اعتراض خشونت‌ پرهیز و مدنی برای دستیابی به خواست‌ های بر حق اصلاح‌ گرایانه از اصول پذیرفته شده حکومت‌ های مبتنی بر دمکراسی و حقوق اساسی تضمین شده شهروندان در قوانین کشور است.

نهادهای امنیتی نیز به عنوان قوه اجرایی تطبیق‌ کننده قانون و پاسداری از آن، مکلف هستند تا امنیت شهروندان در هر وضعیتی؛ چه در زندگی عادی روزانه و یا زمانی که دست به اعتراض می‌ زنند را تامین کنند و وظیفه خود به عنوان حافظ جان و اموال مردم را به‌ درستی انجام دهند.

برعکس این موضوع اما نیروهای امنیتی افغانستان که اکنون با مبدل شدن به ابزاری برای پیاده‌ سازی برنامه‌ های سرکوبگرایانه و تک‌ محورانه دولت به انحصار گرفته شده از سوی گروه قومی خاص، دستخوش مسایل سیاسی_قومی گردیده‌ اند، برخلاف آنچه مکلفیت‌ های قانونی‌ شان حکم می‌ کند، عمل می‌ کنند.

دست‌ کم در یک سال اخیر و در چندین حرکت اعتراضی شهروندان افغانستان، نیروهای امنیتی به‌ ويژه پولیس برای تامین امنیت آنان به جاده‌ ها نیامده‌ اند بلکه همواره با صف‌ آرایی در مقابل‌ شان با به‌ کار بستن تمامی آنچه در اختیار دارند از دنده برقی گرفته تا موتر آتش‌ نشانی و توپ و تانک به سرکوب معترضان به شکل کاملا وحشیانه آن پرداخته‌ اند.

در این مدت، نیروهای امنیتی به شمول پولیس بامیان در برخورد فراقانونی و خشونت آمیز با شهروندان معترض، پیشگام دیگر نقاط بوده‌ اند. بامیانی که شهروندان آن تا چند سال قبل از بیشتر آزادی‌ های مدنی خود برخوردار بودند، در هفتم و هشتم سنبله سال پیش و بیست و یکم ثور سال جاری، سرکوب 2 تظاهرات و گردهمایی مسالمت‌ آمیز، نقض آشکار و گسترده قانون و حقوق شهروندی از سوی حکومت خودکامه‌ ای که پشت نقاب دمکراسی و مردم‌ سالاری پنهان شده‌ را تجربه کرده است.

پولیس بامیان بر علاوه آنکه چندین حرکت مدنی مردم را قبل از راه‌ اندازی با توسل به سلاح و قنداق تفنگ خفه کرده، در موارد یاد شده به پیروی از حلقه مسوول اجرایی‌ سازی دساتیر دیکتاتورانه سران بی‌ کفایت دولت نامشروع مرکزی، ضمن گریختن از مسوولیت تامین امنیت اعتراض های خیابانی مردم، از هرچه در توان داشتند برای سرکوب معترضان و غارت و چپاول اموال آنان دریغ نکردند.

در جریان این رویدادهای قبیح و مفتضح و متناقض با قوانین و ارزش‌ های نوین، شماری از معترضان در نتیجه لت و کوب به شدت زخمی شده و اموال آنان از جمله چند عدد مبایل و برخی دیگر از وسایل اطلاعاتی آنان از سوی نیروهای پولیس ضبط شده است.

حکام بی‌ لیاقت محلی که اینک پرده از چهره زشت‌ شان برداشته شده، با آن‌ که مدت‌ ها از این رویدادها می‌ گذرد، هیچ پاسخ منطقی و مستدلی در مورد لت و کوب وحشی‌ وار مردم نداشته و در زمینه استرداد اموال به تاراج رفته آنان هیچ‌ گونه اقدامی نکرده اند. این مساله یا از ضعف شدید حکومت در شناسایی چهار دزد و سارق در میان محدود نیروهای امنیتی‌ اش ناشی می‌ شود و یا هم برنامه‌ سازمان‌ دهی شده‌ ای برای کاهش میزان حضور مردم در حرکت‌ های اعتراضی است.

در هر دو صورت، نیروهای امنیتی بامیان با ضبط و سرقت وسایل اطلاعاتی و ارتباطی معترضان با حمایت مقام‌ های خودسر و خودرای محلی، گستاخانه حقوق مردم را زیر پا له می‌ کنند. ضبط این وسایل و برنگرداندن آن که یقینا به هدف دسترسی به اطلاعات شخصی مردم برای استفاده سو از آن نیز انجام می شود، حکم ورود به حریم خصوصی آنان را دارد و تهدیدی بر علیه آزادی‌ های فردی به حساب می‌ آید.

به‌ هرحال چیزی که ناگفته روشن است، تلاش افرادی در درون حکومت محلی برای ترویج غارتگری از نوع دولتی آن است و سکوت مردم در برابر این اقدامات خواری‌ زا و ذلت‌ بار، از یک سو می‌ تواند به گسترش و اثرگذاری آن کمک کند و جانب دیگر مسبب جسورتر شدن این افراد در سو‌ استفاده از مقام، موقف و صلاحیت‌ شان گردد.

کوچک‌ ترین پیامد بی‌ تفاوتی در برابر این نوع دزدی که تعلل در جلوگیری و کمک به تکرار آن شرم و ننگ بس بزرگی برای حکومت محلی به شمار می‌ آید، کاهش میزان مصوونیت جانی و مالی مردم به‌ ویژه افراد معترض به عملکرد دولت حتی در خانه‌ هایشان است.

زمان احمدی

>>>   رزمنده‌گان را قربانی جانیان نسازید!
لباس نظامی نمادی از حماسه و میهن‌دوستی است. نظامیان با پوشیدن این لباس، جان‌ شان‌را فدای میهن می‌کنند. پولیس، ارتش، محافظین استخبارات و مرزها با پوشیدن این لباس از مقدسات یک سرزمین حراست و دفاع می‌نمایند. از این‌رو لباس رزمی با پرچم و نشان ملی دولت‌ها مزین است و همه پس از خدا بر این حماسه‌گران سر تعظیم فرو می‌آورند. در همهء جهان این لباس را قدر می‌گذارند و پوشنده‌گان آن جای‌گاه ارزش‌مند دولتی، اجتماعی و فرهنگی میان شهروندان دارند.
اما وقتی می‌بینم رزمنده و سرباز میهنم ملبس با این نماد ملی و حیثیت میهنی پاس‌بان دروازه‌های قصرهای گروهی از جنایت‌کاران هستند، به‌ شدت رنج می‌برم. آن‌ها خون را در دست، تن را به امید خدا و دل را به خانواده‌های خود سپرده و آمده‌اند تا از میهن و ارزش‌های آن حراست کنند. اما آنان قاتلین خود را حفاظت می‌کنند. آنانی‌را که تا دیروز این جوانان عزیز ما را با رگ‌بار می‌بستند.
ملک ستیز

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است