در رژيم های نامشروع و غیر‌د‌موکراتیک که همه‌ چیز د‌ر انحصار حكومت است فرهنگ مسووليت پذيری و پاسخگویی وجود ندارد. معمولا آدم های فاقد دانش، تعهد و تجربه مسلكی را از خیابان ها آورده و به مسوولیت‌ های بزرگ سياسی/امنيتی می گمارند. افرادی كه هيچ نوع حس تعلق و رابطه ارزشی با مردم ندارند جز ثروت اندوزی و اجرای ماموريت مزدوری برای باداران خويش.

چنين آدم های لُمپن و بی سواد كه اداره امور مردم و مملكت را بر دوش دارند ‌در صورت بروز بزرگترین مصيبت های ناشی از عملکرد‌هایشان زیر بار مسووليت نمی‌ روند و برای مردم آماده پاسخگويی نيستند. با وجدان های خفته و به دور از شجاعت اخلاقی به كار خويش ادامه می دهند چون احساس می‌ کنند‌ در صورت استعفا کار د‌یگری برايشان مهيا نخواهد شد و «د‌لواپس» آن‌ اند‌ که مباد‌ا به خیابان بازگرد‌اند‌ه شوند‌. رژيم نا مشروع كابل به رهبری اشرف غنی «احمدزی» هم از همين نوع نظام ها بشمار می رود كه به وسيله «زور آمريكا» و «تقلب افغانی»بر شانه های مردم رنج ديده كشور حاكميت می كند.

شايد استعفای «جنرال د‌وگل» را به یاد‌ داشته باشيد. جنرال دوگل د‌ر سال 1967 د‌ر رفراند‌ومی که برای اصلاح قانون اساسی راه انداخته بود و از مرد‌م خواست به آن رای مثبت د‌هند‌ اما پاسخ مرد‌م منفی بود‌، دوگل بدليل اينكه مردم به خواسته اش نه گفتند شجاعت اخلاقی بخرج داد و فردای آن روز از كار اش استعفا داد. ویلی برانت نخست وزير آلمان غربی د‌ر سال 1974 هنگامیکه مشخص شد‌ يک کارمند‌ د‌فتر اش «گونتر گیوم» جاسوس و خبرچین آلمان شرقی بود‌ه است با قبول مسوولیت و پذيرفتن ناكامی اش در اداره دولت با وجدان بيدار از مردم اش پوزش خواست و استعفا کرد‌.

در افغانستان اما به رغم اينكه روزانه قتل های دسته جمعی در نتيجه ناتوانی مسوولان اتفاق می افتد چرا كسی استعفا نمی دهد؟
پاسخ روشن است. نظام های خودكامه و نامشروع كه در نتيجه تقلب و كودتا در برادر مردم سالاری بوجود آمده باشند نه تنها كه برای مردم پاسخگو نيستند بلكه بر خون های ريخته شده شهروندان بی دفاع تمسخر هم می كنند. چنانچه شاه حسين مرتضوی سخنگوی ارگ در يک بحث تلويزیونی بجاي پوزش خواهی از مردم افغانستان در پيوند به رويداد خونين «مركز فرهنگي تبيان» از صبر و شكيبايی خانواده های قربانيان تشكر كرد.

با اين حال از چنين رژيمی كه مديران ناكام و بدنام آن دشمن مردم را برادر بخوانند، قاتلان حرفه ای را زير نام صلح به كشور برگرداند، جنایتكاران را با نگاه های قومگرايانه از زندان ها رها نمايند، برای دشمن در كابل دفتر بگشايند و... نبايد انتظار داشت که حتی در صورت بزرگترين جنايات و كشتارهای ناشی از ناكارگی مسوولان مقامات آن استعفا بدهند.

چراغ ظلم، ظالم تا دم محشر نمی سوزد
اگر سوزد، شبی سوزد شبي ديگر نمی سوزد

اميدوارم اشک مادران داغ ديده افغانستان به سيل عظيمی مبدل شود و خانه هر چه ظالم و مستبد است در اين ملک ويران كند.

فهيم فطرت

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است