جان مکین، رییس کمیته نیروهای مسلح سنای آمریکا اعلام کرده است که نا امنی ها در افغانستان رو به گسترش است و این کشور هنوز به کمک های آمریکا نیاز دارد و وی از ترامپ خواسته است به وضعیت امنیتی افغانستان توجه فوری کند تا اوضاع این کشور به هرج و مرج نرود. این سناتور حزب جمهوری خواه آمریکا در بیانیه ای اعلام کرده است که رییس جمهور ترامپ با همان قاطعیتی که با داعش مبارزه می کند با وضعیت امنیتی افغانستان هم برخورد کند و درغیر این صورت وضعیت افغانستان منجر به شکست استراتژیک می شود. در همین حال چندی پیش طالبان در نامه ای به ترامپ گفته بودند که از این جنگ بی ثمر هیچ فایده ای ندیدید و بهتر است که بر آن نقطه پایان بگذارید.

به گزارش شبکه اطلاع رساني افغانستان(afghanpaper)، عبدالمقدم امین آگاه مسایل سیاسی در برنامه "راه حل" درخصوص نشست شش جانبه مسکو و تشکیل ایتلاف منطقه ای و ارتباط آن با افزایش شمار نیروهای خارجی گفت: در یک نگاه کلی به اوضاع افغانستان و منطقه می بینیم که طرح جنگ در افغانستان از همان ابتدا یک طرح ناقص بوده است و چهار دهه است که آمریکا این جنگ را هر بار به نوعی مدیریت می کند.

امین می گوید: دید آمریکا به افغانستان وسیله و ابزاری است و هیچگاه هدف نبوده است. حرکت آنان در قضایای منطقه و خصوصا افغانستان همواره واکنشی و استخباراتی بوده است چه از زمان تهاجم شوروی، چه در زمان تحرکات مجاهدین و چه حرکت های هراس افگنان در وضعیت فعلی مان.

این آگاه سیاسی، درخصوص تفاوت دیدگاه در آمریکا در خصوص جنگ افغانستان اظهار کرد: زمانیکه نیروهای بوش به افغانستان می آمد، وی جنگ افغانستان را جنگ صلیبی عنوان می کرد، در زمان اوباما و خروج نیروهای خارجی در سال 2014 اعلام شد که دشمن ما القاعده شکست خورده است و طالبان مساله داخلی این کشور هستند و ترامپ در نشست مطبوعاتی می گوید که جنگ افغانستان، جنگ آمریکا نیست، بلکه جنگ اوباما است.

وی در همین رابطه می افزاید: منافع متضاد کشورهای منطقه توسط ما دنبال می شود و هنوز متوجه نشده ایم که سیاست های آمریکا در منطقه متضاد با منافع مردم است یا هم راستا؟ و در این شرایط نه حکومت افغانستان آجندا و برنامه ملی دارد که روشن شود ملت را به کجا می برد و نه آمریکا هدفش ثبات و امنیت در افغانستان است.

امین، درخصوص رویکرد اداره جدید آمریکا در خصوص هراس افگنی بیان می کند: به بارو من هنوز اداره جدید آمریکا پرونده افغانستان و پاکستان را ورق نزده است که بخواهد سیاست روشنی در قبال ما یا منطقه ما داشته باشد یا نداشته باشد اما روشن است که افراط گرایی تقویت شده، تابع نظم جهانی نیست و به راحتی می تواند برای هر کشور دور و نزدیکی تهدید باشد.

این آگاه سیاسی افراط گرایی را اسیر اهداف انگلیس و آمریکا می داند و اظهار می کند: تا زمانیکه آمریکا مفهوم پایگاه دایمی اش در افغانستان را به چین و روسیه قناعت ندهد، درگیری ها ادامه دارد و افراط گرایی که به نحوی اسیر اهداف انگلیس و آمریکا بوده و هست به حوزه آسیای میانه و کشورهای حامی روسیه فعلی کشانده می شود و این خطر آنها را وادار می کند که یک فکر غیر متضاد در رابطه با تروریزم بگیرند.

وی معتقد است که ادامه حضور نیروهای خارجی در افغانستان برای آمریکا بسیار حیاتی است و می افزاید: آمریکا در این راه 800 میلیارد دالر هزینه کرده است و اگر در افغانستان شکست بخورد، یعنی در تمام آسیا شکست خورده است.

امین می گوید که یکی از اشتباه آمریکایی ها این بود که آنها به یک طبقه خاص از افغان ها اعتماد کردند، کسانیکه بستر مردمی نداشتند و خود خاین به ملت بودند و برای برنامه ها انتخاب شدند و نتیجه راه آنان این شد که امروز ملت جدا حرکت می کند و دولت جدا.

