وهاب رئوف تحلیلگر سیاسی در یادداشتی برای هافینگتون پست نوشت: بسیاری از کارشناسان آمریکایی درباره طولانی‌ترین جنگ افغانستان به طور مداوم گلایه می‌کنند، اما من تردید دارم که این کارشناسان بدانند واقعا بودن در افغانستان و راه رفتن میان مردم فراموش شده آن چگونه است.

در ادامه این یادداشت آمده است:‌ آنها درکی از بیدار شدن و در معرض مرگ قرار داشتن توسط یک عامل انتحاری، تیر شبه نظامیان یا بمب کنار جاده ندارند.
من ۸ سال گذشته را بعنوان مترجم در افغانستان زندگی کردم و شاهد رنج‌ها این مردمان بودم. هنوز هم حرفهای یکی از شهروندان افغان در شبکه تلویزیونی طلوع نیوز در ذهن من طنین‌انداز می شود که گفت: آرزو می‌کنم که حمله علیه طالبان یا داعش دو یا سه بار در سال اتفاق بیافتد، یا اینکه این حملات دو بار در یک هفته باشد، اما این اتفاق در حال حاضر سه بار در هفته انجام می‌شود.

مردم افغانستان چگونه با این تهدیدات مداوم و خشونت فزاینده مواجه می شوند؟
بسیار از مردمان افغانستان ترجیح می‌دهند به زندگی خود به دلیل ناامیدی پایان دهند.

دکتر ریک پپرکرون، نماینده سازمان بهداشت جهانی در افغانستان می‌گوید: تعداد افرادی که بواسطه خودکشی به زندگی خود پایان می‌دهند از مرگ ناشی از قتل و جنگ بیشتر شده است، هر چهل ثانیه یک نفر در افغانستان دست به خودکشی می‌زند.

براساس آمار دولتی افغانستان، هر سال بیش از ۲۳۰۰ زن و دختر افغانستان به زندگی خود از طریق خودکشی پایان می‌دهند. این موارد بخاطر فقر، خشونت داخلی، بیماریهای ذهنی و ناامیدی ناشی از جنگ تمام نشدنی روی داده است.

در ادامه این یادداشت آمده است:‌ ساختار اجتماعی در افغانستان فروپاشیده و استفاده از مواد مخدر فراگیر شده است. زمانی که من در افغانستان بزرگ بودم،‌ استفاده از مواد مخدر یک تابو بود، و کسی که از این مواد استفاده می‌کرد، عاملی برای ننگ خانواده محسوب می‌شد. اما بعد از دهها جنگ تمام نشدنی، ساختار مستحکم ارزش های اجتماعی از هم فروپاشیده است.

رشوه، بی احترامی به قانون، جاسوسی برای دستگاه اطلاعاتی خارجی و استفاده از مواد مخدر به یک هنجار در میان مردمان افغانستان تبدیل شده است. مطالعه یک موسسه آمریکایی نشان می‌دهد که ۳ میلیون نفر در افغانستان از مواد مخدر استفاده می‌کنند. این آمار در سال ۲۰۱۲ در حدود ۱.۶ میلیون بود.

همچنین براساس آمار مرکز رصد تولید مواد مخدر افغانستان تولید این مواد بین سال های ۲۰۱۵ تا ۲۰۱۶، ۴۳ درصد افزایش یافته است و به رقم ۴ میلیون و هشتصد هزار تن رسیده است.

در میان فروپاشی اوضاع اقتصادی و اجتماعی، افغانها به طور دسته جمعی خاک این کشور را ترک می‌کنند، پناهجویان افغانستان دومین موج مهاجران را در سال ۲۰۱۵ تشکیل می دادند. براساس آمار اتحادیه اروپا ۲۱۳ هزار نفر از افغانها در سال ۲۰۱۵ به اروپا رسیده و از این تعداد ۱۷۶ هزار نفر از آنها درخواست پناهندگی داده بودند.

نیمی از درخواست این پناهندگان مورد پذیرش قرار نگرفته و این موضوع به این معناست که این افراد مجبور هستند به افغانستان برگرداند.

