به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)،از ابتدای جنگ های داخلی افغانستان، تلفات ملکی به دلیل ارقام بالای آن جز بحث برانگیزترین موضوعات بوده و در این میان تازه ترین گزارش سازمان ملل از افزایش شمار کودکان کشته شده در 9 ماه اخیر خبر می دهد: مرگ 639 و زخمی شدن 1822 کودک.

هرچند که از رقم دقیق کشته و زخمی شدگان غیرنظامیان از ابتدای ناآرامی های افغانستان در دست نیست اما ثبت این آمار از سال 2009، احتمالات سپر انسانی در جنگ ها را به سند بدل کرد.

براساس گزارش سازمان ملل از 9 ماه نخست سال جاری میلادی، تلفات ملکی در جنگ افغانستان به ۸۳۹۷ تن می‌رسد که از این میان، ۲۵۶۲ تن کشته و ۵۸۳۵ تن دیگر زخمی شده اند. این آمار نسبت به تلفات ملکی در همین دوره زمانی سال گذشته کاهش یک درصدی دارد.

جای تامل این گزارش، رقم کودکان کشته شده است که در جنگ قندوز شاهد اجساد کودکانی بوده ایم که در محاصره و بحران قندوز به دلیل بی غذایی جان خود را از دست دادند.

چنین فجایح انسانی نه از سوی طالبان بلکه متوجه مقامات دولتی است که با وجود آگاهی از احتمال سقوط، ولایت ها را رها کرده و به جای جلوگیری از کشتار مردم با معامله گری به این رند سرعت می بخشند.
حال رییس جمهور نگران از مردمی است که گرسنه به خواب می برند!

باید به رییس جمهور گفت که دهه هاست مردم نه تنها گرسنه به خواب می روند بلکه نان آغشته به خون دردمندی می خورند و آنگاه که فریاد مادران از غم گرسنگی فرزندانشان به بلندای تنهایی شان است، چرا چشم و گوش های شان را می بندند؟

مردمی که هر روز داغ فرزند می بینند باید به کدام مرجع دادخواهی کنند در حالی که رییس جمهور به جای نگران شدن از تهدید طالبان و کشتار مردم، دم از گرسنه به خواب رفتن مردم می زند اما در مقابل ارقام کشته شدن کودکان سکوت اختیار می کند.

اگر نزدیک به نیمی از مردم افغانستان مصونیت قضایی ندارند و در آستانه قحطی به سر می برند به همان دلیل ناامنی ها و جنگی های است که از سوی ارگ نه تنها جدی قرار نمی گیرد بلکه انگشت اتهام خود را به سوی مقامات بی کفایت می گیرد که با صلاحیت دولت انتخاب شده اند.

جنگ افغانستان جنگی است که سنگر و خط مقدم آن در میان خانه های مردم صورت است که دلیلی بر تلفات بالای غیرنظامیان می باشد و سپر انسانی بعدی دیگر بر افزایش آن.

کشته و مجروح شدن کودکان تلخ ترین واقعیت جنگ فراگیر کشور است که نه در آمار می گنجد و نه در غم بازماندگانشان، فقط زخمی عمیق بر پیکر سرزمینی می گذارد که آغوش امنی برایشان نبوده و نخواهد بود.

کد (18)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است