این آگاه سیاسی کوتاه ترین راهی را که افغانستان می توانست برای ثبات بپیماید، حکومت مردمی خواند و گفت: در نبود این مهم امروز بخش اعظم مشکلات مردم توسط طالبان و داعش و دیگران حل می شود . افراط گرایی چالشی فرا راه ملت نیست و یک بدنه از ملت این جریان را می پذیرند.

امین در همین مورد افزود: نه طالبان متقاعد به صلح هستند و نه دولت. صلح تابع یک فرهنگ مخصوص به خود است که لازم است در ابتدا پیش زمینه هایش فراهم شود. طالبان به نظام های دمکراتیک باوری ندارد و دیدگاهشان با دولت کاملا متضاد است و وقتی از اساس و بنیاد مشکلات شرعی و قانونی داشته باشیم، بحث صلح مطرحی نیست. همانطور که آنان حکومت افغانستان را اسلامی نمی دانند و حاکمان آن را مزدوران و اجیران کشورهای غربی می دانند، حکومت هم طالبان را مزدوران آی اس آی و کشورهای وابسته می خوانند. عقیده من این است که نه دولت و نه طالبان هیچکدام باوری برای صلح ندارند و در آن صادق هم نیستند و اگر تمام نیروهای خارجی کشور را ترک هم بکنند، قطعا طالبان حاضر به صلح نمی شوند، آنها دو هدف دارند، یا باید حکومت را بگیرند و یا باید نابود شوند و گذر زمان آنها را فرسوده کند.

وی می افزاید: متزلزل بودن حرکت ها باعث شده است که نتوانیم اوضاع رابه نفع خود کنیم، پاکستان فشار زیادی را تحمل می کند، در بروکسل و وارسا روحیه جامعه جهانی به نفع شان نبود اما دیدیم که چطور خود را از بن بست نجات می دهند اما حرکت های ما هم در عرصه بین المللی و هم ملی منفعلانه است و حتی چیزهای مسخره ای نظیر بحث افغان، مذهب، فارسی یا پشتون و مانند اینها مانند موریانه از درون نظام را می خورد وقتی در قضایای ملی وضع اینچنین است روشن است که اینها نمی توانند از فرصت های بین المللی استفاده کنند.

کد (26)

>>>   عجب دنيايست !
حامد کرزى (شاه شجاع آمريکائى ) پرتاپ مادر بمب هاى آمريکا بر افغانستان را محکوم مينمايد

>>>   ترورست به ننگرهار لازم نه، اما به پلخمرى لازم.
ماهده ديورند كه تمام اقوام را از بدنه اصلى شان جدا ساخت، مهم نيست و فقط مرز جنوب مهم است.
مرز جنوب زمانى به من مهم خواهد بود، كه تمام مرز هاى ترسيم شده توسط استعمار، بك سان يا قابل قبول باشد و با نباشد.

>>>   ﭼﻪ ﻏﻨﻲ اﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ و ﭼﻪ ﻛﺮﺯﻱ ﻫﺮﺩﻭ ﻳﻚ ﻣﻔﻜﻮﺭﻩ اﻧﺪ

>>>   من شخصاً به استفاده شديد قوه قهريه كه بتواند تروريزم طالب و داعش را نابود كند موافق هستم و آنرا تأييد ميكنم ،
اگر ما تروريزم بين المللي طالب و داعش را نابود نكرديم ، تروريزم ما و كشور ما را نابود مَي كند، چنان كه مشخص است تا جاي موفق شده اند، بهتر است به هر وسيله اي كه امكان دارد با كمك دنيا و حمايت ملت خود ما بايد تروريزم را نيست و نابود بسازيم و اگر دنيا اندكي كمك كرد در مسير مبارزه با تروريزم طالب و داعش بايد استقبال شود !

>>>   در حالي كه كرزي و غني هردو در آزادسازي و تقويت تروريزم و طالبان بين هم در ١٦ سال مسابقه داشتند؛ اما وقتي كرزي غني را درين مورد متهم و خاين مي خواند، به آن مثل مي ماند كه هندو به هندو مي گفت ....!