اما آنهایی که در خانه مانده‌اند، در ترس دایمی ناشی از جنگ، آدم ربایی و ... به سر می‌برند. البته در این وضعیت افغانهای نیز وجود دارند که از اقتصاد ناشی از جنگ سود می برند، و در خانه های با دیوار بلند بتنی مخفی شدند تا از خودشان محافظت کنند.

رئوف می‌نویسد: با تغییر فصل، مردمان افغانستان خود را آمده فصل جدید جنگ در فصل بهار می کنند، بهاری که امسال بسیار زودتر فرا رسیده است. در ۸ مارس یک فرد انتحاری با پوشیدن لباس دکترها به یک بیمارستان نظامی در کابل حمله کرده و بیش از ۳۰ نفر در این حادثه جان خود را از دست دادند.

اندور باسویچ در مورد جنگ افغانستان در نیویورک تایمز نوشته است:‌ جنگ افغانستان در حالی که هنوز ادامه دارد، فراموش شده است.

در این میان آمریکا نمی‌تواند کاری انجام دهد، اگر افغانها به حال خود رها شوند،‌ ارتش این کشور می‌تواند شبه نظامیان را متوقف کندو همسایگان نیز دست از دخالت برخواهند داشت و در نهایت صلح به این کشور بر می‌گردد.

به رغم تمامی بحرانها، زندگی در افغانستان ادامه دارد، مردم این کشور ازدواج می‌کنند، دختران به مدرسه می‌روند و در اتاق های بدون پنجره مشتاقانه بدنبال یادگیری هستند و در نهایت اینکه مردمان افغانستان امیدوار هستند.

کد (4)

>>>   Raheel
مساله اینست که حاکمیت زیر نام طالبان مناطق شمال را قصدا توسط ایادی خودشان روی اهداف قومی و تامین حاکمیت قومی در شمال نا امن می سازند. تسلیمی دندغوری به طالبان که امروز پلخمری را تهدید می کنند و دوبار تسلیمی کندز به طالبان که در آن هزاران تاجیک مجبور به ترک کندز شدند، روی همین اهداف صورت گرفته است.
این دولت و رهبران آن تا سرحدات نهایت غیر باورکردن یی فاشیست، قومگرا و هیتلر خصال اند. اینها هیچ شرمی و ترسی از تطبیق برنامه های فاشیستی شان که اشغال شمال است، ندارند. همانگونه که در اشغال کرسی های دولتی و تامین حاکمیت صد فییصدۀ قومی در حکومت ابایی ندارند و پیش چشم همگان این کار را می کنند همانگونه از همدستی با جنایتکاران طالب در جهت اهداف قومی شان هیچ شرمی و ترسی ندارند.
ازینروست که داعش ما طالب است. اصلاً داعش یک نام است. معلوم نیست در ننگرهار چه برنامه هایی جاریست. در شمال اما روشن است

>>>   ترورست به ننگرهار لازم نه، اما به پلخمرى لازم.
ماهده ديورند كه تمام اقوام را از بدنه اصلى شان جدا ساخت، مهم نيست و فقط مرز جنوب مهم است.
مرز جنوب زمانى به من مهم خواهد بود، كه تمام مرز هاى ترسيم شده توسط استعمار، بك سان يا قابل قبول باشد و با نباشد.

>>>   عجب دنيايست !
حامد کرزى (شاه شجاع آمريکائى ) پرتاپ مادر بمب هاى آمريکا بر افغانستان را محکوم مينمايد

>>>   جناب مترجم امریکایی
سیاهنمایی بس است ..بهتراست باسوادنماههایی مانندشماکه بذرناامیدی میکارندتغییررویه بدهند.
ماولایت های کاملا امنی مانندبامیان ودایکندی ونسبتاامنی مانندبلخ داریم . بدلیل سیاهنمایی امثال شماست که سرمایه گزاری خارجی روبه فرارشده .مردم ناامید میشوند.راهکارهای مبارزه علیه فسادرابیابید .
ظرفیت های فرهنگی واقتصادی وزراعتی هرولایت رامعرفی کنید.
حسینی بلخی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است