به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، تصور کن که روزی بدون پا بخواهی از خیابان های شهر عبور کنی و یا نابینا باشی و به دنبال پیدا کردن مسیر! زندگی با وجود سلامت کامل در سرزمینی درگیر جنگ، فقر، بی کاری و ... سخت است حال اگر معلول شوی چگونه زندگی در انتظار تو است؟

تحقیر جز جدی ناپذیر زندگی یک معلول است که در کنار نبود امکانات مالی و رفاهی باید سختی های جسمی و روحی را تاب بیاورد، هرچند در میان تمامی مردمی کشورهای جهان معلول و معلولیت هست اما در افغانستان بعد دیگر دارد.

اگر اکثر جمعیت معلولان کشورهای جهان را معلولیت های مادرزادی و در اثر بیماری تشکیل می دهد اما انتحار، بمب های کنار جاده ای و میدان جنگ بیشتری معلولیت را برای مردم افغانستان در پی داشت.

هرچند در افغانستان وزارتی به نام شهدا و معلولین وجود دارد که کمتر در کشورهای دیگر دیده شده اما در حالی که معلولان کشور در شرایط سخت و دشواری زندگی می کنند اما این وزارت کار چندانی صورت نداده است.

چهار دهه جنگ و ویرانی رقم بالا از معلول را به جا گذاشت و هرچند تنها 800 هزار تن در این وزارتخانه ثبت شده اما به مراتب باید بیش از این آمار باشد، طبق قانون سه درصد از استخدام های ادارات دولتی مختص آنان است اما کمتر ارگان یا حتی بانکی را می توان دید که فردی با معلولیت در آن مشغول به کار باشد.

بسیار کودکان دچار معلولیت که حتی عصا و ویلچر ندارند و در سرما و گرمای سال مجبور می شوند برای گذران زندگی به کمترین حقوق مشغول به کار شوند و اگر به مانند تعداد اندگی از شانس برخی امکانات رفاهی دولت برخوردار نباشد چگونه به سر می برند؟

معلولان جز آسیب پذیرترین قشر جامعه هستند و نیازمند فرهنگ احترام به آنان و توجه مسوولان اما آنچه در افغانستان می بینیم عدم فرهنگ درست و بی توجه و بی کفایتی مقامات.

زمانیکه مدارس در پایتخت از آموزش با کیفیت برخوردار نیست چگونه تعلیم برای معلولان فراهم باشد و در این میان هرچند نهادهای حقوق بشر یاری رسان معلولان هستند اما مناطق دورافتاده همواره از امکانات محروم و معلولیت فراوان.

از سوی دیگر ناامنی و افسردگی دیواری به بلندای تنهایی برای معلولان ساخته است که تک تک مردم در قبال آن مسوول هستند آن زمان که با تحقیر از معلولیت می گویند و با نگاه های آزار دهنده تفاوت ها را رخ شان می کشند.

جنگ و عواقب پس از آن اگر معلولیت های بی شمار برجای گذاشت، خشونت را نیز دوام دار کرد که برخی هم چشم هایشان به آن عادت کرده اند و هم گاه خود عاملان آن در جامعه هستند.

گرامی داشت ها و تجلیل ها برای روز جهانی معلولان همواره سمبولیک و تشریفاتی بوده است و مسوولان تنها به ارایه آمارها و گفته های تکراری می پردازند اما باید به یاد داشته باشیم بیش از یک میلیون انسانی در افغانستان زندگی می کنند که نه تنها محتاج و نیازمند ترحم نیستند بلکه می خواهند به مانند باقی مردم از زندگی و امکانات برخوردار باشند تا استعدادها شکوفا شده و بیانگر آنان باشد نه معلولیت.

کد (18)

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است