وقتی چند ماه پیش در محفلی از کتاب‌ های گلبدین حکمتیار تجلیل گردید در همان زمان زمزمه‌ هایی نیز شنیده شد که گویا افرادی در وزارت‌ اطلاعات و فرهنگ افغانستان به دنبال تجدید چاپ برخی از این کتاب‌ ها از بودجه دولتی هستند.

دو هفته پیش خبرگزاری خاورمیانه نیز به نقل از یک مقام افغان گزارش داد که وزارت تحصیلات عالی افغانستان بر اساس دستور مستقیم اشرف غنی در زمین‌ های دولتی ولایت‌ های بزرگ، ساخت و احداث چندین دانشگاه‌ برای حزب اسلامی را آغاز خواهد کرد. تاکنون این گمانه‌ ها منتفی نشده و تلاش‌ ها برای چاپ کتاب‌ های حکمتیار که همه آنها بدون استثنا منبع تنفر و نفاق پراکنی هستند نیز از طریق وزارت اطلاعات و فرهنگ ادامه دارد.

قبل از این نیز وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان اقدام به چاپ کتاب‌ هایی کرده بود که در آن ردپای تعصب دیده می‌ شود مثلا می‌ توان به رونمایی بیش از 30 عنوان کتاب به اهتمام «محمداسماعیل یون» در یک روز اشاره کرد. بخشی از این کتاب‌ ها که با تلاش او و وزارت اطلاعات و فرهنگ دوره حامد کرزی چاپ شد شامل شعر و ادب پشتو بود اما چند عنوان دیگر آن جز سیاه کردن کاغذ و دامن زدن به تعصبات چیز دیگری نبود.

بدون تردید از گسترش و توسعه زبان پشتو باید استقبال کرد. اگر قرار است برای توسعه زبان و ادب فارسی در افغانستان سعی شود چرا برای توسعه و غنای زبان پشتو نیز این تلاش صورت نگیرد؟ باید کلاه خود را قاضی کنیم و کمی منصفانه بیاندیشیم که زبان پشتو نیز یکی از زبان‌ های رسمی افغانستان است و تعصب در برابر آن نادیده گرفتن یک حقیقت است منتها یک نکته را نباید فراموش کرد که در 16 سال گذشته وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان اقدام به چاپ کتاب‌ هایی اعم از پشتو و فارسی کرده که بیشتر آنها نه تنها برای کشور مفید نبوده بلکه شکاف عصبیت‌ های قومی را بیش‌ از پیش وسیع کرده است.

به عنوان مثال وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان در سال 1387 به چاپ کتاب دوجلدی با 1321 صفحه تحت عنوان «فرهنگ کابل باستان» اقدام کرد. این کتاب با محاسن فراوانی که دارد در جای‌ جای آن تعصب خودنمایی می‌ کند و از حاکمان منفوری چون امیر عبدالرحمان خان به خوبی و نیکی یاد گردیده و برای او از القابی مانند «ضیاالمله والدین=روشنی دین و ملت» استفاده شده است. «عزیزالدین وکیلی پوپلزایی» نویسنده کتاب از دوره عبدالرحمان خان بعنوان دوره «ضیاییه= روشنی» نام برده که این خلاف مسلمات تاریخ است زیرا دوره عبدالرحمان خان از سیاه‌ ترین مقاطع تاریخی در افغانستان به شمار می‌ رود.

جالب است که «عبدالکریم خرم» وزیر وقت وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان نیز بر این کتاب یادداشتی نوشته و از محققین خواسته است که آن را بعنوان مرجع کارهای تحقیقاتی خود قرار دهند. این در حالی است که عبدالرحمان خان نه تنها نزد شیعیان و هزاره‌ های افغانستان چهره زشت است بلکه در نزد اهل سنت و اقوام پشتون نیز شخصیتی منفور به شمار می‌ رود زیرا پشتون‌ ها نیز در آتش خشم او سوختند.

این موضوع را مستند در مطلبی تحت عنوان «کله‌ منارها» با هم مرور کردیم که این امیر آهنین یا به عبارت درست‌ تر این امیر آتشین چگونه از اقوام پشتون کله‌ منار درست کرد. این نمونه‌ ای از فعالیت‌ های وزارت اطلاعات و فرهنگ افغانستان در طول 16 سال گذشته بوده که نشان می‌ دهد غرق عصبیت‌ های تباری است البته این سخن به معنای این نیست که اگر دیگران به قدرت برسند عصبیت قومی نداشته باشند بلکه بسیاری‌ ها نیز در گذشته وقتی به مسند و جایگاهی رسیده‌ اند امتحان خوبی نداده‌ اند.

متاسفانه در حال حاضر فضای فرهنگی حاکم بر افغانستان مملو از غبار تعصبات قومی، زبانی و منطقه‌ای است اما در میان این غبار خفه‌ کننده نسلی از روشنگران هم در حال رشد هستند. نسلی که روی تعصب پا می‌ گذارند و هویت خود را بجای قوم، زبان، نژاد، تبار و منطقه در انسانیت جستجو می‌ کنند. قطعا آینده کشور از آن همین نسل است که خود را از تارهای عصبیت رهانیده‌ و به تعصب «نه» گفته‌ اند.

محمد مرادی

>>>   مرادی صاحب گلبدین به این مراد خود نخواهد رسید چون عمر حکومت بی وحدت ملی مانند ...سنگ است ،

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است