در اینکه حکومت زیر نام وحدت ملی در نتیجه یک تقلب و خیانت سازمان‌ یافته و با کودتای سفید علیه آرا و اراده مردم روی کار آمد و از مشروعیت سیاسی برخوردار نمی‌ باشد شکی وجود ندارد به ویژه که میعاد کاری آن به حکم ماده شصت و یک قانون اساسی نیز به پایان رسیده است.

در اینکه این ستون پنجم در حکومت علیه مردم دسیسه می‌کند، دوسیه می‌سازد، در کشتار سازمان‌یافته و زنجیره ای سران اقوام دست دارد، تفرقه اندازی می‌کند، نیروهای امنیتی را به دام طالبان می‌اندازد و زمینه تقویت طالبان را مساعد می‌سازد، در مهمانخانه ها انتحاری ها را نگه می دارد، جینوساید و قتل عام راه می‌اندازد، به ارزش‌های نوین و حقوق بشری و سازوکارهای مدنی باور ندارد، به اختلافات قومی دامن می‌زند، دنبال برتری جویی قومی و نژادی است نیز شک و تردیدی وجود ندارد.

مردم صلاحیت خویش را به اساس یک قرارداد اجتماعی به دولت انتقال می‌ دهند تا دولت پاسدار جان و مال و عزت و شرف شان بوده باشد و در بدل پرداخت مالیه برایشان خدمات عرضه کند پس وقتیکه خود حکومت دست و آستین برمی‌ زند تا جان شهروندانش را زیر نام قشنگ دموکراسی و حقوق بشر گرگ وار بدرد و پاره پاره کند در آنصورت تکلیف مردم چه است؟ آیا باید گوسفندوار تماشا کنند و انتظار مرگ خود را بکشند؟ اگر مردم از صلاحیت ها و اراده برحق خود بطور درست استفاده کنند همانگونه که می‌توانند رهبران سیاسی را به کرسی‌های بلند دولتی برسانند همچنان با استفاده از راهکارهای گوناگون از جمله نافرمانی مدنی و تظاهرات های گسترده می‌توانند رهبران فاسد و قاتل را مجبور به استعفا و غزل نیز نمایند.

در شرایط کنونی بر تمامی حق طلبان و آزادی خواهان از تمام اقوام کشور که برای فردای روشن، صلح، عدالت اجتماعی، تامین حقوق شهروندی مبارزه می‌کنند لازم است تا از اعتراضات دادخواهانه مدنی که در شمال کشور در پیوند به تبعیض قومی، سوء استفاده از ارتش ملی در برابر مردم به منظور برآورده شدن امیال و سلیقه‌ها و عقده‌های شخصی، کشتار و شکنجه های افراد وطندوست و مبارزین راه آزادی و تروریست شکن و.... توسط یک حلقه بی هویت و بی ریشه راه اندازی گردیده بدون درنظرداشت قومیت، زبان و سمت از آن باید حمایت کرد.

از نظر من این حکومت نه اصلاح شدنی است و نه امیدی برای تغییرات وجود دارد و یگانه راه حل، رخصت کردن و استعفای اشرف‌ غنی و عبدالله است و این کار ممکن نیست مگر اینکه اعتراضات و تظاهرات جنبه وسیع تر و گسترده تر را به‌ خود بگیرد و از شمال به مرکز نیز سرایت کند و بلغزد.

بنابراین از مدیران تظاهرات دادخواهانه در شمال و شمال شرق کشور توقع می‌رود تا اگر می‌خواهند خواست‌ های برحق مردم به کرسی بنشیند و از تاثیرگذاری خاصی برخوردار باشد حرکت خویش‌ را به طرف کابل آغاز کنند و با گذر از گذرگاه سالنگ که مبارزین و تشنگان آزادی و عدالت ولایات پروان، کاپیسا، پنجشیر، کوهدامن و کابل جدا در انتظار رسیدن کاروان تظاهرات از شمال به کابل می‌ باشند و آرزوی آن را در سر دارند با آنها ملحق خواهند شد و الی استعفای کامل حکومت وحدت ملی و به دادگاه کشانیدن کسانیکه دست شان در خون مردم بی‌گناه رنگ است اقدام به تظاهرات گسترده و میلیونی در شهر کابل نمایند.

هارون معترف

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است