ریس دولت، وزیران قوای مسلح و حنیف اتمر رییس شورای امنیت (رییس جمهور نا نوشته)، برای پوشاندن شکست های خفت بار و ضعف های شرم آور شان، دست به چالاکی و دروغ پردازی های کوچه بازار ی می زنند و فکر می کنند، با این ترفند ها، مردم را فریب داده اند و حکومت ناکام و "لنگ و لاش" را از زیر بار مسوولیت بیرون کرده اند.
آنها همیشه و بطور خستگی ناپذیر تکرار می کنند: "این حمله از سوی کشور های بیرون (همسایه) رهبری می شد"
این را راجع به هر حمله تکرار می کنند.
و یا: "ما فقط با یک دشمن در جنگ نه ؛ بلکه با 25 گروه می جنگیم!"

اینگونه استدلال ها، احمقانه و شرم آور است.
مداخله مستقیم پاکستان (بسیار فراگیر) و غیر مستقیم ایران (که در مقایسه با پاکستان محدود است) دلیلی برآن شده نمی تواند که هر پیروزی و موفقیت دشمن را و هر شکست و بیکارگی و فلج بودگی دولت را با آن توجیه کرد.

افعانستان در کنار اش 40 کشور ناتو و تمام جامعه جهانی را داشت و دارد، پس این دولت باید جواب بدهد:
با قوت های مسلح 350 هزار نفری و حمایه 40 کشور نا تو و تقریبا همه جامعه جهانی چگونه شد که نمی تواند با چند هزار طالب بجنگد؟

اینکه از 25 گروه می گویند: واقعا شرم آور و ننگین است.
اول انکه 25 گروه مختلف و متفاوت وجود ندارد در برابر دولت.
دوم آنکه فرض کنیم، به جای طالب و داعش و القاعده که همه یکی اند و زیر یک چتر و یک شعار و ایدیولوژی، 25 گروه می بود.
در چنین حالت این دولت و قوت های مسلح است که از تعدد گروه های دشمن در جنگ و سیاست سود باید ببرد.
چون بدیهی و روشن است که در صف دشمن، هر اندازه تعدد و گروه بندی زیاد و متفاوت باشد، جانب مقابل آن می تواند هم در عملیات های نظامی ،هم در پروسه کشفی و استخبارات و هم در مانور های سیاسی دست بالا تر داشته باشد.

واقعیت این است که:
هم نقش کشور های مداخله گر بزرگنمایی و مبالغه می شود، هم با استدلال احمقانه "تعدد گروه های دشمن" به دروغ و قصدا؛ بازی صورت می گیرد.

مردم افغانستان از دولتی که تا نیم میلیون افراد مسلح (با نیروهای دفاع مردمی) در اختیار دارد، کمک 40 کشور ناتو را با خود دارد، همکاری، همدلی و همسویی تقریبا تمام دنیا را باخود دارد و سال ها است که میلیارد ها دالر از سوی دنیا به ان سرازیر می شود، می خواهد تا در نقش یک دولت مسوول، ملی، وطنی و عملی، برای مقابله و شکست دشمن دستاورد های بالا و عملی داشته باشد، تا تحویل دادن دروغ، فریب و نیرنگ به ملت.

نظر موج

>>>   Dehganpoor
تاریخ باز تکرار می شود و به احتمال قوی باردیگر این جنرال تبعیدی و امثال او باز هم فریب نیرنگ های غنی را می خورند و به این ترتیب به خود و مردم افغانستان جفا و خیانت می کنند.
اگر تاجیک ها، هزاره ها، اوزبیک ها ، پشتون ها و غیره اقوام این کشور حافظه خوب داشته باشند به هیچ یکی از این مهره های کهنه و تاریخ زده دیگر اعتماد نخواهند کرد در غیراز آن به قول استاد جلال " حال شان از این بدتر".

>>>   كليم الله همسخن
خاموشی رهبران و فرمانده‌هان جهاد و مقاومت ننگ تاریخی است؛

چرا ننگ تاریخی؟ دلیل دارم- اینکه کسانی با جهاد مردم خراسان/افغانستان علیه‌ی روس موافق باشند یا مخالف، از فرمانده‌هان جهاد و مقاومت خوششان بیاید یا نه، بحث دیگری است؛ در کل بر رسی جهاد و مقاومت مساله‌ی چند پهلو است، یک‌جایی می‌شود دفاع کرد و جای دیگری عملکرد رهبران جهادی و فرمانده‌هان مقاومت به ویژه بعد از شهادت قهرمان ملی توجیه‌ پذیر نیست. اما، مساله‌ی را که نمی‌شود کتمان کرد و چشم پوشید این است که جهاد و مقاومت دست‌کم هویت سر زمینی مارا در برابر تجاوز روس و تروریسم حفظ کرد، خصوصن مقاومت علیه‌ی طالبان و القاعده نقطه‌ی عطف تاریخ است. یک طرف بازی‌های بین المللی و زور آزمایی قدرت‌های بزرگ بود، درست. طرف دیگر اما در روزگار مقاومت علیه‌ی طالب و القاعده، در حفظ کشور و شکل‌گیری حکومت‌های پسا طالبانی نقش مقاومت‌گران انکار ناپذیر است-برای یک لحظه تصور کنید اگر ایستادگی فرمانده مسعود، استاد ربانی شهید و جبهه‌ی مقاومت نمی بود حالا این‌کشور جغرافیای امارات طالبان بود- نه کرزی‌ی بود و نه غنی. این آدمان شاید اکنون در غرب مشغول ماموریت‌های بخور نمیر و زندگی روز مره‌ی خویش بودند. ولی، مقاومت و مقاومت‌گران بودند که زمینه‌ی بازگشت این‌گروه‌های هویت‌ ستیز را مهیا ساخت و برای ایشان هویت دوباره بخشید و سبب ساز حکومت گردید. غنی و تیم وی یکی آمریکایی شده بود دیگری انگلیسی و دیگری کانادایی و کجایی- حالا گپ به جایی رسیده است که چند آدم گم‌گشته و فاقد هویت آمده اند هویت ناجیان این سرزمین را مسخ می‌کنند. و رهبران و فرمانده‌هانی که به این خاک جان تازه بخشیده بودند در برابر هویت ستیزی یک گروه گم‌نام خاموش اند. و این خاموشی ننگ تاریخ است!

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است