صلح در هر کشور جنگ زده و یا در حال جنگ از نیاز‌ها و اولویت‌های اساسی می‌باشد. اما آوردن صلح پیش زمینه‌ها و مولفه‌هایی را در خود دارد که بدون توجه به آن ها نمی‌توان، به سادگی از چالش‌های جنگی به صلح رویایی و خیالی بدون در نظر داشت موارد مهم و اساسی گام گذاشت.

نخستین سنگ‌بنای هر برنامه‌ی صلح، فراگیر بودن آن است. یعنی صلح باید همگانی باشد و تمام شهروندان از چگونگی صلح آگاه ساخته شوند، در غیر آن بدون شک سبب بروز مخالفت های جدید و در نهایت گسترش دامنه‌ی منازعات و شکل‌گیری بحران فراگیر و استخوان شکنِ غیر قابل کنترول خواهیم بود.
‫
در گام بعد؛ صلح را نمی‌توان تنها در آشتی با یک گروه منفور و جنایت پیشه‌ی مخالف مسلح موسوم به طالبان که نزدیک به دو و نیم دهه در کشتار و ویرانی مردم افغانستان نقش اساسی داشتند خلاصه کرد، بلکه در برنامه‌ی صلح به همه گروه‌ها و جریان‌ها مخالف که طرف اصلی منازعه با طالبان بوده و قربانی‌های بسیاری را در امر مبارزه با آن‌ها داده اند و می‌توانند سبب بروز تنش‌های مسلحانه گردند، باید به صورت ریشه‌ای و اساسی توجه صورت گیرد.

صلح یک روند ملی است و بر سرنوشت همه شهروندان کشور تاثیرگذار خواهد بود، از این رو باید از مشروعیت ملی تمام ملت برخوردار باشد.

مشروعیت ملی زمانی به میان خواهد آمد که در مورد برنامه‌ی صلح و روش های رسیدن به آن اجماع عمومی در سطح جامعه شکل گرفته باشد و یا بگونه‌ی با مردم شریک ساخته شود. این اجماع عمومی می تواند در پی یک گفتمان ملیِ همه‌شمول و همه‌پذیر، به دست آید. بدین‌وسیله؛ از طریق گفتمان ملی مردم باید بدانند که صلح با چه معیارها و تحت چه شرایطی تحقق می یابد؟!

فتاح مهریان

>>>   امریکا دیگر از جنگ خسته شده در تمام کشور ها جنگ را ختم نمو ده مانند سوریه هراق افغا نستان وغیره دیگر شما شاید جنگ نباشید

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است