سه ماه قبل زمانی که جنرال دوستم پس از چند ماه سکوت و خانه‌نشینی به دفترش مراجعه کرده و فردای آن‌ روز دفتر و خان‌اش برای جلوگیری از تحرکات بیشتر وی محاصره شد، رفتن به ترکیه یکی از گزینه‌های بود که توسط ارگ به وی مخابره شد.

سرور دانش و معصوم استانکزی چند روز بعد از محاصره شدن خانه جنرال با وی ملاقات کرده و هشدارهای لازم رییس جمهور غنی و حامیان بین‌المللی‌اش را به جنرال دوستم رساندند.
پیام غنی واضح و آشکار بود: یک مقام عالی‌رتبه دولتی دچار یک جنایت شده و موضع‌گیری کشورهای اروپایی و آمریکا در بررسی و تطبیق عدالت در این پرونده جنایی جدی و همه‌جانبه است.

غنی تاکید کرده بود که حکومت وحدت ملی در بررسی این پرونده تحت فشار جهانی قرار دارد و برگشت دوباره دوستم به دفترش بدون این‌که محاکمه شود آبرو و حیثیت حکومت را نزد جهان به زمین می‌زند.

دانش و استانکزی این پیام را نیز به دوستم رساند که در اوضاع کنونی باید به ترکیه پناه‌گزیده و تا حل قضایا به کشور برنگردد. جنرال دوستم از آن‌زمان تاکنون به این درخواست تن نداد و حتی موضع‌گیری‌های شدید و همایش های اعتراضی را در ولایت های شمال راه اندازی کرد. سرانجام این بازی که فرمان آن در اختیار تیم حاکم است، به تبعید دوستم انجامید.

جنرال دوستم در این مرحله مهم زمانی که شمال دچار جنگ و نیرنگ است در واقع یک اشتباه تاریخی‌اش را تکرار کرد. او در زمان حاکمیت کرزی نیز دچار یک اشتباه شده و در یک پرونده جنایی (حمله به اکبر بای) گیر مانده بود که به تبعید ناخواسته‌اش در ترکیه انجامید.

جنرال دوستم باید از گذشته درس می‌گرفت و حداقل معاونیت ریاست جمهوری را به شکل سمبولیک آن حفظ می‌کرد‌. او با مرتکب شدن یک رویداد جنایی بصورت خود خواسته زمینه‌ براندازی شکوه رهبری ترک‌تباران را فراهم کرد.

مختار وفایی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است