پاكستان از بدو تاسيس اش روابط پرتنشى با افغانستان داشته است.

هرچند برخى از تحليلگران موضوع ديورند را عامل اصلى وخامت در رابطه ى دو كشور مى دانند اما اين تيرگى روابط صرفا در يک عامل خلاصه نمي شود اينكه چرا در طول اين همه سال كه حكومت هاى مختلفى در دو كشور رويكار آمده راه حلى به گره كور روابط دو كشور همسايه و مسلمان جستجو نشده است برمى گردد به استراتژى آزمندانه و مداخله جويانه اسلام آباد و اتخاذ تكتيک هاى منافقانه ى رهبران پاكستان در قبال كشور ما.

اساسا استراتيژى پاكستان متكى بر سه نهاد اساسى است:
- نظاميان كه شامل ارتش و اداره استخبارات است.
- حكومت ملكى پاكستان كه در اختيار احزاب سياسى است.
- اسلامگرايان كه شامل جماعت اسلامى و جمعيت العلما و ساير تشكل هاى مذهبى است.

رويكرد پاكستان به افغانستان تلفيقى از نقش و عملكرد نظامى، سياسى و دينى اين سه نهاد است طوريكه هر يک از اين سه بخش نقش ويژه ى خود را در راستاى استراتژى مدون پاكستان كه بر مبناى منافع و مصالح ملى آن كشور پيريزى شده است ايفا مى نمايد.

در دوران اشغال شوروى تمامى حكومت هاى ملكى پاكستان اعم از ذوالفقار على بهتو تا نوازشريف عليرغم خط و مش هاى متفاوت داخلى شان از داعيه مجاهدين حمايت سياسى نمودند. در طول اين دوران بجز احمدشاه مسعود كه فعاليت هاى نظامى اش در چارچوب برنامه هاى نظاميان پاكستان نمى گنجيد مديريت، تمويل، تجهيز و اكمال لوژستيكى تنظيم هاى جهادى را افسران ارتش و اداره آى اس آى در اختيار داشتند ضمنا از حمايت معنوى و ايديالوژيک احزاب اسلامى و فراهم آورى آموزش هاى دينى در مدارس مذهبى پاكستان به وابستگان تنظيم هاى جهادى نمي توان انكار نمود.

تحول انتقال مسالمت آميز قدرت از ح. د. خ. ا به مجاهدين كه با تدبير دسته اى از رهبران حزب حاكم و درايت احمدشاه مسعود صورت گرفت رهبران پاكستان را غافلگير ساخت طوريكه مشتركا و بصورت علنى هر سه نهاد متذكره دست بكار شده و تحريک طالبان را از ويرانه هاى تنظيم هاى جهادى ايجاد نمودند كه در مقياس پاكستان از همكارى بي نظير بهتو، جنرال حميدگل، جنرال نصيرالله بابر، مولانا سميع الحق و مولانا فضل الرحمن ياد نمود و در سطح جهانى با حمايت سياسى انگليس و آمريكا، تقويت مالى سعودى و كشورهاى خليج و با مديريت پاكستان به راه افتاد.

در تمام اين دوره ها نظاميان اداره ى داخلى و پيشبرد امور جنگى را بعهده داشته و دارند. حكومت هاى ملكى وظيفه حمايت سياسى و هماهنگى خارجى جنگ را در سطح جهانى بدوش گرفتند و احزاب اسلامى پاكستان پشتوانه معنوى و ذخيره گاه نيروى بشرى براى مشتعل نگهداشتن آتش جنگ و بحران محسوب مى شوند.

حالا هم اوضاع به همين منوال است در حاليكه شاهد خاقان عباسى صدراعظم پاكستان در ارگ بسر مى برد نظاميان پاكستان كنر را مورد حملات توپخانه قرار مى دهند و مشاوران آى اس آى در تركيب گروه هاى طالب و داعش دست به حملات انتحارى و تهاجمى بالاى شهرها مى زنند و مولانا فضل الرحمن در ماتم بمباردمان دشت ارچى اشک تمساح مى ريزد و راهپيمايى راه مى اندازد.

سوگمندانه كه در طول اين ساليان دراز رهبران بى كفايت و سياستمداران خام و بى درايت افغانستان قادر به آن نشدند تا درک و شناخت دقيقى از رويكرد منافقانه پاكستان بدست آورند تا در پرتوی آن منافع ملى كشور را دنبال نمايند همواره فريب خدعه هاى سياستمداران آزمند، نظاميان زورگو و ملاهاى مزور پاكستان را خوردند.

برخى را با ترفند منافع و پيوند امت مسلمه، بعضى را با طرح كنفدريشن و بسيارى را به نام اينكه پاكستان يگانه كشور اسلامى اتمى در جهان است چنان در خدمت خويش درآوردند كه پاكستان را خانه دوم خود تصور مى نمودند حال آنكه نگاه اسلام آباد به كشور ما چنان دشمنانه بود كه كابل بايد در آتش بسوزد و تا هنوز كه هنوز است تراژدى كشور ما منبعث از تبانى اين مثلث شوم سياست، نظاميگرى و اسلامگرايى اسلام آباد است.

محمد عارف منصوری

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است