به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان((afghanpaper، دولت افغانستان طی دهه ها جنگ با شوروی، گروه های داخلی و طالبان با سیاست مداخله گر و سلطه جوی پاکستان آشنا شده و حداقل طی 15 سال گذشته همواره از تروریست پروری این کشور در مجامع جهانی انتقاد کرده اما هیچگاه این رویکرد نه نتیجه مثبت داشته و نه ناامنی ها را کاهش داده است.

نزدیکی اشرف غنی به پاکستان در ابتدای به دست گرفتن قدرت که با موجی از نقدهای داخلی مواجه شد در کوتاه ترین زمان نشان داد که این کشور هیچ تغییری در سیاست خود ایجاد نمی کند و تنها به دنبال بازگرداندن حکومت افراط گر طالبان است.

اما از دیرباز به دلیل ضعف در سیاست خارجی و وابستگی برخی مقام ها به اسلام آباد، افغانستان بیشتر به عنوان یک مستعمره عمل کرده و نتوانست با اقتدار نسبت به مداخله های این کشور عمل کند، سردرگمی دولتمردان نسبت به پاکستان در همکاری با هند سبب خشم این کشور از افزایش جنگ گرفته تا حمله های راکتی و بستن مرزها شد.

این در حالی است که در تاریک ترین دوران روابط میان اسلام آباد و کابل در برکناری نخست وزیر پاکستان توسط دادگاه عالی این کشور، ریاست جمهوری با خوش بینی از تغییر در سیاست این کشور می گوید.

زمانیکه مبنای به وجود آمدن پاکستان تنها در تروریسم و سلطه گری خلاصه می شود و علنا مقام های این کشور مسیله کشیمر را در رابطه مستقیم با جنگ افغانستان می داند چگونه با برکناری نخست وزیری تغییر در سیاست آن رخ خواهد داد.

اینکه پاکستان مامن تروریسم و حامی اصلی طالبان است بر هیچ کشور منطقه و جهان پوشیده نیست و در هماهنگی با امریکا می باشد، چنین خوش باوری های آن هم از سوی ریاست جمهور نشان از عمق بی تدبیری یک دولت می دهد.

حکومت کرزی و غنی چنان منافع در هم تنیده با پاکستان دارند و زمینه نفود مقام های متمایل به سیاست اسلام آباد و گروه طالبان را فراهم کرده که نه اراده ای برای روی دست گرفتن سیاست با اقتدار داشته و دارد نه خواهان به چالش کشیدن این کشور می باشد.

خط دیورند که توسط رهبران پشتون به کلاف سردرگم سیاست افغانستان بدل شده از سوی پاکستان بهانه ای برای جنگ مدام است و برای دولتمردان حکومت وحدت ملی زمینه تداوم آشوب و رسیدن به هدف پشتونیزم کردن کشور.

از سوی دیگر، پاکستان چنان در اختلاف های شدید با هند به سر می برد که از هر وسیله ای برای فشار بر این کشور استفاده می کند و افغانستان می تواند هم زمینه حکومت افراط گرایان را محیا و هم دست دهلی را از کشورهای همسایه کوتاه کند.

حکومت وحدت ملی چنان در سیاست خارجی ضعیف عمل کرده است که همان دستاوردهای کم دولت گذشته را از میان برده و بیشتر در اختلاف های درونی فرو رفته است و زمینه را برای هر دخالت کشور خارجی محیا می کند.

هرچند برخی مقام های امریکا در کنار نقدهای تند حکومت افغانستان از حمایت اسلام آباد از گروه های تروریستی موجب واکنش در سطح جهانی شد اما اهداف این کشور در خصوص سود بردن از سلاح تروریسم چنان گسترده می باشد که با چند نقد آنهم از دولتی ضعیف افغانستان نمی تواند مانعی بر سر راه سیاست اسلام آباد باشد.

از جانب دیگر، اگر چه جامعه جهانی بیش از گذشته در برابر حامیان گروه های تروریستی مقابله می کنند اما نمی توان بر سیاست خارجی قومی اسلام آباد چشم پوشید، این کشور با برخورداری از سیاستمدران با اقتدار و دیپلمات های با صلاحیت توانسته است که در سیاست خارجی خوب عمل کند.

