دو روز گذشته نشنال جیوگرافی به مناسبت سالروز ترور آمر صاحب مستندی از کارگردان فرانسوی به نام سبستیان را نشر می‌کرد. این فیلم کلا روی وضعیت مناطق زیر اداره مسعود تمرکز داشت و بخش عمده‌ی آن بر چگونگی مدیریت جنگی مسعود می‌چرخید.

در جایی از این فیلم گروهی از افراد نظامی زیر آمر مسعود با ماین‌ زاری برخورد می‌کنند که در نتجه پنج تن کشته و شماری هم زخمی می‌شوند. این رویداد قیامتی برپا می‌کند و مسعود تمامی فرماندهان خط را احضار می‌کند. او چنان برافروخته است که از سیمایش آتش می‌بارد.

مسعود به تکرار می‌پرسد که چطور اشتباهی که چندی پیش اتفاق افتاده بود تکرار شد؟ چطور پنج جوان بخاطر غفلت شما کشته شدند؟ چرا به هدایتی که داده بودم توجه نکردید؟ فرماندهان خط، خون در رگ ندارند و رنگ هایشان پریده است و مجال سخن ندارند. در فیلم ادامه‌ی این مجلس گنجانیده نشده است و معلوم نیست آمر صاحب چه تصمیمی درخصوص فرماندهانی که غفلت کرده اند می‌ گیرد.

روز قبل شنیدم که در بیست و چهار ساعت گذشته بیشتر از صد تن از نیروهای مسلح ملی مان در جنگ با تروریستان طالب جان باخته اند. در این شکی نیست که جنگ کشت و خون دارد اما با این اندازه کشته، می‌شود کشوری را فتح کرد. این خیلی دردناک است که جوانان ما در فتح کشته نمی‌شوند در شکست و محاصره جان هایشان را از دست می‌دهند.

آنطرف هم یک سر قوماندان اعلی داریم که بی توجهی به کشته شدن سربازانش را افتخار می‌داند. مسعود نه این امکانات امروزی را داشت نه حمایت قاطع ناتو را و نه هم طالب به این اندازه کم و ضعیف بود برعکس طالب هزار برابر نسبت به امروز نیرو و سلاح داشت و مسعود امکانات اندک در اختیارش بود اما او هر یک از سربازانش را همچون فرزندش دوست داشت و فرماندهان ناکاره و نالایق را نمی‌گذاشت جان این فرندانش را به خطر بیندازد اگر چنین کاری می‌شد قطعا این فرماندهان مجازات می‌شدند.

فرهاد میهن پور

>>>   اسکندر گبیر:
من از لشکر شــــــیران که فرمانده اس یک گـــــوسفندباشد هراسی ندارم ،
اما از لشکر گوسفنـــــدان که فرمانده اش یک شــــــــیر باشد بیم دارم !
ر

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است