واژهٔ استقلال در صحنهٔ سیاسی کشور، آنچنان که در شعار موردِ استقبال قرار می گیرد و درنظر از جایگاهِ ممتاز برخوردار می باشد، در عمل ناکارآمد و عقیم است.

به نظر می‌رسد برداشتِ انتزاعی از این واژه، دلیل اصلی ناکارآمدی آن باشد. انتخابِ استقلال به مثابهٔ یک روش راهبردی سیاسی از سوی سیاستمداران غالباً موردِ سوء استفاده قرار گرفته و در چارچوبِ شعار باقی مانده و به عمل در نیامده است. دلیلِ آن شاید مغفول ماندنِ جوهرِ آن یعنی آزادی در ابعاد گوناگون حیات اجتماعی باشد.

شایان یادآوری است که استقلال حقی از حقوق انسان به شمار می رود که به تبع آن، به حقوق اجتماعی و ملی تعمیم می یابد. در صورتی که فردِ فعال به این حق خویش واقف باشد و آن را به عمل درآورد، در زندگی شخصی‌اش، منش او می‌شود و از خود انسانِ مستقل و آزاد می‌سازد. اما در صورتی که به این حق واقف باشد ولی آنها را به عمل در نیاورد و از آن به عنوان دست‌آویز برای رسیدن به هدفِ سیاسی استفاده نماید، نه تنها مستقل و آزاد نمی‌شود، بلکه مردم را هم فریب می‌دهد.

مردم نیز به نوبهٔ خود، اگر این حق را روش زندگی نکنند، مستقل و آزاد نمی‌شوند. در نتیجه ارزش استقلال را کم اهمیت می‌یابند و امکان می‌دهند قدرت‌طلبان، بنابر نیازِ خود، معانی که می‌خواهند به آنها بدهند و با استفاده از فضای پر ابهام زمینهٔ بازسازی استبداد را فراهم نمایند.

از این‌رو، معرفت بر این حق و عمل به آن، برای این‌که مردم منش مستقل و آزاد بیابند و فرهنگ استقلال و آزادی پدید آورند، ضروری است.

سید حسین اشراق

>>>   آقای سید حسین اشراق همینکه خودت نظرت را اینطور آزادانه درین سایت ابراز میداری و این سایت اصلاّ اجازۀ نشر نظر ترا دارد، خود یکی از نشانه های استقلال رسانه ها در یک نظام دیموکراسی ست.
اینقدر داد نزن. آیا زمان حکومت طالبان را فراموش کردی.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است