج و سردرگمی موجود، زندگی ما را غیر عادی کرده است و هر روز مضطرب تر و هیجانی‌تر می‌شویم.

اینجا کشور آشوب و آشفته است. انسان این زمین ناآرام است و هر روز آشفته‌تر و آواره تر. اینجا یک و دو و ده نگرانی نیست، بل زندگی نگران کننده حاکم است. اینجا شرایط طوری است که اگر امروز درد و رنج می‌کشی، بدون شک بازهم فردایی پر درد و رنج داری. نه‌تنها از درد و غم ات چیزی کم نمی شود که هر روز منتظر آه و فریاد بیشتر باید بود. اینجا شادی اش غم است، شعرش غم است، ترانه اش غم است و روز و شب اش، روز و شب های غم و اندوه است. در چنین شرایط زندگی، ما نه زمینه‌ تخیل داریم و نه فرصت تخیل. چون زندگی واقعی آنقدر ما را در تنگنا قرار داده است که نباید چشمی بست و دنیایی ساخت.

زندگی امروز ما قسمی است که نه برای زندگی فردی فردای خود تخیلی می‌توانیم داشته باشیم و نه برای زندگی جمعی. دروغ است که می گویم در کشور ما، صلح رویایی بیش نیست. ما حتی برای صلح و زندگی صلح‌آمیز، رویاپردازی نکردیم و هیچ تصوری از زندگی رویایی صلح‌آمیز نداریم. برای ما زندگی صلح‌آمیز تصورش سخت است. ما نه اخلاق زندگی صلح‌آمیز داریم، نه فرهنگ زندگی صلح‌آمیز و نه انگیزه‌ زندگی صلح‌آمیز. لحظه به لحظه چشم به راه رویدادی هستیم که واکنشی داشته باشیم و به صف بندی توهین و تحقیر بپیوندیم.

مشکل ما تنها انتحار و جنگ و تروریست نیست؛ بل مشکل اصلی ما آشفتگی اجتماعی است که در درون زندگی هر کدام ما جا گرفته است و بحیث عادت و اخلاق و فرهنگ برای ما شده است. ما زمانی به صلح و آرامش می‌رسیم که نهاد صلح‌آمیز پیدا کنیم و از اخلاق نرم برخوردار شویم.

رضاشاه محسنی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است