برکناری بالاترین مقام در قدرت پاکستان هیچ خللی در سیاست این کشور نسبت به افغانستان وارد نمی کند و می ماند تنها راه پیش روی دولتمردان کشور اگر خواهان کاهش ناامنی ها باشند که حذف مقام های متمایل به پاکستان و نفوذی های طالبان از ساختار نظام می باشد تا حداقل زمان برای مبارزه با گروه های تروریستی محیا شود.

اما همچنان که از حکومت وحدت ملی نمی توان انتظار عملکرد اصولی داشت رسیدن به قاطعیت در سیاست خارجی نیز در آینده نزدیک رخ نخواهد داد.

کد (18)

>>>   Saboor Raheel

دیروز مضمون انگلیسی یی از قلم عارف حسن آخوندزاده زیر عنوان تاجیکان گمشدۀ پاکستان را جناب پروفیسور لعلزاد در صفحۀ خود گذاشتند. به زودی لینک آن در صفحۀ کانون پاسداران فرهنگ تاجیک نشر شد. قرار است ترجمۀ فارسی آن نیز به زودی نشر شود.

آن نوشته مرا به تکاپوی بیشتر در زمینه واداشت. و فرآوردۀ این تلاش دستیابی به کتابیست که به زبان اردو در سال 2002 به قلم پروفیسور اختر محمد در 208 صفحه و در پاکستان نشر شده است. عنوان اصلی کتاب "سواتیان تاجیک و مملکت گبر در آیینۀ تاریخ" است. عناوین فرعی آن "تاریخ سلاطین درۀ (پیچ) کنر- افغانستان" و "نخستین تاریخ جامع در مورد نخستین دولت اسلامی مملکت گبر (سوات) 1190 تا 1520 شامل مناطق شمالی پاک-افغان" است.

این کتاب دارای هفتاد ماخذ معتبر فارسی، انگلیسی، اردو و چند اثر پشو است و یک اثر تحقیقی معتبر به شمار می آید. به ویژه که به گفتۀ عارف حسن آخوند زاده، تاجیکان یا از شرم شکست و یا هم از اثر مخالفت انگلیس و وضعیت سیاسی دو سوی مرز دیورند، از بیان تاریخ خونبار خویش باز مانده و یا سر باز زده اند. چه ثبوتی بهتر از این که تاریخ 330 سالۀ سلطنت تاجیکان از کابل تا کشمیر چنان نادیده گرفته شده و رویش خاک پاشیده شده است که گویی هرگز وجود نداشته است. تاجیکان از چه کسی باید بنالند، جز از خود؟ حتی همین حالا و در حالی که همه اقوام و ملل برای تثبیت تاریخ خود تلاش می کنند و برای همبستگی قومی خود در دو سوی سرحدات شب و روز را یکی کرده اند و حتی هزاران فرسنگ دورتر از سرحدات با استفاده از پیوندهای قومی خویش در افغانستان سیاست می کنند، تاجیکان آهنگ فراقومی می خوانند و حاضر نیستند به تاریخ خونبار و فاجعه آمیز قوم خود بنگرند و در روشنی آن برای جلوگیری از تکرار آنهمه مصیبت و ماتم و تباهی کاری بکنند.

