رییس جمهور غنی در حالی به ولایت محروم دایکندی سفر می کند که غزنی این روزها حال خوشی ندارد.
به گزارش شفقنا، حسین ریحانی، بعنوان یک شهروند افغانستانی نامه ای به رییس جمهور نوشته است که خواندنی است:

آقای رییس جمهور سلام و سفر به خیر.
شنیده ام به دایکندی تشریف می برید.
از اینکه به عنوان رییس جمهور، دومین بار است به ولایت دایکندی سفر میکنید، به عنوان یک دایکندی وال از شما سپاسگزارم. حتی اگر این سفرتان کمپاین قبل از وقت انتخابات ریاست جمهوری باشد. برای کمپاین لازم هست تحفه ای هم برای مردم با خود ببرید و چه تحفه ای بهتر از آنکه به وعده های انتخاباتی خویش در دور اول عمل کنید. “شکستاندن حصار بلند زندان طبیعی هزاره جات”.

آقای رییس جمهور!
تا قبل از حکومت شما، گردنه های نفس گیر و گذر گاههای باریک این زندان طبیعی، معبری برای رفت و آمد با دنیای بیرون از این زندان طبیعی بود اما به لطف حکومت شما، حالا این گذرگاهها برای راهنمایی عابران آن کمی هموارتر اما رنگین شده است تا راهیان آن، راه را گم نکنند. حالا این راه نفس گیر با خون فرزندان سرزمین تان علامت گذاری شده است. با گلوهای بریده و پیشانی های سوراخ شده و دهانهای پر خون شهروندان کشورتان نشانه گذاری شده است تا شاید مسافر جان برکف این راه، زنده به خانه برسد.

آقای رییس جمهور!
حالا که به ملک اجدادی من میروید، لطفا از مسیر زمین نروید، این کشور و این ملک و این مردم به سرقومندان اعلا ضرورت دارد. نشود که خدای ناکرده برادران ناراضی، در مسیر جلریز و یا سیاه گرد، اشتباها راه را بر شما و همراهانتان بسته کند و قبل از اینکه شما را شناسایی کنند، زبانم لال سیبک گلویتان با خنجر برانشان آشنا شود. حال که مهمان برادران و خواهرانم در دایکندی میشوید، رسم میزبانی و مهمان نوازی ایجاب می کند آرزوی سفر توام با سلامتی برایتان بکنم. به خیر به دایکندی بروید و به سلامت به ارگ امن برگردید. اما خواهش می کنم هوایی بروید.
از شما چه پنهان، چند سال است که از ترس کشته شدن در مسیر راه، نتوانسته ام سفری به دایکندی داشته باشم. چه وقتی که کاکایم وفات کرد، چه وقتی که برادرم عروسی کرد و چه وقتهایی که دلم برای زیارت قبر پدرم تنگ شد و چه اوقاتی که باید به دیدار اقوام و خویشاوندان می رفتم.
این روزها تصمیم گرفته بودم که دل به دریا بزنم و سوره یاسین به جیب بگذارم و چهار قل به گردن بیاویزم و راهی دایکندی شوم تا شاید بخشی از حسرتهایم را جواب بدهم ولی دیروز وقتی مادر خانمم از ناهور غزنی به کابل برگشت و شنیده بود که راهی دایکندی هستم، قرآن گرفته به سراغم آمد که نروم.
او به چشم دیده بود که از سیاه خاک تا کابل در مسیر جلریز، هیچ اثری از پلیس و پسته امنیتی و نیروهای دولتی نبوده اما قدم به قدم نیروهای پیکا به دست و راکت به دوش طالبان تمام رفت و آمد راه را در کنترول داشته و موترها را به دقت تلاشی و مسافرین را یکایک چهره شناسی می کنند و باز هم از رفتن به دایکندی منصرف شدم.

آقای رییس جمهور!
شما احیانا به خوبی و دقیق می دانید (چون موقف و مسوولیتتان ایجاب می کند) که مردمان دایکندی فقیر ترین رعایای شما و ولایت دایکندی عقب مانده ترین قلمرو حکومت رانی شماست، بهترین تحفه شما در این سفر برای این مردم چیست؟
امیدوارم سفر به سرزمین امن گل بادام و مهمان نوازی مردمان فقیرش برایتان رضایت بخش و خاطره اش ماندگار شود.
در پناه حق و در حمایت خداوند عادل باشید.

کد (10)

>>>   خیلی پیام زیبا نوشته شده کجا وجداننیکه آنرا بداند و درک کند که مردم در همان زندان طبیعت دست و پا می زند و دروازه این زندان یعنی راه میدان - جلریز است به دست طالبان قفل گردیده و سر قوماندان اعلی از آن خبر ندارد.

>>>   از ماست که بر ماست این دانش توجیه گر ترتیب سفر رئیس جمهور به دایکندی را داده است تا حادثه غزنی را تحت تاثیر قرار داده و به فراموشی بسپارد. این آدم چه پدر کشتگی با غزنویان دارد خدا میداند. مردم بیدار شوید غزنی را تاراج می کنند و دایکندی ها شادی می کنند. اگر یک درصد درد مردمی داشتند به جای سفر به دایکندی باید از مدرم غزنی دلجویی می کردند.

>>>   حتماٌ برای افتتاح کدام پروژه یی که قبلاٌ افتتاح شده میرود و کار وفعالیت خود را نشان میدهد مگر این مردم را بچه خر فکر کرده که این بازی ها را براه انداخته است و برای کمپاین میرود . غزنی در آتش می سوزد این آقا به بامیان و دایکندی می رود و برای مردم پروژه افتتاح می کند. شاید درین سفر از فامیل های شهدا جنبش روشنایی که در دایکندی و بامیان زندگی می کنند هم دلجویی کند ؟ زیرا اکثریت همین شهدا از بامیان و دایکندی بودند. نمیداند که شاعری گفته :

به هر رنگی که خواهی جامه می پوش
من از طرز خرامت می شناسم

>>>   اشرف غنی تحفه اش انتهاری است چیزی دیگر است تمام دنیا بکوید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است