به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، اسلحه و زور حرف اول را در این سرزمین پرآشوب می زند و چه کسانی توانایی دفاع از خود و تامین امنیت را دارند؟ افرادی فراقانونی که با پول هر مقام و هر امتیازی را می خرند.

شکاف طبقاتی در افغانستان بی داد می کند و برای فهم عمق آن، کابل نمونه ای است بارز از آنچه در کشور رخ می دهد، شهروندانی که از هرجای کشور به دلیل جنگ و با امید زندگی امن تر به پایتخت مهاجرت کردند و در هر گوشه ای از این شهر سرپناه گرفته اند.

زشت بودن ظاهر شهری تنها نکته ای است که هیچ اهمیتی برای کابل که هر لحظه در آن کسی کشته و یا انتحاری رخ می دهد، ندارد و بماند که وجود چنین جمعیت عظیمی در جغرافیایی کوچک هم بحرانی انسانی در بر دارد و هم زندگی در میان آلودگی ها، سایه مرگی دیگر برای مردم شده است.

تعداد افرادی که بر اثر آلودگی وسایل نقلیه و انباشته شدن زباله ها در پایتخت می میرند بیش از تعداد کشته شدگان غیرنظامی در رویدادهای حمله و انتحاری است اما باز هم این مسیله یک چالش برای کابل است؟

کابل شهر هراس و وحشت است، شهری که در آن امکان دارد هر لحظه در بی خبرترین شکل ممکن کشته و یا زخمی داشته باشد، شهری که حتی برای خارجی هایی که در موسسه های کمک رسان مشغول به کار و از محافظ و امکانات برخوردار هستند، امن نیست.

همان شهری که روزگاری مهد تمدن و سنبل پیشرفت افغانستان بود در جنگ های داخلی ویرانه و در دوران جدید در ناامن ترین وضعیت به سر می برد و حضور بیشمار نظامی خارجی و داخلی نه از آمار جرم و جنایت آن کم کرد و نه سدی در برابر حمله های تروریستان شد.

پایتخت نیز به مانند دیگر مناطق افغانستان غرق در فساد و مملو مقام های است که به مانند زورمندان محلی با سواستفاده از قدرت و پول هر عمل غیرقانونی را انجام می دهند، نمونه های ارگ بماند که حتی اداره ترافیک از پایین ترین رتبه تا بالاترین مقام، بدون دریافت رشوه هیچ کاری انجام نمی دهند.

شاید وجود فساد در اداره ترافیک در مقابل چالش های بزرگ امنیتی این شهر مسیله ای در اولویت نباشد اما هرآنچه که در افغانستان رخ می دهد از همین فساد سرچشمه می گیرد، پول های بی حساب و کتاب سبب قدرت گرفتن افرادی در قدرت می شود که تنها معامله و رسیدن به منفعت بیشتر را مد نظر دارند.

مگر معامله ای که مقام های محلی و نمایندگان پارلمان با شمال افغانستان و بخصوص ولایت بدخشان کردند جدای از فساد بود؟ زمانی که در هماهنگی با طالبان مناطق این ولایت را یکی پس از دیگری برای رسیدن به تجارت مواد مخدر و سنگ های قیمتی به تروریستان واگذار کردند و حکومت با وجود چنین خیانت هایی تنها موضع سکوت اختیار کرد.

حکومت اشرف غنی که برپایه تقلب و فساد بنا شده است برای بقای خود به همین زورمندان و مقام های فاسد محلی نیاز دارد تا هم ولایت ها را خشن تر از حکومت طالبان زیر سیطره خود داشته باشند و هم در زمان نیاز با همان پول های فاسد از حکومت فاسدتر حمایت کنند.

رسیدن به امنیت برای امروز و سال های بعد افغانستان انتظاری بس بزرگ است اما می توان با گام های کوچک و مبارزه با فسادی که زندگی مردم را تبدیل به جهنم کرده به سوی کشوری باثبات پیش رویم.

قوم گرایی در افغانستان زمینه افراط گری، خشونت، جنگ، تروریزم و هر مصیبی است که مردم را هر روز می کشد و خانه ها را ویران می کند، اگر مبارزه با فساد برای مردم عادی بسیار بزرگتر از توان و اختیار آنان است اما می توان از قوم گرایی پرهیز کرد تا فرصت را از هر خاین این سرزمین برای جنگی دیگر و غارت ثروت بیشتر گرفت.

تا زمانی که مردم عِرق ملی نداشته باشند و از زبان قوم خود سخن براند و دیگر قومیت ها را دشمن بدانند باید تاوانی چون مرگ بپردازیم و مصیبت جنگ مدام را به دوش کشیم.

کد (18)

>>>   نابود باد جهالت !

>>>   براي رفع قوم گرايي درافغانستان كه ريشه همه مشكلات اين كشور است برنامه هايي را پيشنهاد دارم ولي بعيد ميدونم دولت و بسياري از مردم اين كشور همچين چيزي رو بخواهند .... اردشير- تهران

>>>   برای محترم اردشیر :
اگر پیشنهاداتت را مانند حافظ وظیفه تو دعا گفتن... درفکر آن نباش که ... ارائه دهی تا مستفید شویم بهتر نیست؟؟
ر

>>>   تا که زندگی و سرنوشت مشترک با اوغان یا همان پتان یا پشتون داریم مجبوریم به نوعی از انواع با این جهالت و وحشت آنها دست و پنجه نرم کنیم۰ وقتی شُتروان ها و کوچی های پاه ترقیده امروز در ارگ به کمک امریکا بر سر نوشت فرزندان اصیل این دیار حاکم باشند امید به بهبود نداشته باشید۰

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است