سرپیچی والی سابق سمنگان از امر برکناری اش فرصتی را برای وارد کردن فشار واقعی و عملی بیشتر بر غنی و جلب اعتماد دیگران در اختیار جمعیت گذاشت یعنی جمعیت می توانست از این سرپیچی استفاده کرده، پیام ضمنی توسل به سرپیچی های زنجیره ی مدیران هوادار اش را به غنی بفرستد و به دیگران هم نشان بدهد که بر اصول پا می فشارد و لااقل بعد از این دگرگونه عمل می کند چنین نشد و جمعیت مثل گذشته عقب نشینی کرد، دست به معامله زد و اسم اش را مصلحت اندیشی، خنثی سازی توطیه و حتی موفقیت گذاشت.

واقعیت آن است که بحران زودگذر ولایت سمنگان به نفع غنی ختم شد و این بحران و پایان جالب اش یکبار دیگر نشان داد که جمعیت دچار سردرگمی است، شهامت دست زدن به اقدامات دراماتیک و جدی را ندارد و غنی و همراهان اش این واقعیت را بیش از یک و نیم دهه مشاهده کرده اند و خوب می دانند که جمعیت سر و صدا به راه می اندازد، هیاهو می کند، طوفانی از تبلیغات و جنگ روانی را خلق می کند اما در لحظه ی تصمیم گیری سرنوشت ساز و قدم برداشتن به سمت یک آینده ی نامعلوم تن به ترس (اسم دیگر اش مصلحت است) می دهد، عقب نشینی می کند، دنبال معامله ی کوتاه مدت را می گیرد و میدان را به حریف می سپارد.

والی جمعیتی که تا دیروز دستور غنی را قبول نداشت حالا باید آنگونه که غنی می خواهد بخشی از بار سنگین دویدن به دنبال صلح با طالبان را به دوش بکشد و این پایان جالب بخواهی نخواهی غنی را به لحاظ روانی و عملی در یک موقعیت متفاوت قرار می دهد و این موقعیت هرچه باشد به نفع جمعیت، متحدین و هواداران اش نخواهد بود. بحران سمنگان برای غنی یک بحران سود آور بود نعمتی بود که نخواسته به سراغ اش آمد.

عبدالله وطندار

>>>   امریکا هزینه بیش از حد در افغانستان کرده و این را همه میگوییم که فرمان دهنده و تحمیل کننده اصلی اوست؛ سران جمعیت و خصوصاً داکتر عبدالله این ترس را کاملاً درک کرده و از طرفی ، بواقع هم جمعیتی ها بنیه و انسجام عمیق در خود نمیبینند و با وجودیکه از بد تر اش (حکمتیار و امثالهم) هم میترسند ، ولی روحیه عملی جز فضاسازی و لافهای رنگارنگ ندارند و نخواهند داشت!
بامیانی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است