با تاسف فراوان بدليل سياست زدگی و بازی های سياسی كه سال ها و بلكه قرن ها است مردم و ديار ما را می سوزاند اين روزها جدال سختی در گرفته و صداهايی بلند است يكی می گويد: "من افغان هستم" و در مقابل ديگری می گويد: "من افغان نيستم".

واقعيت اين است كه تمام اين هياهو با هدف خاص سياسی و بهره برداری شخصی صورت مي گيرد؛ تبارگرايان براي حفظ منفعت و تحكيم موقعيت خود اين موضوع را دامن می زنند و از احساسات نيک و پاک مردم سوءاستفاده می كنند. نخبگان جامعه و در راس همه دولتمردان اگر راست می گويند بجای تحريک احساسات عوام از صاحب نظران و دانشمندان تقاضا نمايند تا براي يافتن محور وفاق دست به كار شوند و با مطالعات علمی عوامل ملت سازی را در جامعه پراكنده افغانستان بيابند.

ملت پديده پيچيده ای است كه در نتيجه تجمع عامل های فرهنگی، سياسی و روانشناختي شكل می گيرد. ملت ساختار روانی-سياسی است و آنچه ملت را از ساير گروه بندی های انسانی همانند قوميت، ممتاز و متمايز می كند آن است كه اعضای يک ملت خود را ملت ببينند؛ جامعه سياسی كه دارای آرمان سياسی در شكل تلاش برای كسب يا حفظ استقلال سياسی يا دولتمداری است.

نقطه اساسی در تشكيل ملت، اراده زيست جمعی يعنی همبستگی ارادی و تصورات ذهنی اجتماعی است. افغان شدن يا بودن مهم نيست ملت شدن و ملت بودن مهم است آنچه كه "ما" را با تمام تفاوت ها از ديگران با تمام مشتركات، متمايز می كند و هويت واحد سياسی می بخشد ملت بودن است نه افغان بودن.

قانون اساسی نمی تواند ملت بسازد اما می تواند مسير ملت شدن را نشان دهد استناد به قانون اساسی هم مغلطه است و هم مغالطه است. جای خالی دانش و خرد در اين عرصه به خوبی مشهود است.

محمدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است