در خرابات چرخیدن، با مطربان نشستن و شور حسین در سر داشتن با هم نمی سازند.
وقتی که ادعای عشق وجود دارد باید از هر آن چیز که وسیله اشتغال از عشق گردد گذشت. تیغ زدن در عاشورای حسینی نه ایجاد رعب و وحشت نه هم مرید پیر طریقت شدن است. تیغ زدن یعنی ارجیحیت مسوولیت عقیده بر مسولیت عاطفه و منطق. عقل و منطق آدمی محدود است و تا یک حد معین می توان بر منطق تکیه کرد، بعد از محدوده منطق باید با دل راه گشود و با عشق منزل کرد.

اساسا فلسفه عاشورا فراتر از منطق، رسالت عاشقانه بود. هیچ عاقلی با اهل و عیال سر در زیر تیغ نمی گذارد. مکتب حسین مکتب شور و عشق است، حسین شب عاشورا گفت فردا ممکن کسی زنده نماند و دستور داد چراغ ها را خاموش کنید تا هر با منطقی که می خواهد ترک کند شرمنده نشود چون فردا روز خون است، شور است، عشق است و ثابت ساختن به معشوق، حسین همان شب راهش را با عاقلان جدا کرد.

عاشورا ذبح عظیم است، ذبح علایقی است که انسان را به تردید می افگند، خون ریختاندن یعنی گذشتن از همه چیز در برابر معشوق حتی جان. خون ریختاندن یعنی ایثار عاشقانه یعنی عاشق خالص که حتا جان شیرنش را به قربانگاه آورده است و دیگر چیزی به پیشکش کردن ندارد، یعنی معشوق ناب.

انسان به پیچیده ترین معادلات می تواند جواب منطقی بیابد یعنی انسان ذاتا منطقی است و تکیه بر منطق گریز از مسوولیت و رفاه طلبی هم می تواند باشد. اما عشق تعیین تکلیف می کند و دستور صریح قربانی اسماعیل را به ابراهیم صادر می کند. ابراهیم بت شکن و طاغوت شکن منطقش می لرزد که آیا خداوند دستور ذبح پیامبر زاده را به پیامبر می دهد؟! عقلش به خود می لرزد که آیا اصلن خداوند دستور به قتل هم می دهد؟! این جاست که منطق ساقط می شود و هیچ عاقل و منطقی نمی تواند نص قتل اسماعیل را توجیه کند و راه حل منطقی ارایه کند. ابراهیم امتحان عقلش را داده اما باید امتحان عشقش را بدهد و اینجا عقل عاجز می ماند و دل تصمیم می گیرد.

تیغ زدن یعنی ذبح اسماعیل توسط ابراهیم، یعنی تضاد در عمق وجود آدمی، یعنی وادی عشق، یعنی زیر بار علایق نرفتن، یعنی با دل تصمیم گرفتن، یعنی تقرب یافتن.

سجاد یاسا رحمانی

>>>   حسین از تخت یا تابوت ، تابوت نصیبش شد
می خواست برضد یزید کودتا کند باسفربه کوفه طرفدارانش را یکجا وبعد لشکر کشی کند وتحت را از خود کند اما یزید هوشیارتر وزرنگ تر بود
نزاع بین دو توربور بود

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است