به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، کابل در تدابیر شدید امنیتی بیش از پایتختی برای افغانستان، صحنه قدرت نمایی تروریستان و مرگ های به تکرار مردم است تا آنجا که دیگر نام کمربند سبز تداعی کننده حمله های بزرگ و خونبار طالب و داعش می باشد تا حافظ امنیت.

از دروازه های ورودی کابل گرفته تا مناطق داخلی و به ویژه دیپلمات نشین در محاصره صدها نیروی امنتیی و ایست های بازرسی می باشد اما چگونه انتحاری کنندگان توانایی به چالش کشیدن امنیتی ترین نهادهای پایتخت و برجای گذاشتن تلفات بی شمار را دارند؟

تنها طی دو هفته گذشته، 76 تن در حمله و انتحاری تروریستان جان باخته اند که تازه ترین رویداد در وزیر اکبر خان رخ داد که جز امنیتی ترین مناطق کابل و در محاصره نیروهای امنیتی می باشد با 7 کشته و 13 زخمی.

این در حالی است که پایتخت به عنوان قلب کشور ظرفیت تبدیل شدن به "رقه" ای یکباره را دارد، پایتخت داعش در سوریه که طی پنج سال تهی از حاکمیت حکومت، صحنه انواع خشونت ها و بی قانونی بود و حال کابل نیز به همان راهی می رود که شهر بغداد طی کرد و رقه به ویرانی و افراط گری تجربه کرد.

اینکه هر لحظه و در هر ساعتی امکان مرگ ناگهانی و گروهی مردم وجود دارد، نشان از عمق بی کفایتی امنیتی و هماهنگی های پیچیده گروه های تروریستی با درون حکومتی ها است و جز این هیچ انتحاری کننده ای توانایی گذر از اولین ایست بازرسی را ندارد چه برسد به انفجار در نهادهای مهم و در مقابل چشم لشکر نظامیان.

کمربند سبزی که حکومت وحدت ملی برای حفظ امنیت برخی مناطق مهم دولتی و دیپلماتیک به وجود آورد، جز ایجاد ترافیک و اخلال در رفت و آمدها هیچ کارایی دیگری ندارد زیرا فسادی که تظمین کننده بقای حکومت وحدت ملی است با رخنه در نهادهای امنیتی و پولیس، راه را بر هر تروریست و خاینی باز می کند.

اینکه سفارت ها و کارمندان خارجی جز معدود قربانیان حمله و انتحاری های به تکرار کابل هستند، نشان می دهد که کشورهای خارجی با سود بردن از دستگاه کشفی و استخباراتی توانایی حفظ جان کارمندان و شهروندان خود را در میانه جنگ و تهدیدها دارد اما اطلاعاتی برای حکومت تنها به درد بایگانی کردن می خورد و در مقابل کشتارها با اکتفا به ابراز ناراحتی حتی از گروه طالبان به عنوان دشمن نام نمی برد.

در این میان، حکومت وحدت ملی با بی اعتنایی به وضعیت بغرنج امنیتی جای جای افغانستان با صرف هزینه های هنگفت به حفظ مقام های ارشد امنیتی ارگ تلاش می کند و هیچ اقدامی برای مبارزه با فساد دانه درشتان حکومت و بخصوص امنیت نمی کند.

گروه های تروریستی و بخصوص پاکستان با اشراف به حقیقت خیانت و معامله گری رهبران کشور، دست به گسترش دامنه جنگ و ناامنی ها زده و از سوی دیگر به اهداف برقراری کشوری افراط گر نزدیک می شوند.

مشکل افغانستان نه تعداد نیرو و تجهیزات نظامی بلکه وجود حکومتی از دل تقلب و معامله با مقام های طالبِ دوست به مانند اتمر و استانکزی در قلب قدرت است که به جای استفاده از دستگاه استخباراتی و کشفی برای کنترل ناامنی ها در راه به انزوا کشاندن مخالفان حکومتی هزینه می شود.

اشرف غنی با توسل به قوم گرایی، ریشه همین نیم بند ثبات کشور را خشکاند و در بدل آن به میزبانی از جانی کابل پرداخت که هنوز هم خلاصه در تبارطلبی و افراط گری می شود و در مقابل، به جای رویکردی با اقتدار نسبت به گروه های تروریستی با توهم ذخیره های قومی به دنبال به صلح کشاندن طالبی است که پایبند به هیچ اتحاد و تباری نمی باشد و تها برای نابودی و ویرانی بنا شده و تحقق اهداف حامیان خود.

برای رقه و بغداد، سوریه و عراق غرق در داعش، جز نامی باقی نمانده با زخم های عمیق افراط گری و خشونت ها که زمان بسیار می طلبد برای سرپا شدن اما برای افغانستانی که مستعد رشد گروه های تروریستی است و در میانه جنگ طالب با حکومتی ضعیف، در هجوم داعش به چه بدل خواهد شد؟

کد (18)

>>>   درست ګفتی بخاطر به رقه تبدیل میشود که نمکحرام ها ګروپ ګروپ به رقه رفته و انجا هزاران طفل زن و پیر مردان را از تیغ کشیدند کسانیکه سالها سر بریدند تیل داغ کردند و رقص مرده. اجرا کردند. و فعلا در رقه مصروف همین کار ها ضد انسانی هستند. باید این حالت را در افغانستان هم مردم بیګناه بپذیرد چون ګناه ایشان بیچارهګی ایشان است.

>>>   تما م روز مردم بی گناه کشته می شود در سا بق یگان نفرک های کلان دولت از بین می رفت مگر حا لا تنها غریب و بیچاره از بین می رود

>>>   وقتی سر قوماندان اعلی آنچه را که هیچ نمیفهمد مقوله امنیت
است و استراتیژی جنگ و صلح.
چه انتظاری از زیر قوماندان ها میتوان داشت؟

>>>   مردم باید مسلح باشد ازخود دفاع کند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است