>>>   Lalzad
افشای یک جعل تاریخی...
--------------------
۲۸ اسد به عنوان «روز استقلال»، ساخته حزب دموکراتیک در سال ۱۳۵۷ است!
===========================================

روز اسقلال ۹ حوت است...
---------------------
پیش از همه باید گفت که هدف اصلی این پژوهش افشای جعلیات تاریخی در کشور است؛ نه ماهیت استقلال و کارکرد های امان الله؛ چون کشوری داریم که «حتی روز استقلال آن هم جعلی است»!

به این ارتباط در مقاله «درنگی بر افشای یک جعل تاریخی» وعده کرده بودم که در مورد پیشینه ۲۸ اسد به عنوان روز استقلال کشور تحقیق نموده و نتایج آن را خدمت دوستان و علاقمندان تقدیم خواهم کرد. در آنجا گفته شده بود که در روز ۲۸ اسد هیچ حادثه تاریخی صورت نگرفته و تجلیل ۲۸ اسد به عنوان روز استقلال کشور جعل دیگری در کنار سایر جعل سازی هاست...

با وجود اینکه حبیبی، کهزاد، غبار، فرهنگ و... شاهدان عینی تجلیل «روز های استقلال» و «جشن استقلال» در زمان امان الله بوده اند، اما در این رابطه چیزی نه نوشته اند.
گر چه غبار با نوشتن اینکه «بعد از اعلان استقلال افغانستان در ۲۸ فبروری ۱۹۱۹...» قسما اعتراف کرده که ۹ حوت ۱۲۹۷ روز اعلان استقلال است؛ اما در مورد آن همه جعلیاتی که پس از آن رخ داده، خاموش بوده و با عضویت در انجمن ادبی و انجمن تاریخ و نبشته های «افغانستان و نگاهی به تاریخ آن»، «تاریخچه مختصر افغانستان»، «احمد شاه بابای افغان» و... از جمله نخستین بنیان گذاران تاریخ جعلی کشور پنداشته می شود.

اما اسناد زمان امان الله نشان می دهد که همه ساله روز «۹ حوت» به عنوان «روز استقلال» در داخل و خارج کشور تجلیل شده و به علت سردی هوا در ماه حوت و به خاطر خوشی مردم، هشت روز در دهه آخر اسد را به عنوان «جشن استقلال» در پغمان یا کابل تجلیل کرده اند. در زمان نادر روز «۲۳ میزان» و در زمان ظاهر - داود، روز «۶ جوزا» به عوض ۹ حوت به عنوان «روز استقلال» تجلیل شده و «جشن استقلال»، اول در دهه آخر اسد، بعد در هفته اول جوزا و سپس در هفته اول سنبله تجلیل شده است.

پس از پیروزی حزب دموکراتیک در سال ۱۳۵۷ است که روز ۲۸ اسد (به عوض ۹ حوت، ۲۳ میزان و ۶ جوزا) به عنوان «روز استقلال» شناخته می شود. یعنی روز استقلال در کشور ما از ۹ حوت ۱۲۹۷ در زمان امان الله به ۲۳ میزان در زمان نادر، به ۶ جوزا در زمان ظاهر - داود و به ۲۸ اسد در زمان حزب دموکراتیک تغییر نموده است!

>>>   واقعاً کارکاتور بسیار زیبا، مردم بیجاره افغانستان در گرداب مسیبت غرق هستند در خون میتپند شب و روز خون میخورند در غم یک لقمه نان اولاد های شان جان میدهند اما رئیس جمهور و رئیس اجرائیه همیشه در فکر آرایش و فرمایش میباشند در فکر جمع آوری پول و اپارتمان میباشند نه در غم ملت همه میدانند که اینها بخاطر غم ملت زعیم نشدند بخاطر اندوختن و اختلافات آمدند ازین مثال اونها الهام گرفتن میگویند آب را لایاب کند ماهی بگیر فقط بودن اینها در اختلافات مردم میباشند تا که اختلافات را نیندازند حکومت کرده نمیتواند رئیس جمهور مکار مردم بی علم و جاهل همین قسم مردم و همین قسم رئیس جمهور و رئیس اجرائیه.
ع م ب از بدخشان

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است