به آگاهی، دانایی، همبستگی و عقلانيت سیاسی هزاره ها آفرین و آفرین باد!
دوردها نثارتان باد ! پیروزی نصیب تان باد!
دیگران بایست از شما آموزند!

هرچند درکنار مردم هزاره و جنبش های اعتراضی هزاره ها در برابر تبعیض و تعصب و ستمگری فرمانروایان ارگ در سالیان گزشته به ویژه دوره دیکتاتوری حکومت ع و غ، اقوام شریف تاجیک و ... اشتراک داشته اند اما همینکه آغازگر این جنبش‌ها نخبگان و روشنفکران هزاره بوده است جای تقدیر و تحسین است.

پس از نیمه امشب این جنبش دادخواهی خودشان را تا چهاراهی فواره آب و جاده خیابان شهر کابل و درست در چند ده متری دستگاه فساد پيشه ارگ آقای غنی رسانیده اند. درهمین هوای خنک و بارانی کابل این دادخواهان گرم و پر شور اند.

غنی و عبداله و دانش برای شما شرم و درد و مرگ است. بمیرید و بروید نمیتوانید!

بها بقایی

>>>   سلام و صد سلام بر شما عزیزان قانون مدار که از راه مسالمت آمیز، در این هوای سرد آنهم شبانه برای بیان درد های تان از جان تان مایه گذاشتید.
ع و غ و د و ق با عرق خجالت و شرمساری خوابیدند آن شب را که شما درد مندانه بیدار بودید.

>>>   هزاره ها همیشه کوشیدند تابه این دولت مشروعیت بحشیده انواع فقر را مهار نماید که تظاهرات مدنی یکی از بزرگترین نمونه آن میباشد اما افسوس که دولت از قانون مداری آگاهی ندارد با تفنگ تقلب و ریا به قدرت رسیده و به قانون حرمت نمیگذارد. شب سرد سرما آنهم در زیر باران را تنها قلبهای پر درد و با احساس میتواند تحمل کند نه متقلبین. این تظاهرات خود جوش را دو الی سه جوان سرو سامان داده بعد دامنه آن خودجوش گسترده شد. در هر گوشه قلب انسان های متمدن آتش گرفته بود و انتطار یک حنجره طلایی را میکشید که بالاخره جند تن از جوانان آگاه و با شعور این زمینه رابدون در انتظار داشت از دگران مهیا نمود. از غرب کابل آغاز نمود و مردم از هر کوجه غرب کابل بدون دعوت خود جوش به این تطاهرات مدنی پیوستند. مردم که در این تطاهرات مدنی اشتراک ورزیدند جنان تطاهرات را مدیریت کردند برق آسا پنج حلقه در اطراف مطاهره کنندگان هر یک دگر خودرا تلاشی کردند بعد وطیفه را به کسانی که جدیدا به این کتله مییوستند میسپردند انها بدون کدام معطلی به کار خویش آغا مینمودند. شعار ها همزمان هم صدا میشد اما هیج از قبل کسی در این مورد آکاهی نداشت اما همه درد مشترک داشت . درد مشترک شعار مشترک را نا خودآکاه به بیرون بروز میداد. همه هم صدا میشدند کوجکترین بی نظمی نبود. بیحرمتی نبود همگی از یک خانه و از یک خانواده فرهنگی بپا خواسته بودند . اهداف شان تخریب و یا هم بغاوت نبود. و موضوع واقغا حیران کننده این بود که اعضای یک خانواده که خواسته بودند پت و پنهان از چشم یک دگر خود را با این تطاهرات برساند تا دگران آرام بخوابند یک دگر خودرا در هنگام شعارسر دادن یافتند و حیرت زده به یک دگر خود میدیدند و از هم دگر میپرسیدند ک شما چطور آگاه شدید و در جواب میشنید چرا مگر هر دوی ما در یک آتش نمیسوزیم و میپرسید تو چطور آمدی؟ که هیچ کس از خانه خبر نشد و حیران و حیرت زده بهم میدیدند. هر یکی از این اعضای خا نواده میخواسته که خود قربانی شود ودگران آرام باشد . چرا این طعم را بار بار چشیده بودند اما درد ظلمت و تاریکی که توسط گروه جاهلان بر مردم تحمیل میگردد و از کودکان و نسل جدید عصر نوین قربانی میگیرد برای شان قابل تحمل نیست به ناچار خود را به در و دیوار های در اصل مدنیت و در حاضر جهالت ارگ میکوبند و مسوَلین سامت راکت رااز خواب های شیرین شان بیدار میسازد و خود شان با پارچه های بمب انسان های خود کفان استقبال میگردد ودولت که برای خاموش کردن صدای عدالت خواهی مردم مدنی خود همیشه به بیراهه ها سر زده و مردمرا به خاک و خون میکشاند غافل از اینکه یک روز به جرم اینهمه خیانت و تخطی به پایه های دار عدالت آویزان خواهد گردید بالاخره اعضای خانواده ها در داخل تجمعات یک دگر خود را یافتند و در بغل گرفتند. چنان صبود و برد بار شب را صبح کردند که گویا در تب خانه های گرم و در زیر لحاف های پشم شیشه گدشتاندند. اما هیچ یک برای تسکین این همه درد و ناله سرو صدا به بیرون نیامدند و نگفتند که بیاید داخل ارگ خانه خود شما است. چرا کاری را که برای مردم میکنند. از نتیجه و محصولاتش هراس دارند وهمیشه مردمرا بد میبینند. و خود را با مردم غم شریک نمیدانند . زیرا خود میدانند که در قبال مردم چه مرام دارند

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است