بر جسته ترین جستار این نوشته این خواهد بود که حکومت وحدت ملی بخود هم خدمت نکرد!

حکومت وحدت ملی نتوانست حداقل چند ماده کوچک موافقتنامه شخصی خود را بخاطر قوام نظام و دوام حکومت شخصی شان عملی سازند تا میدان را هموار وتوسن حکومتداری را در آن به جولان در آورند. حال که میعاد موعود یعنی تکمیل دو سال عمر موهوب جان کری به پایان رسید بار دیگر این سوال مطرح می شود که بعد از ماه سنبله یا گذشت دو سال از حکومتداری و موافقتنامه دو رییس ناراض از هم سر نوشت این حکومت ایتلافی بکجا خواهد کشید؟

بیایید از دیپلماسی و تحلیل و توجیه بی نتیجه به یک سلسله واقعیت های اشاره کنیم که پایان این حالت را به ما نوید می دهد پایان حکومت وحدت ملی و یا سقوط پشه بال کشیده در فضای غبار آلود و زهر آگین سیاست جهان و منطقه.

مساله دو سال و مواد موافقتنامه چیزهایی است که همه نویسندگان به آن اشاره می کنند و اما من به زوایا و گوشه های فراتر از آن اشاره می کنم. اینکه اگر باداران راضی بوده چه بی سند و چه با سند می شد مرکب حکومتداری را قمچین زد و به زور و اکراه براه اش انداخت اما حالا طوری معلوم می شود که جناب داکتر اشرف غنی رییس جمهور باید تاوان جسارت ها و چرخش های سیاسی را بدهد. جسارت پاکستان ستیزی و چرخش دوستی بی تناسب با هند دشمن منطقه ای پاکستان یعنی دور زدن دوست استراتیژیک امریکا از نظر من خالی از پیامد نیست ما نند پیامد سفر داوود خان به سعودی.

من یکی از مخالفان سرسخت سیاست اشغالگرانه پاکستان در افغانستان هستم اما این را هم می دانم پاکستان در این بازی ها تنها نیست. اگر اشاره امریکا این ولی نعمت پاکستان نباشد پاکستان به تنهایی بازیگر منطقه نخواهد بود لذا فکر می کنم سیاست های اخیر اشرف غنی مانند سیاست زعمای قبل از وی برایش تعیین سرنوشت باشد.

در این نوشته بازیگران را منحیث فاکتور های پسندیده امریکا برای شما یادداشت می دهم. اول تشویق هند و افغانستان به کمک نظامی که هند بدهد و افغانستان بگیرد؟ هر سیاستمدار افغانستان که این بالای این تشویق ها مکث نکند سیاستمدار نیست. مثلا هند برای افغانستان تجهیزات نظامی می دهد به عبارتی از تانک ها و چرخبال های فرسوده روسی است و این کمک بالطبع افغانستان را به روس ها پیوند می دهد تا یدک ها و تجهیزات نظامی مورد نیاز را در آینده از روس بگیرند. کدام عقل سلیم باور می کند که امریکا عمدا افغانستان را به دامن روس ها می اندازد. اگر سلاح هندی که همان سلاح روسی است است از ضرورت های حکومت افغانستان بود پس چرا امریکا انبارهای از این سلاح ها را زیر نام دی دی آر (DDR) جمع آوری و آتش زد. امریکا اینجا بچه ها را آزمایش می کند که تا چه حد آینده نگر اند و به قضایای منطقه نگاه ژرف و تیزبین دارند.

از نظر شما از بین سه کشور هند، پاکستان و افغانستان کدام یکی جگر گوشه امریکا است؟ از نظر من پاکستان برای امریکا اسراییل دوم است. همانطوریکه اردوی اسراییل از رهگذر سلاح و تجهیزات مدرن تقویت می گردد، اردوی پاکستان هم زیر حمایت مالی امریکا است. البته همکاری های استخباراتی و شبکه سازی ها در جهان نیز جزو برنامه های مشترک امریکا و پاکستان است لذا خیلی خوش باورانه خواهد بود که بپذیریم امریکا بخاطر منافع هند و افغانستان، پاکستان را زیر فشار قرار می دهد. لذا سیاست های اخیر حکومت افغانستان بخصوص محمد اشرف غنی افغانستان را به ایران و روسیه نزدیک می سازد که دورنمای خوبی برای امریکا ندارد. درست است که بندر چابهار برای افغانستان مزیت هایی دارد اما در مجموع سیاست گرایش به ایران و روسیه به مزاج آمریکا خوب نمی اید. اگر گفته شود سفر اشرف غنی بدنبال سفر جان کری وزیر خارجه امریکا به هند صورت گرفته و شاید چراغ سبز امریکا کار خود را کرده باشد اما بر مسوولان دولت ها است تا منافع ملی خود را درک و بر مبنی مصلحت های منطقی کار کنند.

