شش سال پیش، زمانیکه در بین عزاداران حسینی در شهر کابل حمله انتحاری صورت گرفت، تعدادی بی بصیرت، عزاداران را ملامت کردند و گفتند که حق شان بود چرا در خیابان ها و جاده ها عزاداری می کنند.

دو و نیم سال پیش، حادثه سربریدن تعدادی از غیرنظامیان و زنان در ولایت زابل پیش آمد. در آن زمان شماری آگاهانه و نا آگاهانه پای فاطمیون را به میان کشیدند و این فاجعه را مرتبط با اوضاع سوریه دانستند.

سپس حمله به حامیان جنبش روشنایی رخ داد که بازهم عده ای، انگشتِ شماتت را بسوی این جنبش گرفتند و عدالت خواهان را مورد سرزنش قراردادند که چرا به جاده ها آمده اند.

پس از حمله به مسجد باقرالعلوم و صاحب الزمان کابل، از جایی که جنایتکاران محکوم شوند، شماری بی بصیرت، اهل مسجد را مقصر دانستند که چرا به مسجد می آیند.

فاجعه میرزاولنگ نیز از جایی که محکوم شود، آواره ها و کشته شدگان متهم شدند که چرا مقاومت کردند.

حادثه مسجد جوادیه هرات نیز یکی از فجایع اخیر در افغانستان بود که بجای همدردی با بازماندگان قربانیان این رویداد، تعدادی فرا افکن، این حادثه را ناشی از فعالیت های سیاسی در این مسجد عنوان کردند.

دو ماه پیش، حمله انتحاری به نشست مرکز تبیان در کابل رخ داد که بازهم تعدادی بی بصیرت بدون توجه به اوضاع منطقه و جهان، پای ایران را به میان کشیدند و برگزارکنندگان نشست را به بی توجهی به جان غیرنظامیان متهم کردند.

حوادث تروریستی بی شمار دیگری نیز در کشور رخ داده که همیشه با سبوتاژ دشمنان آگاه و با غُر و نِق زدن دوستان نادان روبرو بوده است.

روز جمعه نیز یک حمله انتحاری دیگر در کابل رخ داد که کم و بیش از جزئیات آن اطلاع دارید.
تاکنون در جایی ندیده ام ولی قطعاً کسانی هستند که باز هم مردم را مقصر خواهند دانست که چرا از خانه های شان بیرون آمده اند.

جدای از حضور عوامل سرویس های اطلاعاتی در کشور که همواره مردم را در حوادث تروریستی مقصر می دانند، بیماران و مغرضان نیز کم نیستند که دست به خودزنی می زنند و بجای قاتل، مقتول را محکوم می کنند.
این درد صعب العلاجی است که جامعه ما به آن دچار شده و علت آن نیز بی بصیرتی است. بی بصیرتان نمی دانند که هدف دشمن، گرفتن جان مردم افغانستان است، خواه در خانه، خواه در مسجد، خواه در کوچه و خیابان و خواه در دشت و کوه و بیابان.

مرادی

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است