>>>   واقعآ که خطرناک تر از بم اتوم تمام تعصبات قومی وزبانی از دست کرزی خائن شد
در نظام طالبانی هم مسله زبانی آنچنان نبود

>>>   انگیزه های مخالفت کرزی با استعمال بزرگترین بمب غیر اتمی در ننگرهار چیست؟
به باور من کرزی از هر فرصی برایش استفاده پاپولیستی می کند و به بسیار چیز های که می گوید باور ندارد.
او به سه دلیل به استعمال این بمب و بمب های دیگر مخالف است:
۱) اوبحیث یک شاه شجاع بد نام امریکایی تلاش می کند از طرق ناسیو نالیسم کاذب برای خویش اعتبار و حیثیت جستجو کند. او نگران تخریب محیط زیست و تبعات صحی بر مردم منطقه نیست.
۲) او ترس دارد که ممکنست روزی این بمب بر علیه طالبان استفاده شود. او خود را بحیث پدر و ناجی طالبان می شمارد و آرمانهای قبیلوی خویش را در انتحار و انفجار و ویرانی طالبان جستجو می کند.
۳) کرزی فکر می کند یکی از پیامهای استعمال این بمب مهیب ترساندن روسها و ایرانی هاست. او از فرصت استفاده کرده برای روسها و ایرانی ها که درین روز ها روابط گرم با طالبان دارند پیام هم فکری بدهد.

>>>   Arianfar
شیشه بشکستن نباشد افتخار سنگ سخت
سنگ اگر مرد است جای شیشه سندان بشکند
با درود و مهر
دوستی پرسیده اند دیدگاه بنده در باره پرتاب بمب پدر از سوی آمریکا بر پایگاه داعش چیست؟
در پاسخ این دوست باید گفت که این کمترین شاید نخستین کسی بوده ام که سرازیری داعش را از عراق و سوریه به کشور خدا داد چند سال پیش پیش بینی کرده بودم و هشدار داده بودم.
خوب، بی چون و چرا در هم کوبیدن پایگاه بزرگ داعش و نابودی شماری از جنگجویان آن گروه وحشی کار نیکی است.
اما پرسشی که مطرح می باشد این است که چرا
آمریکا پایگاه های اصلی داعش را در خاستگاه های آن درهم نمی کوبد؟
همه می دانیم که پروژه داع ش از سوی عربستان و قطر تمویل می گردد و کانون های آموزش و پرورش این گروه در ترکیه و پاکستان قرار دارد.
حال اگر ترامپ به راستی در اندیشه سرکوب و ریشه کن کردن داعش است، پس باید در برابر عربستان و قطر تحریم های مالی وضع نماید و پایگاه های داعش را در ترکیه و پاکستان موشکباران کند تا جهانیان همه بدانند که ریگی در کفش ندارد.

>>>   Saboor Raheel
هفده سال می شود که ایالات متحده امریکا و جامعۀ جهانی با مصرف ملیاردها دالر نتوانسته اند اردویی در افغانستان بسازند که روی پای خود ایستاده شود، از سرزمین خود دفاع کند و نیازی به کمک جامعۀ جهانی نباشد، چرا؟
پول همین، سلاح همین، پشتیبانی جهانی همین... چرا بازهم محتاج سیروم استیم؟
آیا بزرگترین مشکل ما دولت مرکزی نیست؟ وقتی غنی و کرزی در پی ساختن حکومت تک قومی بوده باشند، کارشان حذف سایر اقوام از قدرت، این دولت برای ابد مزدور می ماند و محتاج کمک خارجی. دولتی که به مردمش تکیه ندارد و دشمن بخشی از مردم خودش است، هیچ چاره یی جز مزدوری ندارد. این دولت هرگز روی پای خودش نمی تواند ایستاده شود. منطق ندارد. پای و پایۀ دولت مردم اند. این دولت دشمن مردم است. دشمن اکثریت مردم.
حالا اگر مادر بمبها استفاده شود یا مادرکلان بمبها، درد بیدرمان مزدوری، وابستگی و درماندگی این دولت را دوا نمی کند تا خودکفا شود و از خود دفاع کند.
حاکمان بیغیرت کابل برای صد سال دیگر هم حاضر اند خارجیها برای شان بجنگند و اینها مصروف برنامه های رذیلانۀ قومی خود باشند و با استفاده از آن مثلاً به اسکان اقوام خودشان در مناطق دلخواه خودشان برمبنای یک دکترین جنایتبار شوونیستی و فاشیستی بپردازند.
جامعۀ جهانی این را متوجه شده است که دولت کنونی یک دولت نماینده نیست. آنها به خوبی می دانند که با این وضعیت برای ابد در افغانستان خواهند ماند.
جامعۀ جهانی و به ویژه امریکا، دو راه بیشتر ندارد. یا تشکیل یک دولت نماینده در افغانستان را کمک کند تا مردم برای دفاع از سرزمین خود زیر بیرق آن مطمینانه به دفاع برخیزند و یا این که کشور را ترک کنند تا خون سربازان و پول مالیه دهندگان شان به هدر نرود.

>>>   چه مسخره!
کرزی غنی ره رییس جمهورش قبول نداره، مگر من رییس جمهور ساختمش؟

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است