فاجعه‌ی دوم اسد را نمی‌ شود به آسیب‌ های فیزیکی و آمار قربانیان آن فاجعه تقلیل داد دهمزنگ و فاجعه‌ی دوم اسد را باید در ابعاد گسترده‌تر در نظر گرفت.

همه‌ی آن‌هایی که از دل خونین این فاجعه بدون آسیب فیزیکی بیرون شده‌اند به لحاظ روانی قربانی اند از آنجایی که بعد از دوم اسد نوعیت دادخواهی به مرور زمان به شکل مجازی و کماکان حرف‌های خیالی چهره بدل کرد و ماشین انگیزه‌دهنده‌ی اعتراض‌کننده‌ها از کار افتاد این آسیب روانی جدی‌تر شده است.

معنای این جمله را اکنون بعد از گذشت دو سال پس از آنکه التهاب و هیجان برای برقراری عدالت به زمین نشسته و تلاش‌های خستگی ناپذیر مردمی برای ایجاد توازن در توسعه کشور به بن‌بست خورده است بهتر و دقیق‌تر می‌توان تشخیص داد.

با وقوع انفجار در روز دادخواهی دوم اسد فقط دوستان خود را از دست ندادیم قدرت بلندپروازی و انرژیِ پایان‌ناپذیر یک نسل با این انفجار به هوا پرتاپ و تکه‌تکه شد و اکنون به لطف ناکامی مدیران متوهم و دست‌پاچه‌ی اعتراض‌کننده‌ها میدان زمخت دادخواهی برای همیشه به رخوت سیری‌ناپذیر کسالت و پریشانی واگذار شده است.

برای آنهایی که برحسب اتفاق خونشان زمینِ داغ میدان دادخواهیِ دهمزنگ را در دوم اسد سرخ نکرده اکنون همین قدرش کافی‌ است که داغِ رفتنِ دوستانِ همدل و درماندگیِ غیرقابل انکار که ناشی از این غم بزرگ است به اندوه فراموش‌نشدنی و جاودانه مبدل شود و یا هربار که نعوض مذهبی برادران رییس‌جمهور گل کند، انفجاری رخ دهد و انسانِ درمانده‌ی قربانی شود ناخودآگاه به فکر روز دادخواهی در دهمزنگ و درماندگیِ خودشان بیافتند.

میانگین عمر یک انسان شاید شصت یا هفتاد سال باشد و قسمت کوچک آن را خاطرات انسان تشکیل می‌دهد. غصه‌ی عمیقِ برخاسته از میان دودِ باروت و آسیب‌های جبران‌ناپذیرِ انفجارِ روز دادخواهیِ دوم اسد که در پیامد آن تنِ تابستانه‌‌یِ خیابان دادخواهی با گرمای خون رفقای ما نوازش یافت شاید قسمتِ بزرگی از خاطراتِ بدِ ما باشد.

سخی خالد

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است