ادبیات کهن ما پر از اسطوره و نمادهای پند آمیز و عبرت انگیز است. یکی از این نمادهای پر مفهوم، داستان ضحاک مار به دوش است که در شاهنامه آمده است.

وقتی او به پادشاهی رسید از شیطان کمک جست و شیطان دو مار را در شانه های او موظف ساخت که خوراک شان مغز انسان بود. هر روز بخاطر حفاظت از سلطنت ضحاک 2 انسان قربانی می شد. این یک افسانه است اما امروز رهبران احزاب فریبکار و حلقات دهشت افگن و تروریست همان ضحاک های مار بدوش عصر ما هستند.

آنها برای بقای خود مغز جوانان این خاک را طعمه مارهای نفس و حرص خویش می سازند. این جوانان یا تخیله مغزی می شوند و یا هم عملا قربانی حرص و آز این فریب کاران می گردند. آن زمان تنها یک ضحاک مار به دوش بود؛ امروز علاوه بر طالبان که ابر مار بدوشان عصر ما هستند و به یقین که از شیطان کمک جسته اند در هر محله و قوم ضحاک ها سر زده اند.

رفتار آنها استوار بر مشوره و حمایت از آموزه های شیطان است نه پروردگار و افسوس به مغزهایی که خوراک روزمره این مار بدوشان اند.
(مار در ادبیات فارسی سمبول حرص و آز است)

امرالله صالح

>>>   مقصد صالح صاحب استاد عطا است

>>>   شما شوراى جور و جباول مردم بسيار دروغكو و نامرد هستيد!!! يكبار همين قدر مردى ووجدان بيدا كن كه از حرص ، دزدى و جباول هاى شوراى نسوار هم ياد كنى!! بسيار انسان به خصلت و بى شعور هستى!!! أصلا" اين قصه برأى خود كفته هست جون أينها و أمثال هم همه برازيت هاى ٤ دهه اخر هستند كه أر خون، مال ، مردم شرافتمند افغانستان تغزيه مى شوند!!! اكر يك نظام درست مى بود صالح وارى آدم ها بس يا كمبيوتر سازى كه كسب ش هست مى بود يا.......

>>>   زیرا که احزاب قومی اند نه ملی یکی نماینده تاجک ، دیگرش نماینده ازبیک ، دیگرش نماینده هزاره ظاهرآ تمامش صرف بنام اسلامی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است