سفرهای پی هم اشرف غنی در روزهای نخست به پاکستان و ملاقات های غیر متعارف با رییس استخبارات نظامی پاکستان هم بر این شایعه ها مهر تایید گذاشت که گویا برخی مصارف کمپاین انتخاباتی ایشان از طرف شخصی جنرال راحل شریف پرداخته شده بود به همین دلیل اشرف غنی از رفتن به دفتر غیر همتای غیر رسمی خود عار نداشت و البته در مقابل وعده های هم سپرده بود که اساسی ترین آن حل و فصل معضل خط دیورند بود اما جنجال نظامی های افغانستان در مرز تورخم با نظامیان پاکستان اعتماد استخبارات پاکستان را نسبت به اشرف غنی کاهش داد و این امر باعث آن شد تا هر دو جهت در مسیر مخالف قدم بردارند. حالا حکومت وحدت ملی سخت ترین چلنج ها را باید پاسخ گوید.

زمینه سقوط حکومت وحدت ملی و ایجاد حکومت موقت: نارضایتی مردم، خشم بی حد پاکستان، و بی تفاوتی امریکا، ختم میعاد دو سال توافق سیاسی، اختلافات درونی هر دو رییس، آمدن حکمتیار و انتظار داشتن منصب و ناکامی حکومت در امر تدویر مجلس بزرگان (لوی جرگه) و تعدیل مواد قانون اساسی همه عناصری است که مشروعیت حکومت وحدت ملی را زیر سوال می برد و ناظران خارجی هم به این عقیده اند که بالای 50 درصد مردم از حکومت وحدت ملی ناراضی اند.

جلسات مقدماتی شورای والیان همه می تواند جرقه برای ایجاد شورش و بغاوت مردم در برخی ولایات شود که بیدرنگ به عمر حکومت نقطه پایان می گذارد و زمینه ایجاد حکومت موقت را نیز مساعد می سازد و تا جاییکه به بیرون ها درز کرده است. زلمی رسول و محمد یونس قانونی عناصر عمده حکومت انتقالی پیبینی شده اند که در صورت مخالفت بیشتری مردم حکومت موقتا اعلام و زمینه برگزاری یک انتخابات دیگر را مساعد سازند .البته تمام مراحل که در عراق طی شده نیز در افغانستان نیز طی مراحل می گردد تا این ملت از شوخی و حرکت بلاز مانده به فیصله های جامعه جهانی تن دهند لذا احتمال سقوط حکومت وحدت ملی و ایجاد حکومت موقت خیلی زیاد است.

احمد سعیدی

>>>   از شاهکار های خان های دوسره در پشتونخوا
خان عبدالولي خان سر دكتر نجيب كلاه گذاشته بود
خاطرات عبدالوكيل، جلد دوم، ص ٨٦٩، نقل به مضمون
ولي خان با نجيب الله قرار گذاشته بود كه همزمان با تكميل خروج قواي شوروي ... ده ها هزار تن از مردمان آن سوي ديورند را از مرز تورخم مارش كنان به جانب افغانستان بياورد ...و همبستگی خود را با كابل اعلام كند. عبدالولي خان به اين منظور سه ميليون دالر از نجيب تقاضا كرد... نجيب جواب مثبت داد... نجيب بكس پول را در حضور سفير شوروي به ولي خان داد...اما ماه ها سپري شد و از مارش خبري نبود...نجيب با عصبانيت باري گفت پول ما را بردند ومارش هم نكردند.

>>>   دلم به جوانان دردآشنا و پاکیزه سرشت مان می سوزد. برای اکثر اینها به خوبی و مثل روز روشن است که "کارتن کلانها" همه به فکر جیب و به فکر مقام خود اند. با اینهمه این جوانان مثل آن که طفلی را تشویق کنند، به تعریف و توصیف این بردگان زر و زور می پردازند. کوچکترین شمالی از غیرت و همت و آگاهی اگر از چهارکلاههای منسوب به حوزۀ خود ببینند، ده ها بار آن را با آب و تاب بیان می دارند و هدف اکثر آنها فقط و فقط تشویق این مقامات است و نشان دادن این که راه مستقیم کدام است. شاید برخیها هم محض از روی چاپلوسی و چاکری به تعریف و توصیف این زراندوز و آن قلدر و معامله گر بپردازند. اما اکثرا قصد جوانان از توصیف و یادآوری کارنامه گگهای زورآوران همین است که جهت راه راست را نشان شان بدهند.
زمانۀ ما تغییر کرده است. در گذشته نخبه های سیاسی صفوف را تمجید و توصیف و تشویق می کردند تا به دنبال آرمانهای شان باشند. امروز روال برعکس است...
اما آیا این یک روال سالم است؟

>>>   نمیدانم به حال این ملت بگیریم یا بخندم؟!
آغای سعیدی میگوید "نگران نباشید دگر از دست حکمتیار چیزی برنمی آید" کسی نیست بگوید از نگرانی های ما گذشته این لکه ننگ را به کجا با خود ببریم. در تاریخ ثبت شد که دولت افغانستان با تروریست جهانی صلح کرد.
ای وای بر ما که همچین آدم های را به قدرت رساندیم.

>>>   تا موقع که ما فریب کلمه وحدت ملی را میخوریم وضع ما و کشور ما همین طوری ادامه پیدا میکند .

