سه پرسش اساسی پیرامون قربانیان جنگ در افغانستان:
نخست، قربانیان به کدام هدفی به چنین سرگذشت تلخ مواجه می‌شوند؟
دوم، کی‌ها عامل جنایتی می‌شوند که بی‌گناه‌ترین و فقیر ترین قربیانیان را به بار آورده است؟
سوم، کی‌ها از نام قربانیان سخن می‌گویند یا دادخواهی می‌کنند؟

پاسخ نخست:
جنگ در افغانستان قربانیان خود را به هدف گسترش منافع ژیوپولیتیک یا هژمونی قدرت‌های کلان جهان که به وسیله جنگ فکری و مذهبی دامن زده می‌شود، می‌گیرد.

پاسخ پرسش دوم:
استخبارات منطقه که تندروان اسلامی را استخدام می‌کنند عامل این جنایت هستند. اما سازمان‌دهندگان اصلی این جنگ غول‌های استراتژیک در جهان هستند. استخبارات منطقه ماشین جنگ این غول‌های جنگی هستند.

اما پاسخ پرسش سوم:
کسی از نام قربانیان دادخواهی نمی‌کند. گروه‌های سیاسی و یا رهبران دروغ‌گوی شان از نام قربانیان استفاده ابزاری می‌کنند و لبه‌ها شمشیر قوم‌گرایی، مذهب‌گرایی و زبان‌گرایی را برنده‌تر می‌سازند، چیزی‌که دو پاسخ بالایی را موجه‌تر می‌سازد. دولت نیز با اعلامیه‌های بی‌بنیاد و غیر واقعی بر ارزش‌های قربانیان در افغانستان ابتذال به راه می‌اندازد.

نتیجه:
وقتی این سه پرسش چنین پاسخ می‌یابد، جنگ فکری دامنه‌دار تر می‌شود. چون کسی از نام قربانیان سخن نمی‌گوید. در واقع جنگ میدان خود، قربانیان خود و مزدوران خود را در جغرافیای دولت و سیاست‌پیشه‌گان مانند افغانستان انتخاب می‌کند.

ملک ستیز

>>>   رهبران و نمایندگان مردم خائینین هستند. مردم بخاطر رای قربانی می شود اما رهبران و نمایندگان ارزش این کار مردم را نمی دانند، پس بهتر است مردم خود را قربانی منافع دوزدان نکنند.

>>>   کشتن هزاره برای هیچ یک از قوم های افغانستان معنی ندارد اما تاجیک ها و ازبک ها بدانید پشتون ها نوبت به نوبت سراغ نژاد های دیگر افغانستان می روند اگر الان که سه قوم هستیم در مقابل پشتون ها مقاومت نکنیم فردا با دو قوم و روز بعد فقط با قوم خود و تنها باید جلوي پشتون ها بگیرید و هیچ کسی دیگر نمانده است که به یاری و کمک شما بیاید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است