در سال ۱۹۵۲ سازمان بین المللی یونسکو به انتشار مجموعه یی درباره ی مسأله ی نژاد و ونژادپرستی در جهان پرداخت و نگارش کتابی به نام "نژاد و تاریخ" را به مردم شناس فرانسوی کلود لوی اشتراوس پیشنهاد کرد و او آن را پذیرفت. دلایلی که سازمان ملل در آن زمان تأکید داشت برگشت نژادپرستی در اروپای پس از جنگ دوم جهانی و زدودن حقارت اقوام عقب مانده از تمدن غربی بود.

امروز متأسفانه روشن فکران فارسی زبان ما به تفاخر فرهنگی سخت دل بستگی دارند، حتا این را در برنامه های تلویزیونی از زبان استادان دانشگاه شنیدیم که می گویند زبان پشتو یک زبان نوزاد است، خوب است که کلیپ جور می کنند و آن رشد می دهند اما کسانی که به این سرزمین خدمت کردند و تاریخ و ادبیات دارند، معلوم اند.

از گفته های بالا می شود چنین نتیجه گرفت که دیگران در این سرزمین حق به زانو نشستن در برابر فضیلت های انسان بودن تاریخی ما هستند. این نگاه روشن فکران ما بوی تحجر و عصبیت های غیرانسانی را انعکاس می دهد. مردم را به یاد رقابت های درونی در دهه ی نود می اندازند که حاصل آن میلیون انسان آواره، کشته، زخمی و بی دست و پا است. اکنون زمان هم دیگر پذیری، فراگیری دانش های نوین و اتکا به قانون اساسی است.

نجیب الله خورشید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است