پاکستان پس از متهم شدنش از سوی آمریکا به حمایت از گروه های تروریستی، تصمیم گرفته است که در امتداد خط فرضی دیورند با افغانستان 750 پاسگاه امنیتی ایجاد کند و در امتداد این خط سیم خاردار را نصب کند. حکومت پاکستان می گوید که این کار برای مبارزه با هراس افکنی مهم است و برای اینکه هراس افکنان نتواند دو طرف خط عبور کنند این مرز را سیم خاردار می گیرد. حکومت افغانستان اما می گوید که حصار کشی از سوی پاکستان به تامین امنیت در افغانستان کمک نخواهد کرد. اما آیا پاکستان واقعا این کار را برای مبارزه با تروریزم انجام می دهد؟

به گزارش شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، نظری پریانی روزنامه نگار در برنامه «خط کابل» در خصوص دیورند گفت: سال ها است که انتقاد صورت می گیرد که مرز طویلی که بین افغانستان و پاکستان است باز است و این راه عبور و مرور تروریست ها می باشد. پاکستان متهم به حمایت تروریزم است. دو کشور دارای مرزی هستند که در واقع نزاع بر سر آن وجود دارد و در افغانستان گروه هایی هستند که این خط را به رسمیت نمی شناسند و گروه هایی هستند که این را یک حد رسمی مرز بین المللی دو کشو می دانند این مساله مخالفان و موافقان خود را در افغانستان دارد و بگونه ای دقیق تا امروز از بس که نزاع وجود دارد هیچ کس به اصل این مساله پی نمی برد که واقعیت چیست و تحقیق کاملا علمی هم در این زمینه صورت نگرفته که بر بنیاد آن ما بفهمیم که مرز بین المللی افغانستان نیست و بعد این ادعا را تایید کنیم که دولت افغانستان حق دارد که بر افغانستان فشار وارد کند تا پاکستانی ها این مرز را نبندند. اما چیزی که تا هنوز در ادبیات بین المللی وجود دارد، این است که یک مرز رسمی بین دو کشور است و پاکستانی ها بر اساس این اتهام می خواهند که نشان دهند که ما در امر مبارزه با تروریزم خواهان بسته شدن این مرز هستیم.

وی در ارتباط با واقعیت مرز میان افغانستان و پاکستان می گوید: مبحث مرزها با توجه به چندگانگی مرز ها از لحاظ حقوقی یک مبحث بسیار پیچیده است و قواعد و مقرراتی که سبب ایجاد مرزها در هر کشور می شود همان ادبیات لازم خودش را برای بحث روی آن می طلبد. بحث دیورند در افغانستان یک بحث صاحب چند دیدگاه است. از یک منظر من به این باور هستم که این مرز یک مرز بین المللی بین افغانستان و پاکستان و رسمی است. پاکستانی ها حق دارند که در خاک خودشان هر کاری کنند اما دیدگاه هایی وجود دارد که بر رسمی بودن این مرز موافق نیستند. اما مساله این است که ما چه موافق باشیم و چه مخالف واقعیت امر این است که باز بودن این مسیر طولانی سبب عبور و مرور بیش از حد تروریستان می شودو پاکستانی ها می گویند که اگر شما مانع ما می شوید که ما این مرز را انحصار بسازیم و پسته های امنیتی ایجاد نکنیم ما نمی توانیم مانع حضور تروریست ها در افغانستان شویم. پاکستانی ها هم به دنبال همین بهانه هستند که مخالفتی از طرف دولت افغانستان صورت بگیرد یا برنامه های خود را به تعویق بیندازند یا انجام ندهند. تا بگوییم خب چون شما نمی توانید ما هم مانع تروریست ها نمی شویم.

