حوادث خونین چند روز اخیر در چند ولایت کشور و شهادت صدها تن از مردم بی دفاع و نیروهای صادق امنیتی ضرورت کالبد شکافی در سیاست ناکارای حکومت و بی نتیجه بودن راهبرد همکاران سیاسی آن را بیش از هر زمان دگر روشن می سازد.

امریکا و متحدین شان که به حیث شریک سیاسی و همکار دولت افغانستان در مبارزه با تروریزم قلمداد شده اند، آنگونه که انتظار می رود، موضع روشن و قاطعی در مبارزه با تروریزم، اتخاذ نکرده و راهبرد و عملکرد شان در هاله ی از ابهام و سردرگمی قرار داشته و جز شعارهای توخالی و فریبنده اما در عمل هیچ آرامش و آسایشی را در پی نداشته است.

باتاسف سخنان ترامپ نیز، جز تکرار گفته‌های قبلی سیاستمداران آمریکا نبوده و پیام متمایزی را مخابره نکرده و هیچ امیدی را خلق نکرده است.
مشخص نساختن جدول خروج نیروهای آمریکایی و یا چند سخن کلیشه ی در مورد پاکستان نیز هیچ دردی از مشکل مزمن کشور را حل نکرده و نخواهد کرد.

چالش مهم و ویرانگر دیگر در سیاست اعلامی و عملی امریکا و متحدین شان همانا بی تفاوتی و سلب مسوولیت این کشور ها نسبت به چگونگی روند ملت‌ سازی و دولت‌سازی در یک کشور چند قومی با رویکردهای مستبدانه است. این سلب مسوولیت که با لقب‌دهی و عنوان‌گذاری کاذب و با نوعی سیاست تحمیق و تفریق ملی نیز همراه است نوعی بی اعتمادی را افزایش داده، قسما که از همین اکنون رقابت ناسالم و کمپاین زود هنگام و رویارویی جناح ها تشدید یافته که بدون تردید، هیچ کمکی در راستای دموکراتیزه شدن کشور به معنای واقعی آن نکرده و نخواهد کرد.

عدم شفافیت درراهبرد علی رغم وجود موافقتنامه امنیتی از یکسو واعلام بی تفاوتی وبی طرفی در چگونگی روند حکومتداری از سوی دیگر موجب گسترش روز افزون ناامنی، گسترش روحیه تعصب و دیکتاتوری در حکومتداری، گسترش مواد مخدر، گسترش فرار مغزها و آوارگی ها و غارت معادن و منابع حیاتی در کشور گردیده است.

وزارت کلیدی دفاع و امنیت با سرپرستی اداره گردیده و طبق گفته های سربازان هیچ اراده جدی برای سرکوب هراس افکنان وجود نداشته است. در نتیجه این سیاست مبهم و عقیم مردم بی دفاع در جای جای کشور عزیز و نیروی امنیتی ما در جای جای این سرزمین آماج قتل عام گروهی و سازمان یافته قرار گرفته و یاس و ترس و بی اعتمادی و سردرگمی را تشدید بخشیده است.

راه نجات کشور از این آشفتگی‌ها و سردرگمی‌ها چیست؟
1- باید مردم وارد عرصه شوند و از نزدیک بر حکومت و دولتمردان خود نظارت کنند.
2- باید وزیران و مسوولین سکتورهای امنیتی مطابق به قانون و از مجاری قانونی اش انتخاب گردیده و به پروسه سرپرستی نقطه پایان گذاشته شود.
3- به تمامی موافقتنامه ها و توافقنامه های داخلی و غیر داخلی جامه عمل پوشانیده شود.
4- برنامه دفاع خودی از مساجد باهمکاری دولت در غیر ماه محرم نیز تداوم یابد.
5- سیاست های شورای صلح باز نگری گردیده و شفاف سازی گردد.
6- نوع دقیق روابط و تعامل با پاکستان با همکاری شرکای سیاسی معین گردد.
7- باید دولت از حذف مجاهدین و نیروهای وطن دوست و با تجربه از بدنه وزارت دفاع و سکتور امنیتی دست بکشد.
8- به وجود آمدن اجماع ملی تمامی رهبران سیاسی و قومی افغانستان پیرامون وضوح در سیاست شرکای سیاسی در تعریف واحد و مشترک از دوست و دشمن، میکانیزم شفاف و واحد در مبارزه با تروریزم و اتخاذ موضع شفاف و تهاجمی و سرکوبگرانه در مقابل ترور ودهشت.

واقعیت این است که برخورد دوگانه و پارادوکسیکال شرکای سیاسی بی‌اعتمادی فیمابین را در پی داشته و زمینه‌ی تقویت گروه‌های بنیاد گرا و افراطی و مداخله کشورهارا افزایش داده است.

آیا زمان آن خواهد رسید که به صورت خودجوش و همگانی، مردم و نخبگان (اجماع ملی) از سیاست دوگانه و پارادوکسیکال همکاران و شرکای بین‌المللی‌شان به ستوه آمده و خواستار موضع شفاف، قاطع و راستین این کشورها در تعریف واحد و یکسان از تروریزم و مبارزه شفاف و قاطع نسبت به تروریزم و منابع تمویل و تجهیز آن گردیده و از شعارهای فریبنده و دروغین دست برداشته و وفاق ملی واقعی را درپیش بگیرند؟
تاریخ و وجدانهای آگاه قضاوت خواهند کرد.

محمد عیسی رحیمی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است