به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، مردم افغانستان تا قبل از سال 2001 کمتر جوان معتاد به مواد مخدر را مشاهده می کردند و کشور نیز با چالشی به عنوان معتاد و مخواد مخدر روبه رو نبوده اند اما اکنون بیشمار معتادانی که در پارک ها و زیرپل ها وضعیت اسفناکی را به وجود آورده اند و گاه دلیل ناامنی و غارت مردم هستند.

در این میان، وجود بیش از 100 هزار کودک و نزدیک به 800 هزار زن در میان جمعیت 3 میلیونی معتادان افغانستان زنگ خطری مهیب برای مسوولان و نهادهای مبارز در امر مواد مخدر است.

اگر افغانستان تبدیل به پایتختی برای تجارت مواد مخدر در جهان شده و بهشتی برای قاچاق بران آن اما جهنمی است برای جوانان و بخصوص کودکانی که قربانی مواد مخدر می شوند و جامعه را با بحرانی دیگر در کنار بیشمار بحران های افغانستان مواجه می کند.

اکنون، اعتیاد مهمان خانه ها شده و در پشت دروازه ها کمین جوانانی را می کشد که در بی کاری و فقر، ناامید از زندگی هستند و تنها راه چاره را در وفور بی قانونی و جنگ ها در نئشه تریاک جستجو می کنند و تبدیل به مرده ای زنده می شوند در زیر پل ها!

هرچند طی 15 سال گذشته کمک های جامعه بین المللی در جهت مبارزه با مواد مخدر و درمان معتادان جذب حکومت شده است اما آمارها نه تنها کاهش را نشان می دهد بلکه هر روزه بر تعداد آنان افزوده می شود و دیگر آسیب پذیرترین قشر جامعه، کودکان و زنان را نشانه گرفته است.

اگر در گذشته هلمند مرکز تولید مواد مخدر بود اما طی سال های گذشته بیشتر ولایت های افغانستان به کشت کوکنار روی آورده که گاه از زمین ها طی یک سال، سه بار برداشت می شود و بزرگترین منبع تمویل طالبان شده است.

فساد گسترده و مقامات معامله گر دلیلی است بر رونق بازار تجارت مواد مخدر و تباهی مردمی که در ناامنی و جنگ به سر می برند و بیشمار نهادها برای مبارزه با مواد مخدر و فساد که بر افزایش آنها دامن زده می زند.

مراکز درمانی معتادان در کابل و دیگر ولایت های کشور هرچند امیدی برای رهایی آنان و بازگشت به جامعه است اما نسبت به تعداد 3 میلیونی معتادان کم است و نمی تواند برای اکثریت آنان امکانات درمانی فراهم کند.

مبارزه با مواد مخدر نه تنها بر عهده یک وزارت خانه و بردوش صحت کشور نیست بلکه اراده ای همه گیر در جامعه همراه با آگاه سازی می خواهد، هرچند جنگ و ناامنی دلیل ناهنجاری های است که جوانان را درگیر کرده است.

آسیبی که جنگ در افغانستان برجای گذاشت نه طی مدت کوتاهی بلکه زمانی می برد بس طولانی که باید هم حکومت و هم جامعه در پی درمان نارسایی ها باشد اما در زمانی که حفظ جان، بزرگترین مشکل مردم است آیا توان و زمانی برای حل بحران های دیگر می ماند؟

کد (18)

>>>   دغدغه يى مان اين نيست كه تنها تاجيكان و يا قومى ديگرى حق دارد تا اقتدار را به دست گيرند، بل هدف اساسى و بلند مدت اين است كه قبيله گرايان را حق ندهيم تا خود را مالك ملك و مال بدانند و حق اقتدار و حاكميت اين سر زمين را ارثى بپندارند. هركى يك خشت را هم با هر بهانه يى در استحكام قدرت استبدادى قبيله گرايان مى گذارد، در حقيقت به آينده سياسى اين كشور جفا مى كند و همه اقوام را بدون استثنأ برابر صدمه مى زند.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است