برگشت به سیاست مصالحۀ ملی بیشتر از تکرار یک تجربۀ ناکام و تداوم یک تجارت سیاسی‌ برآیندی ندارد. این سمپل در زمان داکتر نجیب روی میز آزمایش گذاشته و عملی شد اما نسبت
عدم استقلالیت فکری و سیاسی جناح های داخل منازعه، نتیجه‌ی در پی نداشت.

افغانستان تا زمانیکه خوداتکایی مالی و اقتصادی پیدا نکند و منفذ های دخالت سیاسی نظامی را نبندد هیچگاه ه به این هدف نه تنها که نمی رسد حتا نزدیک نخواهد شد.
از جانب مقابل جبهه (طالب+داعش+ شبکه حقانی) که اصلاً توقع خود ارادیت احمقانه است.

اگر این پرسش را که چرا، چگونه و روی کدام اهداف القاعده‌، سپس طالب و اکنون داعش به علاوه‌ی زیرمجموعه های آنها درست تحلیل کنیم و پاسخی منطقی آنرا دریابیم به این ضرب المثل مقابل می شویم که«به دزد می گویند دزدی کن و به صاحب خانه می گویند هشیار باش».

استراتژی شدت جنگ و نابودی طالبان و در نقطه‌ی مقابل آن، انتقال روند و مرکزیت پرستوهای صلحجوی طالبان به اندونزیا روی دیگر سکه در استراتژی غرب است و شاید در آینده، صرف بدرد بخور سوژه سازی صناعت فیلم هالیوود باشد.
وقتی که دیپلوماسی از بنگاه و دستگاه اصلی آن به جای دیگر کوچ میکند، به این مفهوم است که نباید در انتظار چیزی فراتر از یک تجارت سیاسی باشیم.

طائب ولیزاده

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است