همیشه در دو حالت سوال اینکه پس چه کسی مقصر است، در ذهنم خلق می‌شود؛ اول، زمانی‌که مناسبتهای رسمی می‌شود و عده‌ای با اعتماد بنفس از کارنامه‌ی درخشان شان سخن می‌زنند و از حس وطن‌ دوستی‌شان.

دوم، وقتی که کارزارهای انتخاباتی آغاز می‌شود و تعدادی باز هم فقط و فقط شعارهای زیبا و عکس‌های زیبای‌شان را نصب می‌کنند در حالی‌که کارنامه‌ی اعمال‌ شان قبلا بر همگان هویدا است.

اگرچه در پاسخ اینکه "چه کسی مقصر است؟!" نباید نقش مردمی را فراموش کرد که گروه گروه به دیدن این نوع اشخاص می‌روند و اصطلاحا با آنها بیعت می‌کنند و هنوز چوکی‌ای که از نشستن‌شان گرم شده بود، سرد نشده، به سراغ دیگری می‌روند تا چوکی دیگری را گرم بسازند و بهره برداری شخصی کنند که در نتیجه کاندیدای بیچاره با حضور این مطلب آشنایان گروهی حس پیروزی کاذب با آنها دست می‌دهد و بیشتر مصرف می‌کنند غافل از اینکه ...

سخن آخر اینکه امید است که نسل جدید کاندیدان، سخن نو برای نسل جدید حامیان شان، داشته‌باشند اگر نه دیگر تکرار مکررات چنگی به دل نمی‌زند و غذاهای چرب و گرم و چهره‌های زیبا و دلنشین دل کمتر کسی را برای انتخاب می‌رباید.

نوت: دیروز کسی گفت: از خیرات سر آغاز کمپاین صبحانه، نان چاشت و عصرانه‌ی شاهانه خوردم و قرار است امشب هم جایی باشم اما به کسی رای می‌دهم که مرا با غذا دادن توهین نکند.

منیره یوسفزاده

>>>   با رای دادن به هیچ کسی خودم را تحقیر نمی کنم. من با اکثر این کسانی که به مجلس می روند روی یک سفره نمی نشینم پس چگونه به آنان رای بدهم تا با سرنوشت ملت بازی نموده و خود و فرندان شان مفت خوری کنند.

>>>   اگر غذا نمیخواهید خشکه بگیرید

>>>   اگر غذا نمی خورید آب بخورید دوستان عزیز.
هههههههههههههههه

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است