شاه حسین مرتضوی سخنگوی رییس جمهور گفته است که یک نهاد خبرنگاری به 7 هزار نفر کارت خبرنگاری داده است که کچالو فروش هم شامل آن می شود.

با این حرف آقای مرتضوی باید بگویم که ما نهادهای متعددی از جمله اتحادیه خبرنگاران افغانستان، شورای ژورنالیستان افغانستان، اتحادیه ملی خبرنگاران و ژورنالیستان افغانستان؛ اتحادیه زنان ژورنالیست افغانستان، نهاد خبرنگاران جنوب آسیا و چند نهاد دیگر در کشور داریم که اگر هر کدامشان هفت هزار کارت خبرنگاری توزیع کرده باشند و فقط ما 5 نهادش را در هفت هزار کارت خبرنگاری ضرب کنیم حدود 35000 کارت خبرنگاری توزیع شده است.

یعنی اگر ما به اندازه جمعیت یک ولسوالی خبرنگار داشته باشیم پس کجاست اینهمه خبرنگار؛ آیا ما واقعا در این نهادها خبرنگاران خیالی نداریم؟ آیا برخی از این نهادها واقعا مسوولانه برخورد کرده اند؟ ما در بسیاری از موارد با قضایا احساساتی برخورد می کنیم و ریشه بسیاری از عبارات و جملات را کژ اندیشانه استنباط می کنیم.

باید بپذیریم که افراد غیر مسلکی و غیر ژورنالیست نیز در نهادهای خبرنگاری نفوذ کرده و فقط از کارت آن در بسیاری از اماکن با وجود وساطت و شناخت استفاده ابزاری می کنند.

من احترام دارم به تمامی طیف ها و صنف های کاری و سکتورهای خصوصی و بازاریان عزیز؛ اما بعنوان کسی که چند صباحی در رسانه های چاپی فعالیت کرده ام نمی توانم بپذیرم که کسانی که یک روز نیز دانش آموخته صنف خبرنگاری نبوده اند و یا تجاربی در این عرصه نداشته اند بر اثر فساد موجود در برخی از نهادهای خبرنگاری هویت یک خبرنگار را کسب نمایند.

مهدی ثاقب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است