آشنا در خصوص این اختلاف مرز و عامل آن می گوید: دعوای ما با پاکستانی ها بین گذشتگان وجود داشته و بین آیندگان هم ادامه خواهد داشت. آن هم دلیلش بسیار واضح است. این سرزمین هایی که ما در آن زندگی می کنیم و پاکستانی ها در آن زندگی می کنند سرزمین هایی تحت اداره استعمار انگلیس بوده است. زمانی که انگلیس ها ضعیف می شوند در فکر این می شوند که چگونه مستعمرات خودشان را که به استقلال می رسانند و ناگزیر استقلال آنها را بپذیرند همچنان در کنترل داشته باشند. پس اختلاف مرزی در همه کشورهایی که در دوران پسا استعمار بوجود آمدند وجود دارد. این یک تاکتیکی بود که آن زمان توسط انگلیس ها صورت گرفته است. حرف مهم این است که از لحاظ حقوقی ولو این سند امضا نشده باشد فرض کنیم هیچ اتفاقی نیفتاده است بعید می دانم در آن طرف مرز که نصف پاکستان است و چهل میلیون نفوس پشتون وجود دارند آنها خود را افغان بنامند. به این نکته هم باید توجه داشت که کسانی که قضیه خط مرزی افغانستان را بسیار آتشین می سازند حتی مخالفان آن آن را آتشین نمی سازند.

به باور این آگاه سیاسی بحث خط دیورند درون افغانستان فقط یک بازی سیاسی است وگرنه همه آن را پذیرفته اند و افزود: بحث دیورند مساله ای قومی نیست یک بحث کاملا سیاسی است. وقتی دانشمندان درمورد آن صحبت می کنند از لحاظ حقوقی در مورد آن حرف می زنند اما اکثر سیاستمدارانی که در مورد دیورند صحبت می کنند می خواهند با ذهنیت عام بازی کنند. به طور مثال آقای کرزی شعار دیورند را می دهد. اشرف غنی شعار دیورند را می دهد در حالیکه هم اشرف غنی و هم کرزی در گفتگو با پاکستانی ها مرز دیورند را به عنوان مرز بین المللی میان دو کشور پذیرفته اند. فقط در سطح افغانستان به این نکته اذعان نمی کنند. این دو شخصیت و هر شخصیت دیگری که می گویند ما مرز دیورند را به رسمیت نمی شناسیم اینها همانقدر از به رسمیت نشناختن این مرز دیورند می ترسند که من نمی ترسم. خیلی هایشان مانند کرزی می فهمند که اگر مرز دیورند را به رسمیت نشناسند فردا چهل میلیون پشتون پاکستانی بیایند وارد افغانستان شوند آنها اکثریت هستند در انتخابات آنها تعیین کننده هستند و چیزی برای ما و کرزی و اشرف غنی و دیگران نمی رسد بنابراین امروزه دیورند برای پشتون های ما دیگر جذابیت خود را ندارد. چون اینها امروز با مشکلات خاصی مواجه هستند. با پدیده های جدید مواجه هستند. اینها امروز می گویند که ما همین جغرافیایی را که داریم به ثبات برسانیم کافی است. ما کاری به آن سرزمین های گسترده نداریم. عین نظر سنجی را شما در آن طرف مرز کنید. یک پاکستانی حاضر نیست که به افغانستان بیاید.

کد (30)

>>>   کدام دیورند.
سر تیمور دیورند مرده و رفته.

>>>   دیورند و دیورند بازی فقط مصرف داخلی دارد، آنهم جهت سود جوئی های سیاسی بر مبنای قومیت۰  اکثریت این سیاستمداران به اصطلاح ملی گرا پشتون وقتی به پاکستان به آن مناطق مورد مناقشه شان میروند در این ارتباط مانند موش خاموش میمانند، وگرنه همان برادران همتبار پختون پاکستانی خودشان جگر ایشان را از راه پاهین برایشان خواهد کشید، و حاجت به پنجابی ها اصلاً نیست...

>>>   دیورند میورند خطا خورد پشت گپ نگرد

>>>   دا پختونستان زمونگ دا پختونستان زمونگ
دمده دمده دمده دررررت۰۰۰

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است