تاریخ انتشار: ۱۳:۳۰ ۱۳۹۷/۶/۵ | کد خبر: 154142 | منبع: | پرینت |
زمانی نوشته بودم اگر مارشال ژوکوف فاتح جنگ با فاشیزم را در جنگ دوم جهانی، وزیر دفاع افغانستان، مارشال تیتو جنگنده معروف جهان را از گورستان بلگراد برگردانده وزیر داخله و استراتژیست با نام جهان کلاسیویز آلمانی را رییس امنیت ملی سازید با چنین ساختار و فرهنگ سیاسی هیچ دگرگونی را به بار نخواهد آورد.
چرا؟
1. افغانستان از زمان شکلگیری نهادِ دو نیم قرنه ی شبه دولت خود تا سال 2001 به این پیمانه حمایت کلان (یکصدوبیست میلیارد دالر) را از جهان بدست نیاورده است اما با وجود این فرصت کلان ما نتوانستیم زیربنای یک دولت تولیدی را به بار آوریم. این روش اقتصاد ملی را در گروی حمایت های پروژهای گروههای مافیایی قرار داد از همینرو است که دسترخوان مردم فقیرتر گردیده است اینکه تصور میشود وضعیت در زمان کرزی بهتر بود اشتباه محض است.
2. فقیرترین کشور جهان مالک غنیترین وزیران، والیان، وکیلان، فرماندهها، «رهبران» تشکیلهای به نام احزاب سیاسی گردید. روشن است که این منابع گسترده به کجا رفتند در واقع فساد سیاسی و فساد اقتصادی با هم گره خورده که رهبران سیاسی افغانستان را درنوردیده است از اینرو جنایت سازمانیافته رو به گسترش است.
3. ساختار سیاسی دولت در چنبره ی خواستها و اراده از هم پراکنده ی قبیلههای سنتگرا محصور شده است. فرهنگ دولت ملی و معاصر در سایه ی این نابسامانی به اضمحلال گراییده است. من به مثابه پژوهشگر علوم سیاسی روندی که گسترش و پیشرفت دولت ملی را بهبار آورد نمیبینم.
4. دموکراسی معنایش را به ابتذال سیاسی سپرد. جنگسالاران دیروز بدون کوچکترین تعهدی به ارزش های دموکراسی، حقوق بشر و جامعه ی مدنی به ممثلین «دموکراسی» تبدیل شدند و جامعه ی جهانی نیز مذبوحانه با این گروه های زیرک قراردادهای کلان سیاسی و اقتصادی بستند.
5. حاکمیت قانون جایش را به حاکمیت خانسالاری سپرد. روسای جمهور به قدرتمندترین شخصیتها و نهادها تبدیل شدند. سیستم قضایی، تقنینی و اجرایی در محدودترین وضعیت آن توسط ارگ محاصره شد.
حالا با چنین چالش هایی چگونه میتوان به تغییر کادری و بهبود وضعیت باور داشت؟
ملک ستیز
>>> اگر اشخاص دانا و فهمید کشور ما که شما هم از انجمله به حساب می آید فکر نجات مردم افغانستان میداشت و از قوم و ملیت پرستی بدور می بودند شاید یک را نجات سراغ می شد ولی از وضع کنونی معلوم است که ما ایزم سوخت دیگران هستیم و به این اعتراف هم نه میتوانیم.
شریف
مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است