>>>   ایجاد شهرک مهاجرین در ساحه باریک آب ، به ساکنین شمالی یک فرصت است یا تهدید؟

قسمیکه تاریخ نشان داده، حکومت های مرکزی مقیم کابل (بعد از انتقال پایتخت از کندهار به کابل) نسبت نزدیکی شمالی به کابل و داشتن مردمان سلحشور و آزادی خواه، همیش از این ناحیه آسیب پذیر بوده. یعنی اگر مردم بخواهند و رهبری درست شوند میتوانند حتی با پای پیاده از راه های مختلف و در وقت کم با عث تضعیف و یا سقوط حکومت مرکزی شوند.

حوادثی چون: سقوط رژیم شاه امان الله خان، سقوط حکومت داکتر نجیب، سقوط طالبان، تظاهرات سال 2006 که در نهایت به خشونت گرائید و کمتر از یک کودتا نبود، وقایع ئی چون عرض اندام نمودن مردم در مقابل تقلب در انتخابات سال 2014 و تغیر دادن شکل حکومت، موقف گیری در مراسم اعزاز و خاک سپاری پیکر حبیب الله کلکانی و موقف گیری های خورد و کوچک دیگر دال بر این ادعاست.

سوال اینجاست که آیا حکومت میخواهد با ایجاد شهرک مهاجرین و انتقال صدها هزار مهاجر افغان از پاکستان که بدون شک از اقوام و گروهای مختلف هستند، کاری کند که از یک طرف کمکی کرده باشد به مهاجرین و از طرف دیگر در آینده های دور و نزدیک عواملی داشته باشد تا بتواند اوضاع خلاف توقع خویشرا از طریق آن تا جائی تحت کنترول بیآورد.

بدیهیست که حکومت های قبل نیز همچو اقدامات و کوششهائی داشتند که عده ئی اجرا شد و یکی دو تای اخیر بجائی نرسید. آنهائی که عملی شدند اثر نیز داشتند، بگونه مثال میتوان از کارگر واقع شدن عوامل نفوذی در سقوط شمالی توسط طالبان ، سقوط شهر کندز بدست طالبان که سال قبل واقع شد و نا امنی های کنونی راه کابل شمال نام برد.

منحیث یک شهروند پروان، مشکلی نخواهیم داشت اگر یک هموطن نیازمند ما به مسکن و سرپناهی در هر گوشه افغانستان دسترسی پیدا کند ولی بدلیل نامتوازن بودن ادغام مردمی و نتایج نا مطلوب تجربیات قبل مجبوریم صدای خویشرا بلند نمائیم. صدها صال پیش این پروژه به بهانه های مختلف اجرا شد. هزاران فامیل از اطراف خط دیورند به شمال انتقال داده شد، ایکاش فامیل هائی از شمال نیز به جنوب برده میشد تا اعتدال و توازن برابر میشد.

بدین لحاظ امیدواریم مسوولین و بزرگان لایت پروان شدت و خفت موضوع را در نظر گرفته واگر این اقدام دنباله پروژه های استراتیژیک صد سال پیش باشد، مساله را به خوبترین وجهه ممکن مدیریت نمایند.
شهاب خاموش

>>>   سعیدی صاحب !
تحلیل تان بسیار ضعیف ودوراز واقعیت بوده .بوی تعصب وبهتان درآن نهفته است. بخصوص درموردریس جمهور غنی:
درانتخابات ریاست جمهوری افغانستان حکومت ونظامیان پاکستان حامی مالی ومعنوی داکترعبدالله به خاطر برنامه انتخاباتییش که خواهان حکومت ضعیف غیر متمرکزو غیر مقتدر ونظام پارلمانی،جنگسالاری وفدرالی ودر نتیجه خواهان تجزیه افغاستان است ،میباشد.شما تحلیلگرصاحب ازروی تعصب حتی خوبترین کار غنی که انزوای پاکستان است، راهم نقد میکنید.خودت هم عضو تیم عبدالله بودی،وبرنامه تیم تان با برنامه پاکستان همنوا بوده است.
ا.و از کابل

>>>   ببیندی شهرک باریک آب تهدید بزرگ علیه مردم شمالی است چرا که در بین عودت کنندگان هیچ تاجک، هیچ هزاره و هیچ ازبک نیست تماماً پشتونها هتسند که برمی گردند و بلای جان مردم شمالی خواهند شد و باعث تخریب کابل
از یک طرف آمدکن گلبدین راکتیار از ظرف دیگیر شهرک برای مهاجرین که همه از یک قوم هستند
مردم شمالی نباید اجازه چنین کار را بدهند
پروانی

>>>   در حالیکه امریکا و کشور های مقتدر اروپایی در افغانستان حضور نظامی دارند مجبور ساختن افغانستان به خریداری سلاح های کهنه هندی پلان امریکاست وگرنه اینها که کشور ما را پایگاه خود ساخته اند چرا خودشان به ما سلاح نمیدهند که ما را محتاج هند میسازند. مثلیکه اینها میخواهند پای هند را نیز به جنگ افغانسنان بکشانند و بعد هند و پاکستان را که دو قدرت منطقه هستند با هم بجنگانند و هند را مانند روسیه متلاشی سازند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است