زمان آن است که تاجیکها با دید تازه و واقعبینانه یی به تاریخ خود بنگرند. دو نکته در مورد قوم تاجیک برای من مانند روز روشن است که هردو در شکست و سیر قهقرایی حضور سیاسی تاجیک موثر بوده است.
1- خود را مالک و میراثدار یک تمدن دانستن و تسلیم نشدن به اشغالگران و نیروهای قهار بیرونی و جنگیدن در برابر آنها که به قیمت تباهی بیشتر و بیشتر شان تمام شده است. از حملۀ اعراب تا این زمان تاریخ تاجیک همین مسیر را پیموده است. خود را منبع قدرت سیاسی می دانند و ازینرو تابع قدرتهای سیاسی دیگر نمی شوند. از بیگانگان برای تامین حاکمیت شان کمک نمی گیرند. مستقل میمانند و از این موقع دیگران استفاده می کنند و حاکم می شوند. در طول هزار سال پسین نمونه هایی فراوانی برا اثبات این ادعا وجود دارد. آخرینش، ایستادگی تاجیکان در برابر لشکر جهل و ظلم به رهبری برهان الدین ربانی و احمدشاه مسعود است...
2- تاجیک از بیان مظلومیت و مصایب خود شرم دارد. مظلوم نمایی نمی کند. تازه ترین نمونه اش، بی توجهی به زمین سوزی در شمالی و پیشتر از آن غارت شمالی توسط لشکر نادرخان است. تاجیک می خواهد تاریخ خود را از یاد ببرد. ازینروست که باید تکرارش کند و تکرارش کند. مصیبت نامۀ سوات و تباهی تاجیک از سرزمینهای آبایی شان در شمالغرب پاکستان و مکتوم ماندن تاریخ شان کربلای دیگریست که فراموش کرده اند.

ازینرو، زندگی درخورسیاسی و دوباره تاجیک بستگی به دانستن و درک تاریخ و مصایب شان است. تاریخ سرکوب و غارت و نابودی تاجیک در این منطقه به مراتب گسترده تر و خونبارتر از تاریخ هر قوم دیگر است.

به همه هموطنان عدالت پسند که به زبان اردو آشنایی دارند، التجا میبرم تا این کتاب را از پاکستان خریداری کرده و بخوانند. حتی اگر اردو ندانند، بازهم فکر می کنم از خواندنش تا حدودی به درک معانی می توان رسید. چه بهتر که همین کناب سبب شود تا اردو را نیز یاد بگیرند.

از دانشجویان رشته های مختلف علوم اجتماعی در دانشگاههای کشور خواهش می کنم تا پایان نامه های علمی خود را روی موضوعاتی که به روشن شدن تاریخ تاجیکان در منطقه کمک می کند، اختصاص دهند و اندرین راه با روحیۀ یک مجاهد و یک سرباز حقیقت و عدالت تلاش کنند.

بدون یک کار گسترده و هدفمند فرهنگی و علمی درک جایگاه مردم تاجیک و نیازهای امروزی حیات سیاسی و اجتماعی شان در یکسو و درک تاریخ کشوری که افغانستان نام گرفته است، ناممکن است. ندانستن تاریخ و پیشینۀ روابط سیاسی و اجتماعی در این جغرافیا سبب تکرار اشتباهات خونین گذشته خواهد شد.

>>>   میدانید طالبان و تروریستان چند نوع اند؟
طالب مدارس پاکستانی با ریش و حمامه و زمانی هم با چادری .
طالب های احزاب اسلامی ساخت پاکستان
طالب تکنوکرات که در امریکا و اروپا درس خوانده با دریشی و نکتایی
طالب دموکرات
طالب کمونست
طالب لبسرین دار با حجاب
طالب لبسرین دار بدون حجاب
نمونه های از هرکدام هم وجودارد شمامی توانید بنویسید !
شاید سوال کنید که چطورمی تواند یک طالب مدرسه پاکستانی با طالب تکنوکرات درس خوانده امریکا واروپا و دموکرات وکمونست و با لبسرین و بی لبسرین با حجاب وبی حجاب با هم مشترکا کار کنند؟
وجه مشترک همه اینها چه است ؟

#قوم_زبان_و_فرهنگ_مشترک (پشتونوالی)

>>>   تا نوکران پاکستان یعنی طالبان و پشتونهای وطن فروش باشند پاکستان خیالش از جانب افغانستان جمع است.

>>>   افغانها به دومشکل روبروهستند یکی مشکل پاکستان دیگرمشکل قدرت طلبان شورای وندگیرنظار وپدرام جدایی طلب که باتبلیغات سو اذهان عامه مخشوش ومشوش میسازد وحکومت را به کشمکش های داخلی مصروف وزمینه سازدشمن است .

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است