طبق گزارش‌ها، بیشترین تلفات ملکی را امسال ولایت ننگرهار داشت.
من شرمنده ام که خیلی کم در مورد ننگرهار نوشتم. اما زمانی‌که بدخشان جنگ بود نوشتم، زمانی‌که در کابل صدای انفجار را شنیدم و دوستانم و مردم بی‌گناه کشته شدند، بیشتر نوشتم. اما برای ننگرهار کم نوشتم چون از ننگرهار نبودم، مردن شان را نمی‌دیدم. ندیدم که هواداران "کرکت" چگونه حین تماشای بازی سلاخی شدند، ندیدم که زنان شان توسط داعش چگونه به بردگی کشیده شدند و ندیدم که داعش چگونه کودک تازه تولد را با دستش دونیم کرد.
برای طالب مالستان یا ناهور چه فرقی می‌کند؟ وردوج یا جاغوری؟ سپین‌بولدک یا درقد؟ دشت‌ارچی یا دشت برچی؟ طالب دشمن هر آن‌کسی است که به روشنایی می‌اندیشد، به علم می‌اندیشد، قلم می‌گیرد، کتاب می‌خواند.

حکومت وظیفه دارد تا از جان و مال مردم حراست کند، تامین امنیت کند و ... اما اگر من بگویم: یک دهه می‌شود در شهرستان وردوج در بدخشان طالبان به دیکته حکومت، حکومت میکنند، چقدر منطق دارد؟ چقدر بی منطق است!
بیایید در مقابل طالب، فکر طالبانی، آدم‌کشی، جنایت، مکتب سوزی، سربریدن و ... بدون تفکیک ایستادگی کنیم.
من میدانم خیلی ها از چند روز بخاطر عقب نماندن از قافله در مورد مالستان و جاغوری می‌نویسند اما یکبار از زاویه دیگر ببینیم. میدانیم چند شهرستان دست طالب است؟ میدانیم مردم زیر سلطه طالب و داعش چگونه زندگی دارند؟ نمیدانیم! چون مهم نیست. چون قوم مان نیست. چون ولایت مان نیست. چنانکه من میدانم در بدخشان چقدر طالب است و در کجا است اما از تخار را نمی‌دانم.

تصویری که در پایین می‌بینید حقیقتِ انسجام ما است. زمانی‌که غزنی (مرکز شهرستان جاغوری) در آتش جنگ‌ می‌سوخت و "روشن" شب روز نوشت تا یک حرکت مدنی بخاطر جنگ غزنی انجام دهند اما در نتیجه "یک" نفر حاضر شد با او به جاده بیاید. چون کسانی‌که در شهرِغزنی سلاخی شدند، از ولایت من نبودند و از قوم دیگران.

عطيه مهربان

>>>   هشدار به ایالات متحده امریکا و متحدینش!

من از توطیه ها و بازی های اخیر امریکا واقعن متنفرم و خطابم به ایالات متحده امریکا و متحدین شان این است که بار دیگر در صدد سلطه ی یکطرفه یک گروه بر بقیه ی مردم افغانستان هستند. دنبال بحران سازی هستند و میخواهند یک حکومت تک قومی در افغانستان ایجاد کنند. و همچنان خطاب به بقیه ملیت ها و آن بخش از مردمی که نه خودشان و نه نخبه گان شان در ساختار حکومت و دراین توطیه ها سهیم نیستند این است که: شوونیزم، فاشیزم و انحصار طلبی قومی، تک قومی ساختن، هویت های اقوام دیگر را نابود کردن، حذف اقوام از ساختارهای تصمیم گیری و قدرت به مراتب خطرناک تر از طالبان اند. طالبان به دلیل باور های دینی و اسلامی شاید به این بحث ها اعتنایی نکنند. اما شوونیست ها و فاشیست ها پروای هیچ چیزی را ندارند. نه آنچنان پروای دین دارند و نه هم پروای حقوق بشر.

بخشی از سخنان دکتر لطیف پدرام ریس کنگره ی ملی افغانستان در نشست خبری پیرامون ایجاد حوزه های قدرت و اقتدار و همچنان توزیع عادلانه قدرت – ثروت درچهارچوب ایالات.

مهلت ارسال نظر برای این مطلب تمام شده است