مشکل اینجا است که مردم افغانستان هنوز هم در بند احساسات رقیق قومی و نژادی و گروهی فراموش می کنند که چه کسانی خانه آنها را سوختاند، آنها را به قتل رساند و باعث تباهی افغانستان گردیدند.

امروز همین جنایتکاران بر اریکه قدرت سال ها است که تکیه زده اند و به ریش مردم می خندند و ما مردم چقدر خوش باورانه از رهبران، قوماندانان جنایتکار و جانیان بلفطره دهه شصت و هفتاد خورشیدی بعنوان مقدس ترین چهره های ملی و معنوی تجلیل می کنیم و آنها را نمایندگان خداوند بر روی زمین می دانیم.

وقتی می بینم که در وصف این چهره های خونخوار اشعار سروده می شود، یادبود بعمل می آید و برای آنها سمینارها و مجالس علمی و فرهنگی گرفته می شود بسیار از این نسل ناآگاه مایوس می شوم. باید با جرات گفت که این فسیل شدگان و مهره های بازی کشورهای خارجی نه قابلیت رهبر شدن را دارند و نه قداست مردمی دارند؛ کسی که مزدور بود به راحتی چشم بر جنایت میرزاولنگ و مسجد امام زمان و ده ها جنایت سازمان یافته دیگر با خونسردی می بندند و بر اساس یک برنامه دیکته شده پیش می روند. ای کاش حداقل مردم ما می فهمیدند که آنها در آستین هایشان اژدها هایی را می پروانند که همه روزه آنها را با تمامی بی رحمی می بلعند.

مهدی ثاقب

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است