یکی از ترفندهای استعمار این است که در کشورهای مستعمره در میان باشندگان انواع و اقسام تفرقه ها و مخاصمات مصنوعی را می آفرینند و با همه نیرو و توان می کوشند شکاف های ساختاری فرهنگی و اجتماعی را فراخ تر سازند. این است که هر روز در کشورهای زیر دست بر اساس فرامول شناخته شده تفرقه بینداز و حکومت کن فتنه ای را چاق می کنند و گلی را به آب می دهند. برای نمونه در ملک خداداد افغانستان هیچ عرصه و موضوعی نیست که در آن اختلاف نباشد.

برای دفع این فتنه ها باید هنر تفاهم و رسیدن به سازش را فرا بگیریم نه اینکه هیمه آور و هیزم آور تنور باشیم. استعمار می کوشد توجه ما را به مسایل فرعی منحرف سازد تا به جای پرداختن به توسعه و هنر و صنعت و فناوری و پیشرفت پیوسته سرگرم لهو و لعب و درگیر موضوعات بیهوده و زیانبار باشیم. اگر نیک بیندیشیم مساله تابعیت یک مساله بسیار ساده است که اگر از خردورزی کار گرفته شود در یک دقیقه حل می شود. به هیچ رو مساله ای نیست که یک قرن به خاطر آن بر سر و روی هم دیگر بکوبیم و بزنیم و کار را به برادرکشی بکشانیم.

بسنده است بر سر یک کلمه با هم به توافق برسیم: افغانستان یعنی همه اتباع کشور افغانستان و در نتیجه افغانستانی هستیم. تابعیت هیچ ربط منطقی ای با هویت تباری و ملی ندارد. مشکل هنگامی رونما می گردد که عده ای به دستور استعمار مساله را بار قومی و تباری می دهند این است که جامعه را به دو گروه آشتی ناپذیر مبدل می سازند. بخشی از کشور بر کلمه افغان پا می فشارند و بخش دیگر آن را نمی پذیرند. پرسشی که مطرح می گردد این است که صد سال زدیم بس نیست که چند صد سال دیگر هم بزنیم؟

اگر صد سال پیش به جای شعار نادرست «هرکس از افغانستان است افغان است» شعار درست «هرکس از افغانستان است افغانستانی است» را سر می دادند به یقین امروز این همه درد سر نداشتیم.

عزیز آریانفر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است