در سال های 1946 و 1947 دسته بندی‌ های سیاسی به وجود آمد که استفاده از فشار را برای آزادی کشور تدارک می دیدند و هند را به سوی تجزیه سوق می دادند. بالاخره مهاتماگاندی و حزب کانگرس تجزیه را به 2 کشور هند و پاکستان پذیرفتند.

تجزیه هند موجب تاثرات عمیق عبدالغفار خان گردید، زیرا او ترجیح می داد تا هند بحیث یک کشور واحدی باقی بماند. زمانیکه رفراندوم پیرامون پیوستن ایالت صوبه سرحد با هند و یا پاکستان به راه انداخته شد، خان عبدالغفار خان به اعضای نهضت خود هدایت داد تا رفراندوم را تحریم نمایند و سرانجام مناطق تحت نفوذ او را یعنی مناطق قبلیه نشین پشتون ها به ایالت صوبه سرحد پاکستان پیوست. بنابراین چنین استنباط می گردد که پشتون‌ های مقیم پاکستان یکبار برای پاکستانی بودن رای دادن و خود را شهروند پاکستان می خوانند.

دعوت کردن دوباره پشتون‌ های پاکستان برای ایجاد لوی افغانستان بدور از منطق است، از سوی دیگر خط‌ های مرزی افغانستان از یک منشا آب می خورد. اگر فرض بر این باشد که خط مرزی دیورند به رسمیت شناخته نشود، خط مرزی با کشور‌های تاجیکستان، ازبکستان، چین و ایران نیز باطل می شود.

طارق مرزبان

>>>   صلح در کشوری به نام افغانستان با این وضعیت هیچگاه نخواهد امد. بهترین راه تجزیه این کشور است و پشتونها برند با پشتونهای پاکستان لوی پشتونستان را تشکیل دهند تا ما هم با تشکیل خراسان طعم زندگی انسانی را بچشیم.
بیا با هم خراسانی بسازیم / زخود از نو انسانی بسازیم

>>>   محبت ودوستی ....لگد زدن است.
قادری

>>>   با عرض ادب برادر کشتی ما را از خنده. واقعا جالب است بجای
اینکه دنبال یک لقمه نان باشیم به چی فکر می‌کنم.بسیار خنده آور است. کدام خراسان کدام مرز کدام کشورها به هوش بیا وطندار یک ویزه هم کسی برایتان نمی‌ده. علیرضا.

>>>   حضور جوانان مبارز هتدوکش سد ست در مقابل جاه طلبان وتکروی های قبیله در غیر هزارو ازبیک مانند یک گلاس چای سبز نوشیده میشود.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است