گفته می شود که سفارت آمریکا با سهمگیری احزاب سیاسی در انتخابات پارلمانی افغانستان نظر مساعد ندارد.

هر چند چنین امری بعید نمی نماید چون رییس جمهور ترامپ بحث «دولت سازی» را از استراتژی آمریکا در قبال افغانستان بیرون کرد و ماموريت ارتش آمريكا و مسوولیت های خویش در مورد افغانستان را به سركوب تروريزم و طالبان خلاصه كرد.

در اينصورت بديهى است آمريكايی كه فقط در پى پيروزى نظامى در منطقه است نمى خواهد مشغله‌ی دیگری برای خود ایجاد کند گذشته از اینکه نتایج انتخابات حزبی همانقدر روشن و قابل پیش بینی است که نتایج انتخابات مهندسی شده‌ی کنونی اما فراموش نكنيم كه توسل به سياست ارعاب از خشم آمریکا اساسى ترين شگردى بود كه از جانب تيم حاكم در «بن اول» و در «بن دوم» (مذاکرات بعد از انتخابات 2014 براى تشكيل حكومت وحدت ملى) از جانب تیم مذاکره کننده به كار گرفته شد و پیامد تمكين هيات مذاكره كننده‌ی ما در هر دو نوبت در برابر آن توهمات چيزهايی است كه طى هفده سال پسين ديديم.

اكنون كه خواست «حزبى شدن انتخابات» فرياد مشتركی است كه از گلوی اعضای تمام احزاب سياسى بلند گرديده باور من اين است كه ايستادگى ما در «بن سوم» (به تعبیر بارنت روبین) مى تواند به یاد دوستان خارجی ما بیاورد که آنان (اگر راست باشد) دارند آنچه را به خود می پسندند از ما دریغ می دارند: حزب سياسى «رکن اساسی دموکراسی» است كه فقط در كارزار انتخاباتى كاربرد دارد.

داكتر محی الدين مهدی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است